Mary Clark - Przybierz Swój Dom Ostrokrzewem

– Ekstrakt.

– Gotowe.

– A, jeszcze coś – zatrzymała go Regan. – Jak się nazywa ten siostrzeniec?

Austin i Ernest odpowiedzieli chórem:

– C.B. Dingle.

– Wygrałem – oznajmił Bobby bez entuzjazmu. – A teraz włóżmy kasetę.

– Najpierw musimy zebrać wszystkie kulki – zwrócił mu uwagę Chris.

Cała trójka na czworakach zbierała kulki rozrzucone po całym saloniku.

– Chyba jedną widziałem pod kanapą – powiedział Fred.

Uniósł brzeg narzuty i przesuwał dłonią po wąskiej szparze pomiędzy kanapą a dywanem. Po omacku zacisnął palce na kulce, lecz poczuł, że nie leży ona na dywanie, tylko na gładkim kawałku papieru. Wyciągnął ten papier i zobaczył, że to karta pocztowa, adresowana do Rosity.

Nabazgrana treść obwiedziona była pstrą mazaniną kolorowych farb. Zdanie brzmiało:

Liczę, że niedługo pójdziemy tu na kolację!!!!

Petey

Stojący koło Freda Chris spojrzał na kartę.

– Mamusi bardzo chciało się śmiać, jak dostała tę kartę. Powiedziała, że podnośnik tego faceta nie dojdzie do szczytu.

Fred uśmiechnął się.

– Czy go widywałeś?

Chris spojrzał na Freda tak, jakby dziwił się, że można zadać podobnie głupie pytanie.

– Nieee! Mamusia poznała go w pracy.

– On pracuje u pana Reilly’ego?

– Kiedyś, raz. Coś tam malował. Ale kolor był jakiś okropny.

Fred odwrócił kartę na drugą stronę. KNAJPKA „U ELSIE”. EDGEWATER, NEW JERSEY. Serce zabiło mu mocniej. Drobiny farby w porzuconej limuzynie. Typ, który pracował u Luke’a Reilly’ego i dostał kosza od Rosity. Facet, który najwyraźniej często odwiedzał bar w rejonie mostu Waszyngtona.

– Puśćcie taśmę – powiedział do chłopców. – Muszę iść do sypialni i zatelefonować.

Pożegnawszy się z panem Bumblesem, Regan i Austin zanieśli prezenty do rodzinnego pokoju.

– Tak, to z pewnością jest możliwy motyw – rzekła z przekonaniem Nora po przeczytaniu dyplomu. – Ale może znowu być tak jak z Alvinem Luckiem.

– Gdybym tylko miała trochę więcej czasu – powiedziała poruszona tą wiadomością Regan. – Bardzo chciałabym tam pojechać i go sprawdzić. Ale za dziesięć minut mają dzwonić porywacze i prawdopodobnie będę musiała niezwłocznie wyruszyć do Nowego Jorku. Muszę się jeszcze spotkać z Jackiem, ma mi przekazać drugą partię pieniędzy.

Rozległ się dzwonek telefonu, który w tej sytuacji zrobił takie wrażenie, jakby był wystrzałem rewolwerowym.

– Chyba nie skorzystaliby z tej linii? – spytała Regan, biegnąc do aparatu telefonicznego.

To był Fred.

Słuchała go.

– Zaczekaj chwilę, Fred. – Zwróciła się do Austina: – Fred właśnie znalazł kartę pocztową od faceta imieniem Petey, który najwyraźniej wykonywał jakieś prace malarskie w domu pogrzebowym. Zapraszał w niej Rositę na kolację do restauracji. Czy wiesz, o kim mówię?

Austin skinął głową.

– Pracował tylko jeden dzień. Całkiem spartaczył robotę. – Austin zamilkł na moment, po czym wykrzyknął: – Zaraz, zaraz! Pokazał się parę dni temu przy wystawionych zwłokach Goodloe’a. To dobry kumpel C.B. Dingle’a.

Nora zaczęła szybciej oddychać.

– Jest malarzem, a w limuzynie znaleziono drobiny farby.

– A karta pocztowa, którą wysłał Rosicie, przedstawia bar w Edgewater – uzupełniła Regan. – To jest tuż na południe od Fort Lee i w miejscu, skąd widać latarnię morską.

Regan powiedziała Fredowi, czego się dowiedzieli o C.B. Dingle’u.

– Jak ten Petey ma na nazwisko? – Fred niemal wywarczał to pytanie do słuchawki przez zęby.

– Austin, czy znasz nazwisko Peteya?

Pytany pokręcił przecząco głową.

– Ale poczekajcie. Dowiem się. – Zadzwonił do biura ze swego telefonu komórkowego. – Sprawdzą w dokumentach. – W chwilę później powiedział: – Facet nazywa się Peter Commet. Mieszka w Edgewater. – Austin zanotował na kartce adres i wręczył ją Regan.

– Fred, podaję ci te dane – powiedziała i odczytała mu uzyskane informacje. – Oni zadzwonią do mnie za dwie minuty. Wrócimy do tej rozmowy zaraz po ich telefonie.

– Regan, mam zamiar poszukać tego typa – rzekł Fred.

– Żałuję, że nie mogę być z tobą.

Telefon zadzwonił dokładnie o czwartej.

– Masz być na Manhattanie przy końcu tunelu Midtown o 5.30.

– Manhattan, koniec tunelu Midtown – powtórzyła, patrząc na Norę.

– Wykorzystują moje opowiadanie – wyszeptała Nora.

– Dopiero co przywiozłam mamę ze szpitala – zwróciła się Regan do porywacza. – Jestem w New Jersey. Potrzebuję więcej czasu.

– Nie możesz dostać więcej czasu.

Austin położył dłoń na ramieniu Regan i bezgłośnie wypowiedział cztery krótkie słowa: „Pozwól, że ja pojadę”. Regan skinęła głową z wdzięcznością.

– W taką pogodę nie jestem zbyt dobrym kierowcą – wróciła do rozmowy z porywaczem. – Czy zgodzicie się, żeby pieniądze przywiózł zastępca mego ojca, Austin Grady? Będzie jechał moim samochodem i korzystał z mego telefonu komórkowego. Nic dobrego by wam nie dało, gdybym miała wypadek.

Na moment zapadła cisza, po czym Regan usłyszała niechętny głos:

– Może być. Ale przez wzgląd na bezpieczeństwo twego ojca i Rosity radzę nie próbować żadnych sztuczek. Hej, wy dwoje, pozdrówcie ją – zwrócił się do zakładników.

Przez krótką chwilę Regan słyszała w tle ich głosy. Jesteśmy coraz bliżej was! – chciała do nich wykrzyknąć. Telefon został wyłączony.

Wykręciła numer Freda.

– Jadę do Edgewater – oznajmił.

– A ja z Alvirah do Fort Lee.

– Czy mógłbym podrzucić dzieci do twojej mamy?

Regan zawahała się.

– A czy one nie sądzą…

– Powiem im, że Rosita z twoim tatą załatwiają pewne sprawy. Jutro i tak będą musiały poznać prawdę.

Regan podała mu wskazówki, jak dojechać do ich domu.

– Daj mi numer swojej komórki. Zapisz numer mamy. Mam ze sobą jej komórkę. Austin będzie się posługiwał moją.

– Pozostaniemy w kontakcie – odparł Fred. – Zachowaj ostrożność.

– Zrobiła się fatalna pogoda – powiedział C.B. do Luke’a po wyłączeniu telefonu. – Pana córka jest zbyt nerwowa, żeby w takich warunkach prowadzić samochód, więc wysyła tego faceta, Grady’ego.

Regan potrafi prowadzić samochód w każdych warunkach, pomyślał Luke. Czy z Norą wszystko w porządku? Czy nie dzieje się coś złego?

C.B. powiódł wzrokiem po kabinie i jego spojrzenie wyglądało na pożegnalne. Wyjął kluczyki od ich łańcuchów z kieszeni i położył je na piecyku w sporej odległości od swych ofiar, poza ich zasięgiem.

– Kiedy dostaniemy pieniądze, wrócicie do domu. Damy im znać, gdzie jesteście, jak już będziemy daleko i bezpieczni.

– Jeżeli nie chcecie doprowadzić do naszej śmierci, to lepiej pośpieszcie się z przekazaniem tej wiadomości – rzekł Luke, wskazując na podłogę łodzi.

Sztorm wzmagał się i łódź kołysała się ze stale wzrastającą siłą. Dawało się słyszeć coraz częściej odgłos uderzeń lodu o jej boki. Podłoga była kompletnie zalana wodą.

– Zatelefonujemy z lotniska. Jak tylko wylądujemy.

– To za późno! – krzyknęła Rosita. – Niewykluczone, że wylecicie dopiero jutro.

– Módlcie się, żeby tak się nie stało – odrzekł C.B.

Drzwi się za nim zatrzasnęły.

Dziesięć minut przed piątą Regan i Alvirah zaparkowały samochód przed frontem wieżowca, gdzie zajmował mieszkanie C.B.

– To ten dom – powiedziała Regan, gdy obie wysiadły z samochodu.