Iris Johansen - Śmiertelna Gra

– Wiesz, jak to jest z biurokracją. FBI robi wszystko po swojemu.

– Znasz Spiro. Pracowałeś w FBI. Potrafisz to załatwić.

– Spróbuję.

– Zrób to. – Uśmiechnęła się smutno. – Inaczej znów ci zginie szkielet. Skoro nie mogę mieć Bonnie, wezmę któregoś z chłopców.

– Ty już przesądziłaś, że to jest Bonnie.

– Muszę ją jakoś nazwać.

– Na liście Frasera była jeszcze jedna dziewczynka, mniej więcej w tym samym wieku.

– Doreen Parker. – Eve zamknęła oczy. – Niech cię diabli wezmą, Joe!

– Za dużo o tym myślisz. Nie chcę, żebyś się załamała, kiedy się okaże, że to nie jest Bonnie.

– Załatw mi tę czaszkę.

Joe zaklął pod nosem.

– Dobrze. Spiro powinien być wdzięczny za jakąkolwiek pomoc w tej cholernej sprawie.

– I bardzo dobrze. Będzie nam potrzebny. Zna się na potworach.

– Ty też.

Tylko na jednym potworze. Tym, który zdominował jej życie po śmierci Bonnie. Przedtem nazywała potwora Fraserem, a teraz może się okazać, że nazywa się on całkiem inaczej.

– Za mało. Ale się nauczę.

– Jesteś pewna, że znów do ciebie zadzwoni?

– Jestem – potwierdziła z gorzkim uśmiechem. – Sam powiedział, że coś nas łączy.

– Idź spać – powiedział Joe, kiedy weszli do domu. – Zadzwonię do Spiro i poproszę go o tę czaszkę. Eve rzuciła okiem na zegarek. Była prawie czwarta rano.

– Nie będzie zachwycony, jeśli go teraz obudzisz.

– Wątpię, czy śpi. Kiedy pracuje nad czymś, prawie nie sypia. Całkowicie się poświęca.

– To dobrze – orzekła Eve, idąc do sypialni. – Uważam, że należy się poświęcać.

– Nie mów. – Joe sięgnął po telefon. – Idź już. Załatwię ci tę czaszkę.

– Dzięki, Joe.

Eve zamknęła za sobą drzwi i poszła do łazienki. Prysznic i łóżko – pomyślała. W żadnym wypadku nie wolno rozmyślać o Bonnie. Ani o tych dwóch chłopcach. Nie wolno wysnuwać żadnych wniosków. Wszystko może zaczekać, aż odpocznie i pokona przerażenie i szok. Jutro, kiedy wstanie, spróbuje jakoś dojść z tym do ładu.

– Wyglądasz strasznie – powiedział Joe. – Nie mogłaś spać?

– Przespałam się parę godzin. Jakoś nie mogłam się wyłączyć. Spiro da mi tę czaszkę?

– Nie obiecał niczego konkretnego. Powiedział, że musi to omówić po rozmowie z tobą.

– Przyjedzie tutaj?

– Dziś o trzeciej po południu. – Joe spojrzał na zegarek. – Za pół godziny. Masz czas na śniadanie. Albo na obiad. Co chcesz?

– Kanapkę. – Eve podeszła do lodówki. – Wciąż jest mi zimno. Pożyczyłam sobie jeszcze jedną flanelową koszulę.

– Zauważyłem. Lepiej na tobie wygląda. – Joe usiadł i przyglądał się, jak Eve robi sobie kanapkę z szynką i z serem. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś chodziła w moich ciuchach. Po tylu latach już się do tego przyzwyczaiłem. Tak jest wygodniej.

Eve ze zrozumieniem kiwnęła głową. Przebywanie w towarzystwie Joego było tak samo wygodne jak noszenie jego miękkich flanelowych koszul.

– Muszę ci coś powiedzieć. – Kiedy Eve spojrzała na niego z przestrachem, szybko potrząsnął głową. – To nic okropnego, ale musisz wiedzieć.

– Co?

– Mark Grunard odkrył, gdzie jesteś.

– Mark Grunard? – powtórzyła, marszcząc brwi.

– Dziennikarz z telewizji. Na pewno nieźle się naszukał, żeby odnaleźć ten dom. Musiałem pójść na kompromis. Słyszałaś o Grunardzie?

Eve potaknęła.

– Pracuje dla kanału trzeciego. Przygotowuje coś w rodzaju reportaży kryminalnych. Pamiętam go z procesu Frasera. – Eve skrzywiła się niechętnie. – Ledwie pamiętam kogokolwiek lub cokolwiek oprócz samego Frasera.

– Mówiłem ci, że musiałem znaleźć jakiś sposób, żeby skierować dziennikarzy na fałszywy trop. Sam nie byłbym w stanie tego zrobić, więc zawarłem z nim umowę.

– Jaką umowę?

– We wczorajszych wiadomościach o szóstej wieczorem Mark Grunard mówił o szukaniu ciebie. Pokazał zdjęcie tego domu i wyraził swoje rozczarowanie, że cię tu nie ma. Powiedział też, że ktoś wspomniał mu o łodzi zakotwiczonej przy wybrzeżu Florydy. Po wiadomościach wskoczył do samolotu do Jacksonville i jestem pewien, że to samo zrobiła co najmniej połowa dziennikarzy.

– I co mu za to obiecałeś?

– Wyłączność. Zachowa dla siebie miejsce twego pobytu, dopóki nie będziemy gotowi z wyjawieniem całej historii. Ale będziesz się musiała spotkać z nim tutaj kilka razy.

– Kiedy?

– Niedługo. Zapłacił pierwszą ratę za umowę. Zechce czegoś w zamian. Czy masz jakieś zastrzeżenia do Grunarda?

Spróbowała go sobie dokładniej przypomnieć. W starszym wieku, siwe skronie, ciepły uśmiech.

– Chyba nie. Co byś zrobił, gdybym powiedziała, że go nie cierpię?

– Pozbyłbym się go jakoś. Ale lepiej, że nie muszę się wycofywać z danego słowa. Skończ kanapkę.

– Jem. – Ugryzła kolejny kęs. – Dlaczego wybrałeś akurat Grunarda? Dobrze go znasz?

– Dość dobrze. Czasami spotykamy się na kielichu u Manuela. Ale tak naprawdę to on mnie wybrał. Wczoraj rano, kiedy pojechałem po czaszkę na uniwersytet, czekał tam na mnie i przedłożył propozycję nie do odrzucenia.

– Ufasz mu?

– Nie musimy mu ufać. Jak długo uważa, że mu się to opłaci, będzie kierował innych na fałszywe ślady.

– Wydaje mi się, że nie możemy się spodziewać więcej…

Ktoś zastukał do drzwi.

– Spiro. Cholera, nawet nie zjadłaś kanapki.

– Przeklęty dyktator.

Eve odsunęła talerz z nie dojedzoną kanapką, gdy Joe otworzył drzwi Robertowi Spiro.

– Dzień dobry pani – powiedział grzecznie Spiro i zwrócił się do Joego: – Przez cały ranek walczyłem z mediami. Chcą wiedzieć, kto mi powiedział o dwóch ciałach w wąwozie.

– I co im powiedziałeś?

– Że to był mój instynkt – odparł ponuro Spiro. – W końcu dlaczego nie? Ludzie i tak myślą, że my się zajmujemy jakimiś nadprzyrodzonymi rzeczami. Czy ma pani jeszcze coś do dodania, oprócz tego, co powiedział mi Joe? – zwrócił się do Eve.

Eve spojrzała na Joego.

– Powiedziałem mu wszystko – wyjaśnił.

– Nie mam zatem nic więcej do dodania – potwierdziła – prócz tego, że on znów zadzwoni.

– Może.

– Na pewno. I chcę, żebyście byli na to przygotowani. Czy można założyć podsłuch w telefonie?

– Czy Joe jeszcze tego nie załatwił?

– Byłem zajęty wczoraj wieczorem. Poza tym ciężko mi będzie przekonać do tego policję, bo szefowa w Atlancie nie chce się w tę sprawę angażować.

– Jeśli ci chłopcy są tymi, o których myślicie, policja w Atlancie jest na straconej pozycji.

– Ja to sprawdzę – powiedziała Eve. – Niech mi pan dostarczy czaszkę.

Spiro się nie odzywał.

– Niech pan mi ją da.

– Pani nie powinna się bardziej w to angażować. To zbyt niebezpieczne.

– Już jestem zaangażowana.

– Ale nie do końca. Jeśli ten mężczyzna, który do pani zadzwonił, naprawdę zamordował wszystkich tych ludzi z Talladegi, to niebezpieczeństwo jest ogromne. Na razie traktuje panią jako bierną ofiarę i czuje nad panią władzę. To może mu nawet wystarczy. Jednakże gdy pani podejmie agresywne działania, może się rozzłościć i zrobić coś gwałtownego.

– To mu nie wystarczy. – Eve spojrzała Robertowi Spiro prosto w oczy. – A ja nie będę bierną ofiarą. Ten skurwysyn ma kości Bon… Tej małej dziewczynki. On ją zabił.

– Być może.