P. James - Całun dla pielęgniarki

Ale tuż przed północą burza przycichła, wyczuwając zbliżanie się godziny duchów, kiedy puls człowieka bije najwolniej, a umierający najłatwiej udają się w ostatnią drogę. Na jakieś pięć minut zapadła złowroga cisza, a po niej nastąpiła cała seria rytmicznych jęków, jakby wiatr opadł z sił i wzdychał między drzewami, wyczerpany własną furią. Doktor Courtney-Briggs zdjął rękawiczki po skończonej operacji i przeszedł do przebieralni chirurgów. Zrzucił fartuch i połączył się telefonicznie z siostrą Brumfett w Nightingale House, oddziałową prywatnego skrzydła szpitala, prosząc ją, by wróciła na oddział i czuwała nad jego pacjentem przez pierwszą krytyczną godzinę. Z zadowoleniem zauważył, że wiatr ucichł. Będzie mogła bez trudu przejść przez zalesiony teren, jak to już nieraz robiła na jego prośbę. Nie widział potrzeby przywozić jej swoim samochodem.

Niecałe pięć minut później siostra Brumfett wkroczyła zdecydowanym krokiem między drzewa; peleryna owijała się wokół niej niczym flaga wokół masztu, kaptur miała głęboko naciągnięty na plisowany czepek. Na krótką chwilę zapanował zadziwiający spokój. Szła bezszelestnie po mokrej trawie, czując pod podeszwami chłód przesiąkniętej deszczem ziemi i potykając się od czasu do czasu o strącone wiatrem gałęzie. Kiedy znalazła się w zaciszu szpitalnego oddziału i zaczęła pomagać studentce trzeciego roku w przygotowaniu łóżka pooperacyjnego i kroplówki, wichura znów się wzmogła. Ale siostra Brumfett, pochłonięta swoimi obowiązkami, nie zwróciła na to uwagi.

Wkrótce po wpół do pierwszej Alberta Colgate’a, nocnego portiera, drzemiącego nad wieczorną gazetą, rozbudziła smuga reflektorów w oknie i pomruk zbliżającego się samochodu. To musi być daimler doktora Courtney-Briggsa, pomyślał. A więc operacja się skończyła. Spodziewał się, że samochód przemknie cicho przez bramę, jednak niespodziewanie się zatrzymał. Klakson nagląco zatrąbił dwa razy. Portier z niechętnym pomrukiem narzucił płaszcz i wyszedł z portierni. Courtney-Briggs opuścił szybę i krzyknął przez wiatr:

– Chciałem wyjechać przez bramę przy Winchester Road, ale drogę tarasuje zwalone drzewo! Uznałem, że lepiej o tym powiedzieć, niech ktoś się tym jak najszybciej zajmie.

Portier włożył głowę przez otwarte okno samochodu. Owionął go luksusowy zapach cygara, płynu po goleniu i skóry. Courtney-Briggs odsunął się nieco od jego natarczywej bliskości. Portier powiedział:

– To pewno jeden z tych starych wiązów, panie doktorze. Zamelduję o tym z samego rana. Na razie nic nie da się zrobić, i jeszcze przy tej pogodzie.

Courtney-Briggs zaczął podkręcać okno. Głowa Colgate’a szybko się cofnęła.

– Nie ma potrzeby zajmować się tym dziś w nocy. Na jednej z gałęzi zawiązałem mój biały szalik. Pewno i tak do rana nikt nie będzie tamtędy jechał, ale w razie czego go zauważy. Na wszelki wypadek niech pan ostrzega tych, którzy będą tędy wjeżdżać. Dobranoc, Colgate.

Ogromne auto wyjechało przez frontową bramę i Colgate wrócił do portierni. Spojrzał na zegar nad kominkiem i skrupulatnie zapisał w swojej książce: 12. 32 doktor Courtney-Briggs melduje o zwalonym drzewie na Winchester Road .

Wziął gazetę i usadowił się z powrotem na krześle, kiedy nagle uderzyła go pewna myśl. To dziwne, że Courtney-Briggs chciał wyjechać przez Winchester Road. To nie była najszybsza droga do jego domu i rzadko z niej korzystał. Zawsze wyjeżdżał od frontu. Może miał klucz od tamtej bramy. Courtney-Briggs miał wszystkie szpitalne klucze. Tak czy owak, to dziwne.

Tuż po drugiej w nocy na pogrążonym w ciszy drugim piętrze Nightingale House Maureen Burt poruszyła się we śnie, mruknęła coś niewyraźnie przez zaślinione wargi i zbudziła się z przykrą świadomością, że trzy filiżanki herbaty przed snem to o dwie za dużo. Przez chwilę leżała nieruchomo, wsłuchując się w odgłosy burzy i zastanawiając, czy mimo wszystko nie uda jej się znów zasnąć, po czym zmęczona niewygodną sytuacją sięgnęła do pstryczka lampki nocnej. Oślepiający błysk światła rozbudził ją do reszty. Wsunęła stopy w kapcie, narzuciła szlafrok i poczłapała na korytarz. Na jego drugim końcu nagły powiew wiatru wydął zasłony przy otwartym oknie. Podeszła, żeby je zamknąć. Przez plątaninę gałęzi i ich odbicie na szybie widziała masywną sylwetkę szpitala, przyćmione światło na oddziałach i jaśniejsze w dyżurkach dla pielęgniarek i w kuchni. Zamknęła starannie okno i zaspana ruszyła korytarzem do łazienki. Wychodząc z niej po niecałej minucie, zatrzymała się na chwilę, żeby przyzwyczaić oczy do półmroku. Z gry cieni na szczycie schodów wyłoniła się jakaś ciemna, zakapturzona postać w pelerynie. Maureen nie należała do osób nerwowych i w swoim sennym zamroczeniu zdziwiła się tylko, że ktoś jeszcze jest na nogach o tej porze. Od razu poznała, że to siostra Brumfett. Para świdrujących oczu za okularami przewierciła ją na wylot. Głos siostry był niespodziewanie ostry.. – To jedna z bliźniaczek Burt, tak? Co tu robisz? Inne dziewczęta też nie śpią?

– Nie, proszę siostry. Przynajmniej nie sądzę. Byłam tylko w ubikacji.

– Ach, tak. No cóż, jeśli wszystko w porządku… Myślałam, że burza mogła was obudzić. Wracam właśnie z oddziału. Stan jednego z pacjentów doktora Courtney-Briggsa się pogorszył i musiał być pilnie operowany.

Rozumiem – powiedziała Maureen, nie bardzo wiedząc, jak się ma zachować. Była zdumiona, że siostra Brumfett zadaje sobie trud, aby tłumaczyć się ze swojej obecności przed zwykłą studentką i patrzyła zdezorientowana, jak oddziałowa owija się szczelniej peleryną i zamaszystym krokiem zmierza w kierunku schodów po drugiej stronie korytarza. Jej pokój był piętro wyżej, przy mieszkaniu siostry przełożonej. U podnóża schodów siostra Brumfett odwróciła się, jakby chciała coś jeszcze dodać. Właśnie w tym momencie drzwi sypialni Shirley Burt uchyliły się i pokazała się w nich rozczochrana, rudowłosa głowa drugiej z bliźniaczek.

– Co się dzieje? – spytała dziewczyna sennie.

Siostra Brumfett podeszła do nich.

– Nic, nic. Idę właśnie do siebie. Przed chwilą wróciłam z oddziału. A Maureen musiała wstać, żeby skorzystać z łazienki. Nie ma się o co martwić.

Shirley nie sprawiała wrażenia osoby, która kiedykolwiek się o cokolwiek martwi. Wysunęła się na korytarz, wkładając szlafrok. Z pewną rezygnacją a zarazem dumą oświadczyła:

– Kiedy Maureen wstaje, to ja też. Zawsze tak było, od dziecka. Mama może potwierdzić! – Trochę zaspana, ale zadowolona, że rodzinna więź nadal się sprawdza, zamknęła za sobą drzwi ze stanowczością osoby, która skoro już wstała, to zamierza pozostać na nogach.

– Nie ma sensu kłaść się spać podczas tej wichury. Pójdę zrobić kakao. Przynieść siostrze kubek? Pomoże siostrze zasnąć.

– Nie, dziękuję. Nie sądzę, abym miała kłopoty z zaśnięciem. Zachowujcie się cicho, żeby nie obudzić innych. I uważajcie, żeby się nie zaziębić. – Odwróciła się znów w kierunku schodów.

Maureen nagle zauważyła:

– Fallon nie śpi. W każdym razie pali się jej lampka nocna.

Cała trójka spojrzała w stronę pokoju Fallon, z którego przez dziurkę od klucza przenikała smużka światła, przecinając ciemność i migocząc jasną plamką na przeciwległej ścianie. Shirley powiedziała:

– Wobec tego zrobimy kakao i dla niej. Pewno nie może zasnąć i czyta. Chodź, Maureen! Dobranoc, siostro.