Håkan Nesser - Kim Novak nigdy nie wykąpała się w jeziorze Genezaret

Delikatnie oczyściłem trzonek i młotek. Gdy już cała ziemia została usunięta, nic nie wskazywało, że przez cały ten czas nie leżał w szopie z innymi narzędziami. Albo że, powiedzmy, nie został wyprodukowany kilka lat temu.

Nic oprócz brązowo-czarnej przyschniętej mazi po jednej stronie młota. To niesamowite, jak niektóre rzeczy potrafią przetrwać. Przetrwać i przylgnąć.

Z powrotem zagarnąłem ziemię, całość przykryłem mchem. Włożyłem kilof do czarnego plastikowego worka. Położyłem go w samochodzie na podłodze, pod siedzenie pasażera, i odjechałem.

Dwie godziny później patrzyłem, jak worek tonie w czarnym i mulistym bajorze leśnym niedaleko Skara.

Słońce zaczęło zachodzić, komary bzyczały wokół mojej głowy, mimo to stałem jeszcze przez dłuższą chwilę, próbując zobaczyć otwór, który kilof przebił w tafli wody.

Gdy nie mogłem już nic dostrzec, wzruszyłem ramionami i ruszyłem w drogę powrotną do Göteborga.

Parę dni później leżeliśmy nago po tym, jak się kochaliśmy, Ewa i ja. Okno było szeroko otwarte. Była to jedna z tych letnich nocy, które w Szwecji zdarzają się trzy, cztery razy do roku, z ogrodu sąsiadów słychać było muzykę.

– Ta książka, którą piszesz… – powiedziała Ewa, gładząc mnie delikatnie po brzuchu. – Jak ci właściwie idzie?

– A, jakoś – odpowiedziałem. – Do przodu.

Leżała przez chwilę, nic nie mówiąc.

– Zawsze mnie nurtowała jedna sprawa.

– Tak? – powiedziałem. – Jaka?

– Właściwie to który z was zabił Berrę? Ty czy Edmund? To musiał być przecież któryś z was.

Obróciłem się na bok i przywarłem twarzą do jej piersi.

– Masz rację – odparłem. – To musiał być jeden z nas.

Potem powiedziałem kto.

– Co? – powiedziała Ewa. – Nie słyszę, co mówisz. Nie mów tak prosto w moje ciało.

Głęboko wciągnąłem nozdrzami jej zapach i w tej samej chwili w mojej głowie pojawił się obłok.

To niesamowite, jak niektóre obłoki potrafią przetrwać.

[1]Pommac – napój bezalkoholowy, może zastępować szampana, sprzedawany w Szwecji od tysiąc dziewięćset ósmego roku.

[2]Trzeba robić, co do człowieka należy (ang.).

[3]Tradycja nocy świętojańskiej – mężczyźni zbierają dziewięć rodzajów kwiatów, wkładają je pod poduszkę, by w nocy przyśniła im się przeznaczona im ukochana.

[4]Słup przybrany kwieciem i wieńcami, stawiany w wigilię św. Jana.

[5]Medelpad – kraina w Norlandii.

[6]Harry Snell, Ove Adamsson – kolarze szwedzcy.