Marek Krajewski - Liczby Charona

– Nikt nie lubi zadzierających nosa arystokratów – mruknął Popielski.

– Morda w kubeł! – wrzasnął Grabowski i rozpoczął szybki spacer wokół biurka.

Po dwóch minutach zatrzymał się, sięgnął po list Wiącka, przyłożył do niego płomień zapalniczki i obserwował, jak papier zamienia się w popielnicy w szary pył.

– Nikt nie chce ponownego śledztwa.

– Najważniejsze, że mamy pewność, iż wsadziliśmy właściwego człowieka. A ten poniósł zasłużoną karę. – Popielski się uśmiechnął.

Komendant spojrzał surowo na swego podwładnego i bez słowa pokazał mu drzwi.

KAMERY POSZŁY W RUCH. Telewizyjny prezenter Sverre Åsland patrzył na swojego rozmówcę ze wzrastającą niechęcią. Zabrakło mu słów, zabrakło mu pytań – i to wcale nie dlatego, że uważał obejrzany film za wybitny, a historię za fascynującą, bo wcale tak nie było. W głowie czuł pustkę, ponieważ nie wiedział, jak wykorzystać ostatnie sekundy programu. Nie wiedział, o co zapytać gościa, by zaskoczyć widzów celną puentą, olśnić ich mądrym resumé, rozbawić kalamburem lub dowcipem. Przeklinał researcherów, którzy mieli mu dokładnie opowiedzieć o filmie, a zamiast tego przygotowali stereotypowe informacje o Polsce i Polakach. Kamery szumiały. Musiał coś powiedzieć. Nie można pracować w tym zawodzie, jeśli się nie ma refleksu.

– Podobał się panu ten film, profesorze?

– Niezły. – Matematyk zacisnął usta.

– Musiał na panu zrobić wielkie wrażenie. – Åsland uśmiechnął się. – Milczy pan, a przecież zawsze milczymy, gdy wychodzimy z kina po wstrząsającym filmie.

– Być może. – Profesor podrapał się po łydce.

Znów kilka sekund ciszy. Åsland spojrzał na minutnik. Teraz chyba rzeczywiście nadeszła pora na pytanie ratunkowe.

– A czy teoria liczb Charona – już się cieszył na dłuższą wypowiedź matematyka – została później rozwinięta przez naukę, czy też pozostała kolejną nie rozstrzygniętą hipotezą?

Profesor zaczął się śmiać. Otworzył szeroko usta, by złapać oddech. W ich kąciki spływały mu łzy. Klepał się po kolanach wypychających szare sztruksowe spodnie. Zerwał fioletowy fular i jęczał ze śmiechu, nie mogąc zaczerpnąć powietrza.

– To doprawdy skandal! – wrzasnął nagle. – Zapraszasz mnie do studia z okazji otrzymania przeze mnie królewskiej Nagrody Abla i nie wiesz nawet, za co ją dostałem! Szanowni państwo – spojrzał w kamerę – otrzymałem ją za opracowanie liczb szumiących, zwanych liczbami Charona. Potrafię odczytać każdą opowieść o każdym człowieku zawartą w tej literowej magmie. Potrafię w niej nurkować i wyławiać ludzkie żywoty. Kilka wzorów i przekształceń, kilka minut pracy komputera i wiem, kiedy dany człowiek będzie cierpiał i kiedy umrze. Mam władzę nad ludźmi!

Wstał i otarł fularem łysinę. Fioletowy jedwab zaszeleścił na czarnej włochatej myszce, której kształt skojarzył się Åslandowi z italskim butem.

– Dziękujemy panu, profesorze Sperling! – wyszeptał pobladłymi wargami.

Ukończyłem we Wrocławiu 15 lipca 2010 roku o godzinie 14.53.

POWIEŚĆ TA ZAWIERAŁABY WIELE BŁĘDÓW RZECZOWYCH, GDYBY ICH NIE SKORYGOWALI WYBITNI EKSPERCI:

· z zakresu matematyki – dr Piotr Borodulin-Nadzieja z Instytutu Matematycznego Uniwersytetu Wrocławskiego;

· z zakresu medycyny sądowej – dr Jerzy Kawecki z Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu;

· z zakresu historii polskiej policji – dr hab. Robert Litwiński z Instytutu Historii Uniwersytetu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie.

W powieści tej byłoby wiele pomyłek rzeczowych, logicznych i narracyjnych, gdyby ich nie wytropili jeszcze przed oddaniem do druku (omissis titulis): Leszek Duszyński, Witold Horwath, Zbigniew Kowerczyk, Gościwit Malinowski, Krzysztof Morta, Przemysław Szczurek i Marcin Wroński.

Moim Konsultantom oraz moim pierwszym Czytelnikom bardzo dziękuję za ich trud. Za wszystkie ewentualne błędy winę ponoszę wyłącznie ja sam.

[1]Przez ciernie do gwiazd.

[2]Duch miejsca.

[3]Półbuty.

[4]Padaczka odruchowa wzrokowa.

[5]Kiła umysłowa.

[6]Osobą niemile widzianą.

[7]Przychodzę.

[8]Za darmo.

[9]Słowo honoru!

[10]Tłuściochy.

[11]Grubas.

[12]Wróżkę.

[13]Pozerem, fałszywym elegantem.

[14]Głupkiem, tępakiem.

[15]O funkcji potencjalnej dwóch elipsoid homogenicznych.

[16]Próba quasi-matematycznej analizy Plautowego wiersza mówionego.

[17]Chcąc nie chcąc (tu zwrot użyty w liczbie mnogiej).

[18]Wyraźnie, bez ogródek

[19]Doktor filozofii.

[20]Rodzaj pierogów.

[21]Nawet Herkules nie podoła wielu [napastnikom].

[22]Rachmańska Wielkanoc.

[23]Wesołej Paschy.

[24]Dokąd pan idzie?

[25]No, Polaku! Jesteś teraz rzymskim księdzem! Całuj po rękach i nogach rosyjskich towarzyszy, a jeśli nie, to ja będę jebał tę ślicznotkę.

[26]To nasz zuch!

[27]Wystarczy. No, zobaczmy, chłopcy, zesrał się czy nie… Nie… No to co teraz mamy robić?

[28]Patrz, hrabio, ta morda prosi się o cegłę!

[29]Specjalność zakładu.

[30]Cham.

[31]Dużo.

[32]Chłopakom.

[33]Piwa.

[34]Lwów.

[35]Z więzienia.

[36]Pijany.

[37]Kaszlał.

[38]Do wiadra.

[39]Do rzeczy. Biedak (z politowaniem).

[39] Biedak (z politowaniem).

[40]Po głowie.

[41]Biedak (z politowaniem).

[42]Kochankiem.

[43]Dziewczynek.

[44]Chędoży.

[45]Galaretki z nóżek

[46]Osoby zadzierające nosa, udające przynależność do wyższych sfer.

[47]Chędoży.

[48]Seks we troje.

[49]Seks we dwoje.

[50]Szybki.

[51]Dziewczyny.

[52]Spiesz się powoli.

[53]Szybko.

[54]Prawo pierwszej nocy.

[55]Wielkiego Boga.

[56]Kwadrat magiczny.

[57]Sługa twój, panie Edwardzie.

[58]Nogę.

[59]Powiedzenie.

[60]O małżeństwach zawieranych z obcokrajowcami.

[61]Jak należy.

[62]Oszukał.

[63]Właśnie.

[64]Żyd.

[65]Publicznie.

[66]Monologu.

[67]Psie.

[68]Już nie można.

[69]Pijany.

[70]Pijany.

[71]Włóczęga.

[72]Na Boga!

[73]Osoby dramatu.

[74]Proces gnilny błyskawiczny.

[75]Ten zrobił, w czyim to było interesie.

[76]Szybki.

[77]Nie dla brudnego zysku, lecz po to, by krzewić prawdę.

[78]Sposobem językoznawczym i matematycznym.

[79]Wnioskowanie z następstw o przyczynach.

[80]Człowiek roztargniony.

[81]Co było do udowodnienia (w formułach matematycznych).