Elizabeth Peters - Małpa Na Straży Wagi

– To teraz nieistotne. Na stoliku przy łóżku stoi kubek z jakimś napojem. Dosięgnie pani?

Przyjrzałam się kajdanom na moich przegubach. Były połączone żelazną sztabą, od której biegł do wezgłowia łóżka łańcuch, zapięty tam na kłódkę. Łańcuch nie pozwalał mi dotknąć związanych nóg, ale mogłam dosięgnąć kubka.

– Osobnik, który tak skutecznie panią skrępował, łyknął sobie raz czy dwa tego napoju – zapewnił mnie mój towarzysz widząc, że się waham – więc raczej nic do niego nie dosypano. Higieniczne to nie jest, ale można pić.

Płyn okazał się piwem, cienkim i kwaśnym, na domiar złego pływały w nim muchy. Jednak nawet dama nie może sobie pozwolić na wybrzydzanie, kiedy ma gardło wysuszone jak pustynia. Zanim się napiłam, udało mi się wyrzucić z kubka trzy muchy.

– Cóż za zadziwiająca troskliwość – mruknęłam, czując się już znacznie lepiej (być może miał na to wpływ zawarty w napitku alkohol). – Z panem tak dobrze się nie obeszli. Czy to odmiana w uczuciach tak podziałała? Jeżeli tak, mówienie o tym Matildzie nie było rozsądne.

– Ależ pani Emerson, co pani sugeruje? Sam fakt, że widzi mnie pani w takim stanie – diabelnie nieprzyjemnym, muszę powiedzieć – powinien panią przekonać, że nie jestem w dobrych stosunkach z tą okropną kobietą ani jej mocodawczynią.

– Obecnie pewnie nie – przyznałam. – Na to przynajmniej wygląda. Ale kiedy zrozumiałam, że naszą przeciwniczką jest Bertha, moje podejrzenia wobec pana odżyły. To nie może być zbieg okoliczności, że zjawia się pan zawsze w tym samym czasie co ona i zdobywa podstępem nasze zaufanie.

Przyjrzałam się swoim więzom. Wyciągnęłam z włosów spinkę i udało mi się dosięgnąć nią kłódki. Sir Edward przyglądał się temu z ciekawością i chyba także z odrobiną rozbawienia.

– Ma pani rację, że mogło to wydawać się podejrzane, pani Emerson, jednak jest pani w błędzie. Gra skończona, więc równie dobrze mogę wyjawić prawdę. Nie chcę, żeby pani uważała mnie za sojusznika Madame Berthy, jak ją nazywamy.

Spinka wysunęła mi się z palców. Uniosłam się na łokciu i spojrzałam na niego.

– Proszę mi tylko nie wmawiać, że to pan jest Sethosem. Poznałabym go wszędzie i w każdym przebraniu!

– Na pewno? – roześmiał się. – Nie, nie jestem Sethosem, ale jestem blisko z nim związany i Madame też była, dopóki nie wzbudziła w nim wściekłości tym nieudolnym atakiem na panią. Pozwolił jej uciec, co było niezbyt rozsądne, jednak on ma romantyczny stosunek do kobiet, o czym pani zapewne wiadomo.

– Hmh – mruknęłam, szukając po omacku spinki. – Powinnam była się domyślić, że Sethos jest pańskim mocodawcą i panem. Czy to on pana tu przysłał?

Wiatr załomotał okiennicami. Sir Edward spojrzał na okno.

– Jako że i tak nie mamy nic lepszego do roboty, mogę odpowiedzieć na pani pytania. Tak, to on mnie przysłał. Ale nazywajmy go moim szefem, dobrze? „Pan” to naprawdę przesada. Kiedy Madame Bertha uciekła ze sporą ilością gotówki i kilkoma z jego najwartościowszych eksponatów, podejrzewał, że będzie się chciała dobrać do pani. Był bardzo zajęty pozbywaniem się kolekcji pana Romera, lecz proszę mi wierzyć, droga pani Emerson, gdyby sądził, iż grozi pani niebezpieczeństwo, nie pozostawiłby sprawy w rękach swojego podwładnego, nawet tak zdolnego jak ja.

– Niech go diabli – wycedziłam. Spinka wymsknęła mi się z palców. Sięgnęłam po drugą.

– Początkowo sądziłem, że zwiodła go troska powodowana uczuciem – podjął wątek sir Edward – nie natrafiłem bowiem na ślad tej kobiety w żadnym ze znanych nam miejsc w Kairze. Nie wiedziałem jednak, że Madame poczyniła wcześniej pewne przygotowania i zwerbowała do współpracy szumowiny z kairskiego półświatka. Ci osobnicy wiedzieli o jej związku z Sethosem, ale wymogła na nich przysięgę milczenia pod groźbą jego zemsty. Okazali się jednak niezdarnymi durniami. Gdyby to nasi ludzie zastawili tę pułapkę w Kairze, pański syn i jego przyjaciel nie wymknęliby się tak łatwo.

– Nie jestem tego taka pewna – odparłam.

– Może ma pani rację. Ramzes to rzeczywiście niezwykle uzdolniony młody człowiek, a Nefret… Mojego szefa rzadko coś zadziwia, jednak na chwilę zaniemówił, gdy powiedziałem mu o jej udziale w całej aferze.

– Powiedział mu pan? Kiedy?

Sir Edward uśmiechnął się.

– W ten sposób mnie pani nie złapie, pani Emerson. Jak pani wiadomo, nie miałem o tym pojęcia, dopóki pani sama nie opowiedziała mi całej historii. Również dopiero po przybyciu do Luksoru zorientowałem się, że Madame jest tutaj i znowu próbuje swoich starych sztuczek… Nie domyśliłem się niestety – i pani także – że te niezdarne ataki miały panią zmylić i zwrócić jej uwagę ku sektom, bandytom, skradzionym zabytkom i… upadłym kobietom. A ona przez cały ten czas siedziała pośrodku tej niegroźnie wyglądającej sieci, starając się panią zwabić. Jej niewinną ofiarą stała się Fatima, dzięki której miała nadzieję dobrać się do pani. Jedna z jej sztuczek prawie się udała. Nefret z pewnością nie wróciłaby z wizyty u sympatycznej pani Hashim, gdyby chłopcy za nią nie poszli. Żaden z nich oczywiście nie rozpoznał Madame. Nigdy jej przedtem nie widzieli, a pani również nie miała powodu, by podejrzewać panią Hashim.

– W istocie, dlaczegóż miałabym go mieć? Takich kobiet jest wiele. Bez rozgłosu i bez wynagrodzenia pracują rzetelnie, żeby zapalić kaganek oświaty…

– Oczywiście – przerwał mi sir Edward. – Może trochę panią pocieszy świadomość, że mój szef i ja także nie wiedzieliśmy o nadprogramowej działalności Madame Berthy. On jej ufał, rozumie pani? Jednak ona nie miała do niego zaufania. Oczywiście kochała go na swój tygrysi, okrutny sposób – i dlatego tak pani nienawidziła, czuła bowiem, że nie zależy mu na niej tak bardzo jak na pani – ale wcześniejsze doświadczenia nauczyły ją niewątpliwie, że żadnemu mężczyźnie nie można ufać bez reszty. Już kilka lat temu bez jego i mojej wiedzy zaczęła budować swoją własną przestępczą organizację. Znalazła sojuszniczki – świadome charakteru owej organizacji bądź nie – w rosnącym w siłę ruchu kobiecym, zarówno w Anglii, jak i w Egipcie. Jednym z jej posunięć było założenie szkoły właśnie tutaj, w Luksorze.

– Powinnam była się tego domyślić – mruknęłam gniewnie. – W taki sam sposób wykorzystała do własnych celów ruch sufrażystek w Anglii.

– Pani jej nie rozumie, pani Emerson. Madame na swój pokrętny sposób jest całkowicie oddana sprawie równości kobiet. Nienawidzi mężczyzn i wierzy, że pomaga kobietom w walce z ich tyranią. Mój „pan”, jak go pani była uprzejma nazwać, stanowił wyjątek. Potem jednak uznała, że ją zdradził, podobnie jak wszyscy pozostali.

Zużyłam już cztery spinki, ale wciąż się wyginały, a kłódka nadal pozostawała zamknięta. Pewnie rozpraszało mnie słuchanie opowieści sir Edwarda.

– Więc ta zamordowana dziewczyna była którąś z jej uczennic?

– Tak sądzę. Nie wiem, czy spowodował to czar panny Nefret, czy skusiła ją nagroda obiecana przez Ramzesa, w każdym razie była zdecydowana zdradzić swoją panią. Ją samą z kolei wydała pewnie inna z dziewcząt. – Sir Edward zmienił nieco pozycję, usiłując zmniejszyć napięcie w obolałych ramionach. – Jak pani idzie? – zapytał z zainteresowaniem.

Odrzuciłam kolejną zgiętą spinkę i rozprostowałam zdrętwiałe palce.

– Mam ich jeszcze mnóstwo – oświadczyłam.

Sir Edward odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. W tym okropnym miejscu zabrzmiało to dość niesamowicie.