Elizabeth Peters: Małpa Na Straży Wagi

– Lecz jednak… – powtórzył sir Reginald niczym zepsuta płyta gramofonowa – lecz jednak…

– Jeśli to Sethos, nigdy go nie złapiecie – wtrącił Emerson. O stanie jego umysłu świadczył fakt, iż nawet nie przeprosił za swoją obcesowość, do której my, domownicy, zdążyliśmy już przywyknąć. – Ale życzę panu powodzenia, komisarzu, nic bowiem nie ucieszy mnie bardziej niż widok tego człowieka na ławie oskarżonych. Opowiedzieliśmy już panu wszystko, co wiemy, sir Reginaldzie. Może byłoby lepiej, gdyby pan wziął się zaraz do roboty, zamiast tu siedzieć i popijać brandy?

Z manuskryptu H

Ramzes otworzył drzwi swego pokoju.

– Pukałaś? – spytał z udawanym zdziwieniem. – Skąd ta odmiana?

Nefret wśliznęła się do środka, ciągnąc za sobą ogon szlafroka niczym tren królewskiej szaty.

– Nie próbuj mnie spychać do defensywy, Ramzesie, nie pozwolę ci na to. Jak śmiałeś mnie szpiegować?

Zaatakowany zerknął mimowolnie na Davida, który wzruszył ramionami, okazując w ten sposób, że nie zamierza brać udziału w sprzeczce.

– To niczym nieuzasadnione i niczym niepoparte oskarżenie – odparł Ramzes.

Ale jego spokojna odpowiedź tylko rozjuszyła Nefret.

– Uzasadnione jak cholera! – krzyknęła. – Przyszedłeś do szpitala sprawdzić, czy tam rzeczywiście jestem. Nie było mnie, prawda?

– Najwyraźniej nie.

Wpatrywali się w siebie w napięciu i David uznał, że czas interweniować, zanim powiedzą sobie coś naprawdę przykrego.

– Jestem pewien – powiedział – że Ramzes poszedł tam jedynie po to, by cię zapytać, czy chcesz mu towarzyszyć na spotkaniu sufrażystek. Czyż nie tak, mój chłopcze?

Ramzes skinął tylko głową, gdyż głośne „tak” prawdopodobnie uwięzłoby mu w gardle.

– Nie trzeba było o tym mówić przy ciotce Amelii i wuju, Ramzesie – oświadczyła Nefret.

– To ty zaczęłaś.

– Dowcipkując na temat Christabel? – zaśmiała się Nefret. Nie potrafiła się długo gniewać.

– Wiesz, że ta dziewczyna cholernie mało mnie obchodzi!

– Mój drogi, cóż za niedżentelmeńska wypowiedź. Przecież ona…

– Nie zaczynajcie znowu! – przerwał im David, który nigdy nie wiedział, czy ma się śmiać, złościć, czy brać czyjąś stronę, kiedy tych dwoje wdawało się w podobną wymianę zdań. Nefret była jedną z nielicznych osób na świecie zdolnych wyprowadzić Ramzesa z równowagi, a David był w ogóle jedynym człowiekiem, który wiedział, dlaczego tak się dzieje. – Zjawiłaś się w odpowiednim momencie, Nefret – powiedział w nadziei przerwania sprzeczki. – Rozmawialiśmy właśnie o powrocie Mistrza Występku. Ramzes miał mi opowiedzieć, co wie o tym tajemniczym indywiduum.

– Przepraszam, Ramzesie – mruknęła Nefret, siadając ze skrzyżowanymi nogami na podłodze. – Nie powinnam cię była oskarżać o szpiegowanie.

– Nie powinnaś.

– A teraz ty mnie przeproś.

– Niby za co? – najeżył się Ramzes, ale pochwycił spojrzenie Davida i opanował się. – Dobrze więc, przepraszam.

– Zatem wszystko wybaczone. Cieszę się, że tu przyszłam, bo umieram z ciekawości co do Sethosa. Prawdę mówiąc, uważałam go zawsze za… no, może niezupełnie za wytwór wyobraźni ciotki Amelii, ale na pewno jest to przykład jej skłonności do przesady.

– Jej zamiłowania do melodramatu, chciałaś powiedzieć – dodał Ramzes i również usiadł na podłodze na arabską modłę.

Nefret z uśmiechem wzięła papierosa, którym ją poczęstował.

– Nie jesteśmy jednak całkiem w porządku, Ramzesie. Ciotka Amelia nie musi fantazjować, bo takie rzeczy naprawdę jej się przydarzają, ale coś przed nami ukrywa. W takich przypadkach zawsze patrzy człowiekowi prosto w oczy i mówi bardzo szybko bardzo stanowczym tonem. Profesor zresztą także coś ukrywa. Cóż to za tajemnica związana z Sethosem, której oboje tak pilnie strzegą?

– Już ci o tym mówiłem.

– Bardzo ogólnikowo. Wiem, że to od niego nauczyłeś się sztuki kamuflażu…

– To niezupełnie prawda – zaprotestował Ramzes. – Kiedy ojciec zmusił Sethosa do ucieczki z jego kwatery głównej, stałem się posiadaczem jego kolekcji przebrań, jednak jego sztuczki sam rozgryzłem i jeszcze je udoskonaliłem.

– Wobec tego wybacz.

– Wybaczam.

– Ramzesie… – zaczął David.

– Tak, tak. Przekazałem wam wszystko, co wiem o tym człowieku. Kiedy się na niego natykałem, za każdym razem był doskonale zamaskowany, a w postać starszej kapryśnej Amerykanki wcielił się wręcz genialnie. Na koniec tej przygody udało mu się uprowadzić matkę i więzić ją przez kilka godzin. Nie wiem, co się wydarzyło w ciągu tego czasu, i nawet ojciec nie wie tego na pewno… dlatego na samą wzmiankę o nim tak się wścieka.

Nefret otworzyła szeroko usta ze zdumienia.

– Rany boskie! – zawołała. – Czyżbyś sugerował, że on… że ona… oni…

– Wątpię – odparł chłodno Ramzes. – Nie znam dwojga ludzi tak bardzo przywiązanych do siebie jak rodzice. Czasem to wręcz ambarasujące – dodał nachmurzony.

– A ja uważam, że to piękne – stwierdziła Nefret z uśmiechem. – Ciotka Amelia z pewnością nie zdradziłaby profesora, skoro jednak znalazła się we władzy tego nikczemnika…

Ramzes pokręcił głową.

– Nie rozprawiałaby o Sethosie tak spokojnie, gdyby ją do czegokolwiek zmusił. Nie mam jednak wątpliwości, że był w niej zakochany i niewykluczone, że i on ją w jakiś sposób pociągał, choć wcale tego nie chciała. Widziałem list, który do niej napisał, gdyśmy ją odzyskali. Obiecał w nim, że nigdy już nie wejdzie w drogę ani jej, ani nikomu z jej bliskich. Ale podejrzewam, że oboje z ojcem spotkali go jeszcze od tamtego czasu. Zastanawia mnie na przykład kilka dziwnych elementów w tej historii sprzed kilku lat… pamiętasz, Nefret? Wtedy gdy pojechali do Egiptu sami, a my zostaliśmy u ciotki Evelyn i wuja Waltera.

Dziewczyna parsknęła śmiechem.

– Ta noc, kiedy, wypuściliśmy z klatki lwa! Wuj Walter potwornie się wtedy wściekł!

– Na mnie, nie na ciebie.

– Bo to był twój pomysł – oświadczyła. – Nieważne zresztą. W każdym razie złoczyńcą w tym przypadku był nie Sethos, lecz ktoś inny. Zapomniałam jego nazwiska.

– Trudno jest spamiętać wszystkich ludzi, którzy usiłowali zamordować moich rodziców – przyznał Ramzes. – Tym złoczyńcą był prawdopodobnie chłopina o nazwisku Vincey, bo skoro ojciec w końcu go zastrzelił, z pewnością miał coś na sumieniu. Ojciec unika zabijania, jeśli tylko może. Wciąż jednak sądzę, że Sethos też był zamieszany w tę sprawę, choć nie potrafię wyjaśnić w jaki sposób.

– To śmieszne, że musimy tak sklejać prawdę ze skrawków informacji – skrzywiła się Nefret. – Dlaczego ciotka i profesor nie powiedzą nam wszystkiego? Przecież to niebezpieczne i dla nich, i dla nas. Niedoinformowany znaczy bezbronny!

Gestykulowała gwałtownie, sypiąc popiołem po podłodze. Ramzes wyjął jej papierosa z dłoni i zgasił go w służącej im jako popielniczka misie, pierwotnie zawierającej potpourri. Matka wiedziała, że pali, choć raczej nie folgował sobie w jej obecności, ponieważ nie pochwalała tego zwyczaju. Ale palił właśnie dlatego. David natomiast palił, ponieważ Ramzes to robił, a Nefret, ponieważ palili oni obaj.

– Ciekawe, czy Sethos wiedział, że ciotka Amelia tam dzisiaj przyjdzie – zastanawiał się głośno David.

– Jestem pewien, że nie – odparł Ramzes. – Matka nie miała zbyt wiele wspólnego z Unią Kobiet, a decyzję o udziale w tej demonstracji podjęła pod wpływem chwili.