Albert Baantjer - De Cock en een duivels komplot

De Cock stond op en drukte de hem toegestoken hand.

‘En mevrouw Van Hellendoorn,’ vroeg hij op ernstige toon, ‘schetste mij als een… eh, een niets en niemand ontziende bruut?’

Henriette van Wateringen ging knikkend zitten.

‘Sybille vond dat u weinig gevoel had voor het intense verdriet van een vrouw, die zojuist verneemt dat haar liefhebbende man is vermoord. Er was van uw kant geen sprankje medeleven te bespeuren. U hebt haar niet eens gecondoleerd.’

De Cock voelde hoe een lichte irritatie in zijn botten kroop. De oude rechercheur overdacht hoe hij op de… naar zijn gevoel… toch wel terechte kritiek van de vrouw zou reageren. Ook Vledder had hem al verweten dat hij mevrouw Van Hellendoorn niet bepaald elegant had behandeld.

Achteloos wuifde hij in haar richting. ‘Een begrafenisondernemer treurt ook niet om elke dode die hij ter aarde bestelt,’ sprak hij geprikkeld. ‘Confrontatie met moord en alles wat daarmee samenhangt vormt een wezenlijk onderdeel van mijn beroep. Ik kan mij daarbij geen overgevoeligheden permitteren.’ Hij zweeg en zijn gezicht stond bars. Maar inwendig ergerde de grijze speurder zich dat zijn verweer zo zwak klonk… zo weinig overtuigend.

Henriette van Wateringen keek hem geamuseerd aan.

‘Is het echt waar,’ vroeg ze rustig, ‘dat u Sybille verdenkt van moord op haar man?’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Waarom vraagt u dat?’

Henriette van Wateringen trok haar schouders op.

‘Mevrouw Van Hellendoorn meende dit uit uw woorden en gedrag te moeten opmaken,’ antwoordde ze kalm. ‘Sybille vond het absurd, dat u haar vroeg of zij voor de moord op haar man een motief had.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Mevrouw Van Hellendoorn zegt dat zij voor het tijdstip van de moord een alibi heeft. Zij speelde die bewuste woensdagavond bridge met een paar dames.’

Henriette van Wateringen knikte nadrukkelijk.

‘Een van die dames was ik,’ sprak ze ferm. ‘Ik kan… zo ook de andere dames… haar alibi volkomen bevestigen. Wij spelen al jaren samen bridge. Vanavond spelen we weer. Een extra avond. Die hebben de dames ingelast… speciaal voor Sybille. Het bridgespel is een goed middel tegen verdriet.’

‘En Sybille heeft verdriet?’

Henriette van Wateringen keek hem hoofdschuddend aan.

‘U bent een wonderlijke man.’ In haar stem trilde enig medelijden en uit haar borst ontsnapte een diepe zucht. ‘Ik wil mij niet met uw onderzoek bemoeien. U weet uiteraard beter dan ik hoe men een mysterie moet ontrafelen, maar om u op gang te helpen, wil ik u wel zeggen, dat er in de boezem van Brain Trust al maanden grote verdeeldheid heerste.’

‘Onenigheid?’

‘Ja.’

‘Waarover?’

‘Een uitvinding… een uitvinding die men met gezamenlijke inzet tot stand had gebracht.’

De Cock wuifde voor zich uit.

‘En waaraan ook uw man heeft meegewerkt?’

Henriette van Wateringen knikte heftig.

‘Zonder Winfred was er nooit iets van terechtgekomen,’ antwoordde ze geëmotioneerd. ‘Hij vond de ontbrekende schakel… een oplossing die Herman met zijn beperkte kennis van de chemie nooit zou hebben gevonden. Daarom wond ook Winfred zich erover op dat de man van Sybille de zaak zo traineerde.’

De Cock keek haar schuins aan.

‘Wat bedoelt u met trai-neer-de?’

Op de wat hoge jukbeenden van Henriette van Wateringen kwamen blosjes en haar donkere ogen fonkelden.

‘Er hadden allang contacten kunnen worden gelegd,’ reageerde ze fel. ‘Er zijn wereldwijd genoeg organisaties, grote ondernemingen en zelfs regeringen, die in zo’n schitterende uitvinding zijn geïnteresseerd.’

‘En?’

Henriette van Wateringen gebaarde heftig.

‘Herman van Hellendoorn hield het tegen… al maanden. Wat er nu is gebeurd, verbaast mij ook niets. Winfred heeft al een paar maal gezegd: “Daar komt moord en doodslag van.”’

De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn neus.

‘U zegt: ook Winfred wond zich op… wie was de andere die zich opwond?’

Henriette van Wateringen liet haar hoofd iets zakken.

‘Harold… Harold van Haastricht,’ sprak ze zacht. ‘Nog een week geleden heeft hij tegen Winfred gezegd: “Dan schiet ik hem overhoop.”’

Toen Henriette van Wateringen weer met haar regenkapje op uit de grote recherchekamer was vertrokken, spreidde Vledder zijn beide handen.

‘Wat gaan we doen?’

De Cock keek hem verward aan.

‘Wat bedoel je?’

‘Gaan we die Harold van Haastricht arresteren?’

De Cock trok een vies gezicht.

‘Voor de moord op Van Hellendoorn?’

‘Ja.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Daar voel ik nog niets voor,’ sprak hij bedachtzaam. ‘Ik wil eerst wel eens van Winfred van Wateringen zelf horen hoe die uitspraak van Harold van Haastricht tot stand is gekomen.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Ik dacht dat Henriette van Wateringen duidelijk genoeg was geweest. Van Hellendoorn hield de openbaarmaking van de uitvinding tegen. Dat duurde al maanden. De anderen konden hem niet bewegen om van inzicht te veranderen. Daar wonden zij zich over op. Ze hadden aan de totstandkoming van de uitvinding meegewerkt en wilden wel eens baten zien.’

De Cock knikte traag.

‘Ik heb het verhaal gehoord,’ reageerde hij kalm. ‘Ze hadden Van Hellendoorn nog een week de tijd gegeven… een soort ultimatum… als Van Hellendoorn na een week zijn verzet niet opgaf…’

Vledder gebaarde heftig.

‘… dan zou Harold van Haastricht hem zonder pardon overhoop schieten.’ De jonge rechercheur grijnsde. ‘Die week is inmiddels verstreken en Van Hellendoorn is dood. Wil je een mooier bewijs?’

De Cock antwoordde niet. Hij kwam traag uit zijn stoel overeind en begon in zijn zo typische slenterpas door de recherchekamer te stappen.

Als, zo bepeinsde hij, Hermanus van Hellendoorn niet was vermoord door een anonieme moordenaar, ingehuurd door een of andere organisatie of onderneming, die zich door de uitvinding bedreigd voelde, maar het slachtoffer was geworden van opgekropte emoties in de boezem van Brain Trust zelf, dan, zo overwoog de grijze speurder, had hij nog een redelijke kans om de dader te ontmaskeren. Het was dan wel zaak om uiterst omzichtig te manoeuvreren.

Na enige minuten bleef De Cock bij de kapstok staan en wurmde zich in zijn oude regenjas.

Vledder liep op hem toe.

‘Waar ga je heen?’

De oude rechercheur draaide zich half om.

‘Waar gaan wíj heen,’ verbeterde hij.

Vledder grijnsde.

‘Oké, waar gaan wij heen?’

De Cock schoof zijn vilten hoedje over zijn stugge grijze haar en trok de rand naar voren. ‘Naar de kluis in ons hoofdbureau aan de Elandsgracht. Daar pakken we de inhoud van de brandkast van Van Hellendoorn in een koffer en gaan ermee op pad.’

‘Waarheen?’

De Cock beende de recherchekamer af.

‘Doe een jas aan,’ schreeuwde hij. ‘Ik geloof dat het buiten weer stort van de regen.’

Vledder gebaarde ongeduldig.

‘Waar wil je met die papieren heen?’

Met de kruk van de deur in zijn hand bleef De Cock staan. ‘Naar de vierde… de vierde man van Brain Trust… Leonardus van Ledeacker… ik vraag mij af of ook hij zich zo opwond.’

In een groot statig kantoorgebouw aan de Amstel meldden De Cock en Vledder zich wat schuchter bij een bijzonder knappe hoogblonde receptioniste met een zware donkere hoornen bril en een strakke, diep uitgesneden blouse.

‘Recherche? De heer Van Ledeacker? Zeker… een ogenblikje.’

Ze trok een microfoon naar zich toe en gaf het bericht door. Daarna wuifde ze met haar rechterhand, waarbij een reeks armbanden aan de slanke pols rinkelde.

‘Aan het einde van de gang.’