Albert Baantjer - Een rat in de val

‘Dat weten we nog niet precies. Maar hij zat in een auto die in het water lag,’ verduidelijkte Van Opperdoes.

Peter zweeg en de oude rechercheur boog zich aandachtig voorover.

‘Heeft dat te maken met jouw schietpartij, Peter? Jij bent twee weken geleden neergeschoten, hoorden wij van collega’s. Zo’n beetje rond dezelfde tijd is Bertje overleden.’

Peter staarde nog steeds naar het plafond. ‘Ik heb niets te verklaren.’

‘Heb jij Bertje gekend?’

‘Natuurlijk. Via mijn zus.’

‘Heeft de dood van Bertje iets te maken met jouw schietpartij?’

Peter keek Van Opperdoes heel even aan. Zijn ogen stonden koud. ‘Ik zeg niks.’

Zonder verder iets te zeggen, stond Van Opperdoes op en verliet met Jacob de kamer.

Twee uur later deed Peter van Opperdoes de deur van de verhoorkamer open.

Jacqueline Donkers zat in een stoel aan de enige tafel die er in die ruimte stond. Nog steeds spogen haar ogen vuur, misschien nog wel meer dan anders.

Voordat hij ging zitten, begon Van Opperdoes al met het verhoor.

‘Waarom heeft u ons niets over uw broer verteld?’

‘Waarom wel?’

‘Wij komen u vertellen dat uw ex-vriend dood is, en het komt niet in u op om te vertellen dat uw broer is neergeschoten?’

Jacqueline ging achterover zitten en sloeg haar armen over elkaar.

‘Heeft het iets met elkaar te maken?’

Van Opperdoes keek haar aan. ‘Dat is wat wij graag willen weten.’

Demonstratief gingen haar schouders op en neer.

‘Uw broer reageerde net als u behoorlijk… laat ik het maar even fatsoenlijk omschrijven… afstandelijk op ons. Ik snap dat niet zo goed, zal ik u eerlijk zeggen.’

Ze bleef zwijgen, met een verveelde trek op haar gezicht. Van Opperdoes boog zich naar haar toe.

‘Deze houding zie ik eigenlijk alleen bij mensen die iets van de recherche te vrezen hebben. Mijn collega’s van district 3 proberen erachter te komen wie uw broer heeft neergeschoten. Wij proberen erachter te komen wat er met uw ex-vriend is gebeurd. Waarschijnlijk is zijn dood geen ongeluk geweest.’

Haar ogen flitsten bij die laatste woorden even heen en weer, van de muur naar Van Opperdoes en weer terug naar de muur. De oude rechercheur had de eerste barsten in haar verdediging geslagen, wist hij.

‘Dus proberen wij twee misdrijven op te lossen, die jullie zijn aangedaan. Waarom in vredesnaam zijn wíj dan de vijand?’

Van Opperdoes besloot er een schepje bovenop te doen.

‘Meestal zijn het alleen verdachten die zo reageren. Ze zijn bang iets van zichzelf te verraden… bang voor de gevolgen.’

Ze keek Van Opperdoes nu recht aan.

‘Waar is uw collega eigenlijk?’

Jacob liep opnieuw de Verversstraat in, met achter zich aan drie collega’s van bureau Raampoort, de rechter-commissaris en een slotenmaker. Voor de deur van de woning van Jacqueline Donkers hielden ze halt. Jacob keek even om zich heen en merkte op dat de groep al behoorlijk veel bekijks trok.

De slotenmaker, van een particulier bedrijf dat altijd ingehuurd werd door de politie, keek de rechter-commissaris vragend aan.

Die keek op zijn horloge en sprak plechtig: ‘U kunt uw gang gaan. Ik open de doorzoeking.’

Vaardig haalde de slotenmaker het slot eruit, waarna iedereen de woning betrad.

‘Waar zoeken we naar?’ vroeg Jan Rozenbrand, die als wachtcommandant en hulpofficier van justitie ook mee was gegaan.

‘Alles wat kan wijzen op Bertje van de Dijk. Alles wat kan duiden op een misdrijf. Telefoonnummers, adressen, agenda’s, foto’s… wat dan ook.’

De agenten knikten en verspreidden zich over de kamers. Jacob begon in de woonkamer. De rechter-commissaris maakte af en toe een aantekening en hield toezicht.

‘In mijn huis?’ siste Jacqueline.

Ze wilde woest opstaan en weglopen, maar Peter van Opperdoes weerhield haar daarvan met een fel gebaar.

‘Blijf zitten!’

‘Of anders?’

Van Opperdoes keek haar strak aan.

‘Ik denk dat we genoeg spelletjes hebben gespeeld. Als u nu wegloopt, haalt u de voordeur van het bureau niet eens. Dan blijft u hier in een cel zitten tot we klaar zijn in uw woning.’

Ze overwoog haar kansen, maar het was duidelijk dat deze rechercheur meende wat hij zei. Langzaam en met tegenzin ging ze weer zitten en veegde haar haar nonchalant naar achteren.

‘Dat hele verhaal net… over vijand zijn en zo. En dat verdachten zo doen… Beschouwen jullie mij als een verdachte?’

Van Opperdoes leunde achterover.

‘Uw ex-vriend is vermoord, en…’

Nu stoof ze op. ‘Ho ho ho… wacht eens even. Vermoord? Is Bert vermoord?’

‘Daar gaan we momenteel wel van uit.’

Haar ogen ging wild heen en weer, alsof ze koortsachtig aan het nadenken was.

‘En waarom ben ik verdachte?’

Van Opperdoes haalde zijn schouders op.

‘U bent een ex-vriendin die niet wil vertellen hoe de relatie is geëindigd. Uw broer is, omstreeks het moment dat Bert stierf, betrokken geweest bij een schietpartij. Waar hij niets over wil verklaren. Sterker nog… u hebt ons helemaal niets verteld over uw broer. Dat zijn aanwijzingen genoeg om u als verdachte aan te merken. U zou namelijk een motief kunnen hebben.’

‘En welk motief zou dat dan wel niet zijn?’

Veel spottender kon ze het niet laten klinken.

‘Er zijn er vele. Maar een waar ik aan denk is bijvoorbeeld wraak. Een van de oudste motieven ter wereld.’

Ze schudde haar hoofd, vol ongeloof, alsof het bespottelijk was dat Van Opperdoes op deze gedachte was gekomen.

‘Ik mag af en toe graag lezen in oude Engelse toneelstukken en boeken. Sherlock Holmes heeft mooie uitspraken. Er is ook een oude Engelse schrijver van toneelstukken, William Congreve. Leefde in ongeveer dezelfde periode als William Shakespeare.’

Jacqueline Donkers reageerde geïrriteerd.

‘Wat heb ik met dode schrijvers te maken?’

‘Congreve schreef een toneelstuk, waarin, ik parafraseer, deze zin voorkwam: “ Hell hath no fury, like a woman scorned”. Zal ik het voor u vertalen?’

Ze glimlachte vreugdeloos. ‘Laat maar. Er is geen vrouw in hel woester dan een bedrogen of bespotte vrouw. Goed zo?’

Van Opperdoes knikte langzaam. ‘En bent u die bespotte vrouw? Bespot of bedrogen door Bertje? Misschien wel mishandeld? Zo erg dat jullie besloten dat Bertje dood moest? Dat zou een reden kunnen zijn om zo vijandig te doen, uit angst jezelf misschien te verraden.’

‘U bent gek,’ fluisterde Jacqueline woedend.

De slotenmaker stond met een fikse sigaar in zijn mond voor de deur van de woning van Jacqueline Donkers te wachten tot de doorzoeking was afgelopen en hij de deur weer fatsoenlijk af kon sluiten. Een man in een wit pak met een mondkapje op kwam op hem aflopen. In eerste instantie verslikte de slotenmaker zich van het lachen, en in tweede instantie hoestte hij zo hard dat zijn sigaar door de lucht vloog en voor de voeten van de man in het witte pak belandde.

Die keek naar beneden en zag het gloeiende puntje een gat in zijn pak branden, waardoor hij verschrikt achteruit sprong, over een fiets struikelde en in de bosjes aan de andere kant van de steeg terechtkwam.

Hoestend en proestend moest de slotenmaker zich staande houden, waarbij hij zijn hand uitstrekte om houvast te zoeken en prompt in een rozenstruik vol doorns greep. Scheldend en tierend sprong hij in het rond, zijn gewonde hand in de andere klemmend.

Hugo Pastoor probeerde tevergeefs overeind te komen, maar omdat zijn benen hoog over de fiets lagen, lukte het hem niet, zodat hij met zijn armen als een dolgedraaide molenwiek in het rond aan het zwaaien was zonder een centimeter overeind te komen.

Jacob kwam op het kabaal af, en zag het tafereel met grote ogen aan voordat hij dubbel klapte van het lachen.