Albert Baantjer - Een rat in de val

‘Nee, hoor. Maar vertel nou even… hoe wist je dat ik daaraan zat te denken?’

Jacob trok een wenkbrauw op. ‘Simpel. Omdat ik daar ook aan zat te denken. Ze liegt. Maar waarover?’

Van Opperdoes wreef over zijn knieën.

‘Ze heeft niet zo veel gezegd waardoor we haar op een leugen konden betrappen, maar ze houdt iets achter, dat is wel duidelijk.’

‘Maar wat?’

‘Sherlock Holmes zei altijd: “Het is onzinnig om theorieën te verzinnen voordat je alle feiten kent”. Hij was een wijs man.’

Jacob schudde zijn hoofd. ‘Kom op. Hij is een verzinsel.’

‘Dat is jouw Kuifje ook.’

Jacob zei niets meer en gaf getergd gas.

Peter van Opperdoes keek vrolijk voor zich uit.

Rechercheafdelingen zijn overal hetzelfde, maar nooit te vergelijken met de rechercheafdeling op de Warmoesstraat. Als buitenlandse rechercheurs weleens op de Warmoesstraat kwamen, waar de zwervers in de publieksruimte lagen te slapen omdat het te koud was om ze buiten te laten, waar de wachtcommandant met een zwaailicht op zijn hoofd achter de balie stond en waar de zusters augustinessen vrolijk met de junks stonden te praten, zagen de rechercheurs van de Warmoesstraat hun monden openvallen van stomme verbazing.

Van Opperdoes had drie dagen lang collega’s uit Engeland — allemaal keurig gekleed in kostuums — te gast gehad op de afdeling. Al die tijd liepen ze met grote ogen en hoofdschuddend rond, zich verbazend over wat er allemaal wel niet gebeurde in die poel des verderfs die Amsterdam genoemd werd. Maar na die dagen gingen ze voorgoed veranderd terug naar huis, vol lof over de aanpak van de recherche op dat malle district.

Dat was wat Van Opperdoes allemaal door het hoofd ging, op het moment dat de onderzoeksleider in Hoorn hem de hand schudde en welkom heette.

‘Rob Delpeut, welkom bij ons team.’

De rechercheafdeling zag er keurig uit, en de leden van het team, allemaal gekleed in keurig jasje met dasje, staken hun hand op ter begroeting.

‘Hij is gevonden op de parkeerplaats langs de A7, tussen Hoorn en Amsterdam. ’s Nachts. Dan is het rustig daar, en donker. Hij heeft er waarschijnlijk een paar uur gelegen, aan de rand van de parkeerplaats.’

Delpeut ging op de rand van het bureau zitten, opende een map en legde wat foto’s neer. De Italiaanse man lag voorover in het gras. Op de foto’s die van dichtbij genomen waren, was goed te zien hoe de man in zijn hoofd was geraakt.

‘Twee kogels in de borst, één door het hoofd,‘ zei Rob. ‘Professionele hit. Geen forensisch materiaal, geen getuigen, geen verdachten…’

‘En geen idee wie het is…’ vulde Jacob aan.

Rob sprong overeind, liep naar een aangrenzende kamer en kwam terug met een foto.

‘Mis. We hebben wel een idee wie het is. De Italiaanse autoriteiten werken langzaam… heel langzaam… maar sinds vier dagen hebben we een vastgestelde identiteit van ons slachtoffer.’

Hij legde een foto neer voor de twee rechercheurs. Een wat sleetse man hing onderuit terwijl een politiefoto van hem werd gemaakt. Onder aan de foto stond het logo van de Italiaanse politie.

‘Zijn vingerafdrukken zijn geïdentificeerd in Italië, in de omgeving van Napels. Het is een lid van de georganiseerde maffia daar. De zogenaamde camorra.’

Van Opperdoes bladerde in het dossier tot hij bij foto’s van de technische recherche kwam. Het was duidelijk dat de moord op de Italiaan geen roofmoord was; zijn bezittingen werden vastgelegd op foto en waren waardevol. Een kostbaar horloge, een flinke stapel bankbiljetten, dure Italiaanse kleding en een sleutel met een rood label. Dat laatste was dan wel niet waardevol, maar toch erg interessant.

Rob keek mee over de schouder van Van Opperdoes en wees op de kleding.

‘Vandaar dat we op Italië uitkwamen. Veel dure merken, maar ook kleding die lokaal wordt verkocht in Zuid-Italië. De vingerafdrukken en het dna hebben we via Interpol opgestuurd, en toen was het een kwestie van wachten. dna hebben ze daar helemaal niet, volgens mij… maar op die vingerafdrukken was dus een hit.’

Peter van Opperdoes draaide de foto om. Francesco Carboni, heette de Italiaan. Lid van de camorra dus. Hij pakte de foto’s van de plaats delict nog een keer en bladerde erdoorheen.

‘Hij moet in ieder geval in de buurt van Hoorn zijn geweest. De A7 kom je alleen maar op vanuit Hoorn,’ lichtte Rob toe.

Jacob bekeek de foto’s ook een voor een. Ook al waren ze er niet geweest, dit misdrijf kon voor hen van belang zijn, en dus wilden ze een indruk van de pd hebben.

‘Hebben jullie maffia in Hoorn?’

Rob lachte hartelijk.

‘Inmiddels weten we, via onze Italiaanse collega’s, wat meer over de internationale vertakkingen van de camorra. Ze zitten overal, zonder dat wij er iets van afweten. Goed verstopt, ze houden zich heel rustig, werken via restaurantjes en pizzeria’s met iedereen samen. Een niet-aflatende stroom drugs en wapens gaat heen en weer tussen alle landen in Europa en Italië. Die mannen hebben eeuwen ervaring… en wij lopen hopeloos achter omdat iedereen begint te lachen als je zegt dat de maffia ook in Nederland zit.’

Van Opperdoes gaf de map terug. ‘Heeft de camorra zich ingewerkt in Italiaanse restaurantjes in Hoorn?’

Rob haalde zijn schouders op. ‘Ongetwijfeld.’

‘Mogelijk is Francesco Carboni in Hoorn geweest, en heeft hij een afspraak gehad op de parkeerplaats waar hij vermoord is. Lekker rustig, en moeilijk af te luisteren. Een geliefde ontmoetingsplek dus.’

Jacob kende het tankstation tussen Hoorn en Purmerend wel. Inderdaad was het tankstation ’s nachts dicht, en de parkeerplaats daarachter donker en afgelegen. Iedere auto die daar stopte, zou opvallen voor diegenen die daar hadden afgesproken. De politie had dus geen kans om gesprekken af te luisteren zonder op te vallen. Vandaar dat het een logische plek was om af te spreken voor mensen met duistere bedoelingen.

‘En die sleutel?’

Rob zuchtte. ‘Daar hebben we van alles mee geprobeerd. Het is een Nederlandse sleutel, die gemaakt had kunnen worden bij bedrijven door het hele land. Schoenmakers, slotenmakers, warenhuizen… al dat soort bedrijven waar je sleutels bij kan laten maken. Het is een slot van een huisdeur. Voordeur, achterdeur… wat dan ook. Maar geen fietsslot of zo. We nemen aan, maar we hebben daar geen bewijs voor, dat het de sleutel is van de woning waar de Italiaan verbleef. Mijn gevoel… mijn gevoel is dat hij in Amsterdam woonde, voor een afspraak naar Hoorn is gekomen en onderweg terug naar Amsterdam is vermoord.’

Peter van Opperdoes bromde instemmend. Hij kon de puntige samenvatting van deze collega goed waarderen.

‘Ons slachtoffer zat in een auto die in het water lag… in de kofferbak werd een koffer gevonden waarin een bos sleutels lag. Allemaal met precies hetzelfde label.’

‘Was die koffer van de dode man?’ wilde Rob weten.

‘We zijn nauwelijks vierentwintig uur verder. De uitslagen van het technisch onderzoek moeten nog komen. Maar de dode man zat achter het stuur, de sleutel zat in het contactslot… en de koffer lag in de afgesloten kofferbak.’

Rob peinsde. ‘Dus de koffer kan ook van de moordenaar zijn.’

‘Zou kunnen.’

‘Interessant. Maar ondertussen zijn we nog geen steek verder.’

De oude rechercheur stond op.

‘Kunnen we een kopie krijgen van de belangrijkste processen-verbaal?’

‘Natuurlijk. Ik laat ze meteen maken. En als jullie iets horen…’

‘We houden je op de hoogte.’

De twee rechercheurs liepen al richting de trap, toen Rob nog een laatste vraag had.

‘Wat zei het rechercheteam van district 3 trouwens?’

Van Opperdoes stond stil en draaide zich om.

‘District 3? Wat is daarmee?’

‘Hebben jullie die nog niet gesproken?’