Albert Baantjer - Moord in een café

‘Is ome Kees een lekker wijf, soms?’ vraagt de kleine man terwijl hij theatraal zijn handen opheft. ‘U dacht toch niet serieus dat ik naar zo’n ouwe kerel ga kijken als die vrouw er niet meer naast zit?’

Daar zit wat in, moet Zijlstra toegeven.

23

Terug in zijn kantoor pakt Zijlstra zijn aantekeningen en toetst een nummer in op zijn bureautelefoon.

Het duurt even voordat er wordt opgenomen. Net voordat hij wil neerleggen, klinkt aan de andere kant van de lijn een slaperige stem.

‘Met Anja.’

‘Mevrouw Te Gussinklo, met Zijlstra spreekt u, van de recherche.’

‘O, dag, meneer Zijlstra.’ Ze hoest rochelend. ‘Neem me niet kwalijk.’

‘Geeft niks. Ik hoop niet dat ik u heb wakker gebeld.’

‘Eigenlijk wel, eerlijk gezegd. Als ik laat gewerkt heb, ben ik nooit voor elven op.’

‘Sorry. Zal ik later terugbellen?’

‘Nee, ik ben nu toch al op. Hebt u de moordenaar al te pakken?’ Zijlstra steekt een hand op naar Graanoogst, die bladerend in een stapel papieren binnen komt lopen en aan zijn bureau gaat zitten.

‘Dat niet, helaas. Maar ik wil u wel graag iets vragen.’

‘Ogenblikje, hoor, ik sta nu bij m’n koelkast en pak eerst wat te drinken. Ik leg u even neer.’

Zijlstra hoort dat het toestel op een metalig oppervlak wordt gelegd en dat er vervolgens iets wordt ingeschonken.

‘Daar ben ik weer. Wat wilde u weten?’

‘Wij hebben informatie gekregen dat meneer Van den Genugten aan het eind van de avond heeft gepraat met een vrouw.’

Graanoogst kijkt geïnteresseerd op. Zijlstra knikt naar hem. ‘Een vrouw? Dat zou ik niet weten. Hoe zag ze eruit?’

‘Mooie meid, lang rood haar, grote borsten, jaar of veertig,’ somt Zijlstra op. ‘Tijdens de laatste ronde zat ze gehurkt met hem te praten bij zijn tafeltje. Ze had een bloes aan, een tas bij zich en waarschijnlijk droeg ze haar jas over haar arm.’

Na een korte stilte zegt de barvrouw: ‘Komt me niet bekend voor. Ik zie op zo’n avond natuurlijk meer dan honderd mensen, dat onthou je gewoon niet allemaal. Maar ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik een vrouw bij ome Kees heb gezien. Toen ik hem z’n jenever kwam brengen, zat hij in ieder geval nog alleen.’

‘Dan zou ze dus daarna naar hem toe moeten zijn gegaan.’ Zijlstra kijkt even peinzend voor zich uit. ‘In ieder geval bedankt.’

‘Als u nog wat heeft, kunt u me altijd bellen.’

‘De volgende keer zal ik dat wat minder vroeg doen,’ zegt Zijlstra en hij beëindigt het gesprek.

‘Wat was dat nou?’ vraagt Graanoogst. ‘Hebben we een getuige?’

‘Een van de mannen van die kaartruzie had ome Kees vlak voor sluitingstijd met een roodharige schoonheid gezien,’ vertelt Zijlstra. ‘Latifa en Carla gaan nu een rondje bellen met de andere getuigen om specifiek naar haar te vragen.’

‘Oké. En hebben Harry en Mussi al iets boven tafel over die kinderpornozaak in De Gouden Leeuw?’

Zijlstra schudt zijn hoofd. ‘Niks waar we wat aan hebben. Volgens de jongens van Zeden stond het barpersoneel oogluikend toe dat daar gehandeld werd in foto’s en video’s. Veel kleine verkopers, privépersonen. Ze hebben daar toen een Duitse en een Nederlandse handelaar gearresteerd, dat was alles. Maar door het schandaal is die tent toen wel opgedoekt.’

‘Logisch,’ zegt Graanoogst, ‘je kunt thuis moeilijk tegen moeder de vrouw zeggen: ik ga straks nog even wat drinken in die kroeg waar ze in kinderporno handelen.’

Zijlstra grijnst. ‘Hoe dan ook, Mustafa en Harry proberen nu of er misschien betrokkenen zijn die iets kunnen vertellen over de rol van ome Kees in die tijd. Maar ik begreep dat ze er weinig vertrouwen in hadden dat er wat uit zal komen: niemand was erg happig om over die periode te praten.’

‘Kan ik me indenken. Dus het enige wat we nu hebben is die roodharige dame?’

‘Ik ben bang van wel.’ Zijlstra leunt achterover in zijn bureaustoel. ‘Misschien had ze wel een jaloerse vriend bij zich, die het niet kon hebben dat ome Kees met zijn meisje kletste. Of kwam toevallig haar ex langs.’

‘Zou kunnen.’ Graanoogst zegt het spottend. ‘Ik zou me ook ontzettend bedreigd voelen als een bejaarde man in een café met mijn vrouw aan het praten was. In zulke gevallen steek ik zo’n vent ook altijd meteen neer.’

Zijlstra glimlacht ongemakkelijk. ‘Het was maar een theorietje, hoor. En hoe was het personeelsoverleg?’

‘Prima, moet ik zeggen. Erg nuttig: dat soort besprekingen geven je een heel goed beeld van de beleidslijnen. Het zou geen kwaad kunnen als jij ook eens wat aan personeelsvertegenwoordiging deed,’ suggereert Graanoogst.

‘Nee, dank je,’ antwoordt Zijlstra met een grimas. ‘Jij liever dan ik.’

‘Ga jij al lunchen?’ vraagt Graanoogst aan Zijlstra die een halfuurtje later hun kamer uit loopt.

Zijlstra trekt zijn jas aan en houdt zijn mobiel omhoog. ‘Nee, even naar buiten om een frisse neus te halen en een telefoontje te plegen.’

‘Oké, niet te lang, hè?’

‘Allemachtig, je lijkt Leo wel,’ zegt Zijlstra vanuit de deuropening.

Hij wacht niet op een antwoord en loopt meteen naar beneden. In de grote hal hoort hij een bekende stem.

‘Hallo, Hendrick met ceekaa.’

‘Hallo, Ingrid van den Bogaert.’

Ze staat hem met haar armen over elkaar glimlachend aan te kijken. ‘Jij bent diep in gedachten, zeg. Je denkt aan een vrouw, wed ik.’

‘Nee, aan de zaak waar we mee bezig zijn. Daar zit niet veel schot in.’

‘O, jammer. Je bent onze afspraak toch niet vergeten, hè?’

‘Tuurlijk niet. Jij komt mij na werktijd boven ophalen, toch?’

‘Als je dat maar weet.’

‘Ik moet ervandoor.’ Hij loopt alvast verder naar de buitendeur. ‘Dag, Ingrid van den Bogaert.’

‘Dag, Hendrick met ceekaa… O!’ roept ze hem na. ‘Bijna vergeten: ik heb je toegevoegd op Facebook!’

‘Ik zal zo kijken,’ belooft hij, met een voet al over de drempel. ‘Dag!’

Buiten motregent het en het waait hard. Zijlstra pakt zijn mobiel uit zijn zak en zoekt een beschut plekje bij een tramhalte. Hij heeft een sms’je, ziet hij. Misschien wel van Jacqueline! Snel opent hij het berichtje.

Het is van zijn zus: ‘Ha H, heb je gemist gisteren. Je bent toch wel geweest! X A’

Hij maakt zich snel van het antwoord af: ‘Tuurlijk! Liefs, H’

Daarna probeert hij of Jacqueline al iets van hem wil weten, maar hij krijgt weer haar voicemail. Dit keer spreekt hij niets in. Hij belooft zichzelf dat dit de allerlaatste keer is dat hij haar heeft gebeld.

Vlak voor hem stopt een tram. De deuren gaan open en er stappen een paar mensen uit. Even blijft de tram uitnodigend staan, maar als Zijlstra geen aanstalten maakt om in te stappen, gaan de deuren dicht en rijdt hij luid rinkelend door.

Inderdaad heeft Ingrid van den Bogaert hem een vriendschapsverzoek gedaan op Facebook, ziet Zijlstra op zijn schermpje. Hij bevestigt haar onlinevriendschap en klikt door naar haar Facebook-pagina. Haar berichtjes interesseren hem niet bijzonder, hij is meer benieuwd naar haar persoonlijke informatie.

Snel scrolt hij langs haar gegevens om uit te komen bij haar foto’s. Daar heeft ze er liefst dertig van bij haar pagina gevoegd. Langzaam loopt Zijlstra ze langs: foto’s van Ingrid als klein meisje, met een aandoenlijk beugeltje. Ingrid met een kat op schoot, Ingrid te midden van een paar vriendinnen, Ingrid met haar armen om een jongeman heen. Dat zal René zijn, veronderstelt hij, en hij bekijkt de man geïnteresseerd: een sportief type met een innemende glimlach en een knap gezicht. Hij kan zich voorstellen dat dit het zelfverzekerde type man is dat zich geen zorgen maakt als zijn vrouw met een andere man op stap gaat.

Misschien moet hij zelf ook eens wat meer foto’s plaatsen, bedenkt Zijlstra. Op Facebook heeft hij een paar honderd vrienden, vooral vrouwen. Elke dag houdt hij die met minstens een stuk of vijf berichtjes op de hoogte van zijn bezigheden en zijn stemmingen — soms een mededeling, soms niet meer dan een grapje of een observatie. Nu tikt hij op zijn statusregel: ‘In de regen laat ik de tram passeren. Zoals er tegenwoordig wel meer aan me voorbijgaat.’ Precies het soort bericht waar hij beslist een hele reeks reacties op zal krijgen, weet hij nu al. Hij grinnikt en bekijkt wat de anderen in de afgelopen uren hebben bijgedragen aan de internetgemeenschap. Ook Latifa Ringeling heeft vanochtend ingelogd, ziet hij, want ze heeft geschreven: ‘Het humeur van sommige van mijn collega’s is om te schieten, maar ik ben gewoon mijn vrolijke, innemende zelf!’