Albert Baantjer - Een lijk in de kast

De man met het zwarte jack zat met grote ogen van schrik in een hoek van de kelder. Hij hield zijn handen omhoog, voordat ook hij tegen de grond werd gewerkt en hardhandig de boeien om kreeg.

'Ik heb er niks mee te maken, ik heb er niks mee te maken,' brulde hij ondertussen.

'Bek houden!' beval de indrukwekkende chef van het arrestatieteam. Toen de man gefouilleerd werd, kwam ook bij hem een verborgen wapen tevoorschijn.

'Nee, je hebt er inderdaad niks mee te maken,' reageerde de chef schamper. 'Blijf jij maar lekker zitten, vriend.'

Toen het sein 'veilig' werd gegeven, kwamen Van Opperdoes en Jacob de kelder van de school in gelopen.

De chef van het arrestatieteam hield de twee wapens in plastic zakken omhoog en toonde de wapens aan Van Opperdoes. 'Deze wapens hadden ze bij zich.'

Van Opperdoes knikte en bestudeerde een van de twee wapens nauwkeurig. 'Dit lijkt me precies het kaliber waarmee Robert Lousman is doodgeschoten. Dat andere wapen is veel te groot, zelfs nog groter dan het wapen waarmee de Colombianen zijn vermoord. Van wie is dit kleine wapen?'

De chef wees op de man met het zwarte jack, die nog op zijn knieën op de grond zat. Van Opperdoes maakte een gebaar en de chef trok de zak weg van het hoofd van de man. Knipperend tegen het plotseling felle licht keek de man op naar Van Opperdoes.

'En zo…' zei Van Opperdoes toen hij het gezicht van de man zag,'… valt het laatste stukje van de puzzel op z'n plek.'

De man in het zwarte trainingsjack werd door een agent de verhoorkamer in gebracht. Hij keek gespannen om zich heen voor hij ging zitten. 'Ik heb niets te verklaren.'

Van Opperdoes trommelde met zijn vingers op de tafel.

'Natuurlijk, dat is uw goed recht. Mogen we wel weten hoe u heet? U hebt bij uw inboeking als arrestant gezwegen.'

Hij moest er even over nadenken, maar kwam al snel tot de conclusie dat de politie daar toch wel achter zou komen.

'Mijn naam is Frits van Houthem.'

'Dat is mooi, meneer Van Houthem. Wilt u wel een paar vragen beantwoorden?'

Frits haalde zijn schouders op.

'Hoe lang ben jij al klusjesman bij makelaar Lousman?'

'Een jaar of wat.' Frits kauwde nadenkend op een plak kauwgom. 'Hoe weet jij dat trouwens?'

Van Opperdoes glimlachte. 'In het kantoor van jouw baas hangt een foto van het hele personeel. Daar sta jij ook op.'

'Scherp opgemerkt.'

'Ieder z'n vak, Frits. Jij werkt als klusjesman en in je vrije tijd ben je actief in de criminele organisatie van Adriaan de Kooning. Wat doe je daar precies? De bolletjesslikkers eten en drinken geven? Cocaïne vervoeren door de stad, in je busje?'

Frits zweeg, maar zijn ongemakkelijke houding verraadde dat Van Opperdoes de spijker op zijn kop had geslagen met zijn opmerkingen.

Jacob legde een foto op tafel. 'Je had sleutels in je zak, toen je werd gearresteerd. Is dit busje, dat twee straten verderop stond, van jou?'

Frits nam de foto in zijn handen. Een wit bestelbusje dat geparkeerd stond in de Egelantierstraat.

'Is dit het busje waarmee je de lijken hebt weggehaald, samen met Robert Lousman?' vroeg Van Opperdoes zacht.

Frits deed demonstratief zijn armen over elkaar.

'Wat dacht je eigenlijk? Ik werk voor Adriaan de Kooning, maar zo één keer in de maand kan ik zelf wel een vrachtje bolletjes onderscheppen? Een mooi samenwerkingsverband met de zoon van je andere baas, die ook van geld hield?' vroeg Jacob scherp.

Frits perste zijn lippen op elkaar.

Van Opperdoes stelde zijn vragen heel rustig. 'Waar ging het fout, Frits? Raakte Robert Lousman in paniek? Wilden de bolletjesslikkers vluchten?'

'Ik wil een advocaat spreken,' zei Frits, maar iets in zijn stem brak.

'Frits… het wapen dat je bij je had, een wapen met klein kaliber, is het wapen waarmee Robert Lousman is vermoord. Ik weet zeker dat jij hem daarmee hebt vermoord, ook de bandensporen die we hebben gevonden op de plek waar Robert lag, komen overeen. Maar die twee Colombianen in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat… Frits… dat was jij niet. Die heb jij niet vermoord. Waar of niet?'

Het duurde een volle minuut, maar toen zakte Frits' lichaam onderuit en schudde hij langzaam zijn hoofd.

'Dat was ik ook niet. Dat was eigenlijk een dom ongelukje. Robert had dat stomme pistool ergens gekocht… weet ik veel waar. En ineens hadden die Colombianen door dat ze in het verkeerde pand zaten. Eén van hen was al een keer in Nederland geweest. Die kende Adriaan ook. Hij begon te dreigen, kwaad te worden, blufte dat Adriaan de Kooning ons wel zou vinden. Het liep helemaal uit de hand…'

Frits nam een slokje water uit het plastic bekertje dat voor hem stond, voor hij verderging.

'Want toen ging Robert ook dreigen. Met dat overdreven grote pistool van hem. Tjonge jonge, wat een vertoning was dat, de zoon van een makelaar die mee wil spelen met de grote jongens, maar nog nooit een wapen in zijn hand heeft gehad. Voor hij het wist ging er een schot af.'

Frits zweeg even, en haalde zijn schouders op.

'En toen nog een… hij moest wel. We hebben ze eerst laten liggen, ik moest wat regelen met vervoer en zo. En in de tussentijd geeft een of andere muts in het kantoor de sleutel af aan een nieuwe huurder, die de lijken ontdekt. Stomme pech. Stomme, stomme pech…'

Van Opperdoes legde een foto van het wapen dat Frits bij zich droeg op tafel.

Frits haalde diep adem en bekeek de foto.

'Ja, dat is hem… en ik heb Robert daarmee vermoord. Ik moest wel. Robert zei dat als de lijken ontdekt zouden worden, ik de schuld van die twee moorden op me moest nemen. Dat ik zou bekennen dat ik die moorden had gepleegd en niet hij, anders zou hij me verraden bij Adriaan de Kooning. Dan zou hij zeggen dat ik drugs van de grote baas achteroverdrukte. En je weet wat dat betekent…'

Hij maakte een gebaar met zijn hand langs zijn keel.

'Dus hij had me aan alle kanten klem. Wat moest ik doen? Beter een paar jaar de bak in voor een moord die ik niet had gepleegd, dan op de bodem van een rivier met een blok beton aan m'n been. Ik moest wel. Dus het was simpel. Hij of ik. De stomme idioot…'

Een zware stilte viel na de bekentenis van Frits. Van Opperdoes nam de foto's van de tafel en stond op.

'We zullen je advocaat bellen en je bekentenis in een proces-verbaal verwerken.'

Hij knikte ten afscheid. Een agent nam Frits mee.

Van Opperdoes veegde met zijn handen langs zijn slapen.

Hij gaf Jacob een hand.

'Goed gedaan, Jacob. Dank je wel.'

Jacob legde zijn hand op de schouder van de oude rechercheur.

'Mooi speurwerk, collega.'

Carlo kwam de deur van café Papeneiland uit, maar draaide zich haastig weer om. Op het terras zat Peter van Opperdoes, wat onwennig, maar tevreden. Carlo ging een stuk warm appelgebak halen en zette de lekkerste kop koffie die hij ooit had gezet.

'Kijk eens…'

Van Opperdoes nam de koffie dankbaar aan. Carlo keek even naar hem, maar zei niets. Het zou het moment alleen maar verpesten, bedacht hij zich, en verdween weer café Papeneiland in.

'Zit je goed?' hoorde hij een stem.

'Hm, hm…' bromde Van Opperdoes.

'Mooi opgelost, die zaak. Vond je het wat?'

Van Opperdoes keek tegen de zon in.

'Een prachtzaak, echt waar. Er zat van alles in. Een mooi en onvoorstelbaar toeval bijvoorbeeld, dat Walter met de politieboot nou net besloot om op die onbereikbare plek te gaan kijken waar die twee Colombianen lagen.'

Van Opperdoes hoorde een zacht gegiechel.

'Toeval bestaat, zei je toch?'

'Dat is waar… dat is absoluut waar. Dank je wel,' zei Van Opperdoes glimlachend.

'Heel graag gedaan. Het was goed om je weer eens ouderwets aan het werk te zien,' zei zijn vrouw. Het bleef stil, en na een paar tellen voelde Van Opperdoes een zachte en voldane zucht in zijn rechteroor.