Albert Baantjer: Een lijk in de kast

'Jij mag kiezen,' zei Carlo glimlachend.

Van Opperdoes kon niet weigeren. Hij pakte het glas wijn en nam dankbaar een klein slokje. 'Dank je wel, goede vriend…'

'Ik wil dat je van de week koffie komt drinken. Ik zie je veel te vaak alleen langslopen. Dat is niet goed voor een mens.'

Van Opperdoes glimlachte. 'Ik beloof het.'

'En ik hou je eraan…' zei Carlo dreigend, terwijl hij het trappetje naar de gracht weer beklom.

'Ik kan hem toch moeilijk uitleggen dat ik niet zo alleen ben als hij denkt.'

'Ach, hij bedoelt het goed. En daarom ga jij daar ook koffie drinken, deze week.'

Tegen zoveel druk kon Van Opperdoes niet op. Zuchtend zette hij het glas wijn naast zich neer en leunde achterover.

'Zeg…' begon zijn vrouw.

Van Opperdoes sloot zijn ogen. 'Ja?'

'Hierboven is niemand binnengekomen vanaf de Tweede Goudsbloemdwarsstraat.'

De oude rechercheur fronste. Zijn vrouw zei het met enige nadruk: 'Hierboven.'

'Dat betekent… dat er… daar beneden…' hij wees de grond in,'… wel twee zijn aangekomen?'

'Ik mag daar niets over zeggen. Maar een goed verstaander…'

Van Opperdoes ging rechtop zitten en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Hij keek over de kruising van de Brouwersgracht met de Prinsengracht, waar de bootjes in een vrolijk gevecht waren verwikkeld om netjes en zonder tegen elkaar aan te varen de bocht proberen te nemen.

Er waren dus wel degelijk twee lijken in de woning geweest…

Op dat moment ging zijn telefoon, maar voordat Van Opperdoes opnam, voelde hij al waarvoor hij werd gebeld.

De kale kapitein van de grote politieboot liep met uitgestrekte hand op Van Opperdoes af.

Van Opperdoes schudde hem enthousiast de hand. 'Walter! Ben jij het water op gegaan?'

'Ik had het op straat wel gezien, na al die jaren aan de Warmoesstraat…' zei Walter. 'Kijk eens… ik heb er twee gevonden voor je.'

Van Opperdoes liep samen met hem naar de rand van het water, waar de politieboot zachtjes heen en weer schommelde. Jacob liep al druk aantekeningen te maken.

'Hallo… heb jij ze gevonden?' wilde Jacob weten, voor hij Walter de hand schudde.

'Ja… daar… aan de rand. Niet eens in het water.'

Hij bracht hen naar een door dichte bosschages verborgen inham aan het water. Het was duidelijk dat je de plek vanaf de wal nooit zou vinden, als je niet wist waar je moest zoeken. Zowel vanaf de wal als vanaf het water was de plek bijna niet te zien. Het was sowieso een verlaten en vergeten plek van Amsterdam, hier in het Westelijk Havengebied. Een ideale plek dus voor Amsterdammers om ongestoord hun groot afval te dumpen, wat ze dan ook met veel enthousiasme deden. Bedden, koelkasten, accu's, stoelen en tuinafval lagen her en der op het terrein. Walter wees op een grote oude kast, die achteloos op zijn kant tegen een groot metalen rek aan lag.

'Daar?'

Walter knikte.

'Was de kast dicht?'

Walter knikte weer. 'Ik vond een sleutel in de modder. Vreemd, dacht ik nog. Ik rondkijken, en toen zag ik die kast. De sleutel paste. En toen deed ik die deur open…'

'En schrok je je rot,' concludeerde Jacob.

'Dat kun je wel zeggen…' mompelde Walter.

Van Opperdoes trok plastic handschoenen aan en liep, gevolgd door Jacob, voorzichtig naar de kast en trok de deur langzaam open. De kast was groot, maar kennelijk waren de lichamen met kast en al hier naartoe vervoerd, want de twee mannen lagen vreemd tegen elkaar aan en over elkaar heen geschoven. Van een van de twee slachtoffers was het achterhoofd zichtbaar. Van Opperdoes wees op de verwonding net onder de haargrens.

'Dat zijn ze…' concludeerde Jacob. Van Opperdoes knikte. 'Dat denk ik ook. Hier naartoe gebracht en gedumpt in een oude kast zodat ze niet op zouden vallen. Nou, laat de rest maar over aan de technische recherche.'

Langzaam sloot hij de kastdeur.

'Dat is mooi werk, dat jullie ze daar hebben gevonden,' zei hij tegen Walter.

'Het was echt puur toeval. Ik heb eigenlijk ook geen idee wat we hier deden, maar soms heb je dat gevoel, dat je ergens moet gaan kijken, dat je denkt dat er iets te vinden is, wat dan ook. Toen vond ik die sleutel… zag die kast… heel raar allemaal. Maar ja, we hebben ze wel.'

Jacob keek heel even naar Van Opperdoes, omdat hij dacht dat hij hem geheimzinnig zag glimlachen, maar toen zijn ogen die van de oude rechercheur ontmoetten, haalde Van Opperdoes onschuldig zijn schouders op, alsof hij wilde zeggen: tja, toeval bestaat… toch?

De technische recherche had de omgeving afgezet en was met een grondig sporenonderzoek begonnen. Er werd vanaf de weg naar de kast toe gewerkt en als laatste zouden ze de lichamen uit de kast halen.

Hugo en Ton openden de deur en haalden voorzichtig het eerste lichaam eruit. Toen ze hem vasthadden en voorzichtig ruggelings op een groot plastic zeil kantelden, rolde het tweede lichaam tegelijkertijd langzaam mee. De adem van de twee technisch rechercheurs stokte.

'Jezus…' schrok Ton.

Verrast door de huiveringwekkende aanblik deinsde ook Van Opperdoes onwillekeurig achteruit.

De twee lichamen lagen nu ruggelings op het zeil. Ze waren beiden gekleed in spijkerbroek en t-shirt, maar die shirts waren omhooggetrokken en de buiken van de twee mannen waren op gruwelijke wijze opengesneden.

Van Opperdoes zakte kreunend op zijn hurken en bekeek de beestachtige verwondingen. Daarna onderzocht hij de hoofden van de twee mannen. Zijn eerste indruk was juist geweest, de verwonding in het achterhoofd leek op de inschotverwonding bij Robert Lousman. Hij zuchtte en stond moeizaam op. De conclusie was niet moeilijk. Deze twee mannen waren lafhartig vermoord door een schot in het hoofd, waarna de daders ze hadden opengesneden om bolletjes cocaïne die ze hadden geslikt, uit hun lichamen te halen.

Cathelijne de Wind was vrij snel ter plekke. Ze toeterde en zwaaide vanuit het kleine witte gg&gd-autootje, toen ze eindelijk had gevonden waar ze moest zijn.

'Dag dokter,' begroette Van Opperdoes haar. 'Het spijt me dat u weer bij nacht en ontij op moet draven.'

'Het is mijn werk,' antwoordde ze. Ze zag de twee lichamen liggen. 'Twee? Hebt u een abonnement op overledenen deze dagen?'

Van Opperdoes haalde zijn schouders op. 'Het schijnt erbij te horen…'

Cathelijne de Wind stond roerloos bij de twee lichamen. De schouwarts had zorgvuldig haar handschoenen aangetrokken en nam weer alle tijd om de lichamen te bekijken voor ze ze uiteindelijk aanraakte.

Van Opperdoes liet haar haar gang gaan. Hij had alle vertrouwen in deze schouwarts, al was haar werk — het constateren van de dood en vaststellen of dit een natuurlijk overlijden was of niet — dit keer wel erg eenvoudig.

'En?' vroeg Jacob.

Van Opperdoes schommelde langzaam heen en weer op zijn vermoeide benen, terwijl hij nadacht.

'Hoe deze twee aan hun trieste einde zijn gekomen, daar hoeven we niet lang over na te denken. En ik ga er voor het gemak ook maar van uit dat dit de twee lichamen uit de Tweede Goudsbloemdwarsstraat zijn.'

'Bolletjesslikkers.'

Van Opperdoes knikte langzaam. 'Ook daar kunnen we denk ik wel van uitgaan…'

De schouwarts keek op en kuchte. 'Ga daar inderdaad maar van uit. Een paar van de bolletjes zijn tijdens het verwijderen stukgegaan, of per ongeluk stukgesneden. Ik zie hier nog duidelijk resten van de cocaïne.'

Van Opperdoes legde zijn vinger over zijn neus tegen zijn voorhoofd en fronste.

'Weet je nog dat simkaartje uit de telefoon, dat ik in de woning had gevonden?'

Jacob wist waar zijn oudere collega naartoe wilde. 'Gesprekken naar Zuid-Amerika, toch?'

'Klopt. En dit zijn geen Nederlanders.'

Jacob schudde zijn hoofd. 'Dat leek me ook al.'

Van Opperdoes ademde diep in en liet de lucht heel langzaam aan zijn longen ontsnappen.

'Deze twee mannen lagen in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat. Dokter?'