Albert Baantjer - De Cock en een variant op moord

'Wie was zijn opdrachtgever?'

De Cock glimlachte.

'Daar was onze Amersfoortse collega ook benieuwd naar.'

'En?'

'Een notaris.'

Vledder trok zijn neus iets op.

'Een notaris?' Het was alsof hij een vies woord uitsprak. 'Welke notaris?'

De Cock maakte een schouderbeweging. 'Dat wilde de nieuwbakken privédetective niet zeggen. Hij deed er erg geheimzinnig over.'

'Gebeurt het vaker dat notarissen privédetectives in de arm nemen?'

'Misschien als tussenpersoon… bijvoorbeeld voor een rijke ondernemer, die het plan heeft om een testament te laten maken…' Vledder onderbrak enthousiast. '… en wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft.' De Cock gniffelde. 'Ik vind die beeldspraak met betrekking tot de beeldschone Xaveria niet zo vlijend,' sprak hij fijntjes. De jonge rechercheur sloeg met zijn vuist op het stuur.

'Natuurlijk… dat is het. De heer Vreedenbergh heeft overwogen om Xaveria van Breevoorde in zijn testament op te nemen… maar ging vooraf op informatie uit. Ik zou wel eens willen weten…' Verder kwam hij niet. De Cock greep hem achter in zijn nek en drukte zijn hoofd langs het stuur naar beneden. 'Hou je koest,' siste hij tussen zijn tanden. 'Ik wil niet dat hij ons hier ziet.' 'Wie?'

'Gerard van der Grauw… hij kwam met een aktentas onder zijn arm uit de Lieve Vrouwestraat.'

Xaveria van Breevoorde, in een ragfijne, opwindende, bijna doorschijnende peignoir, keek de beide rechercheurs voor haar verwonderd aan. 'Een telefoongesprek? En daarvoor bent u helemaal vanuit Amsterdam naar Amersfoort komen rijden?' Ze grinnikte ongelovig. 'En met wie moet ik dan telefoneren?' De Cock hield zijn blik strak op haar gericht. 'Met Jean-Paul Vreedenbergh,' sprak hij effen. Haar grote amandelvormige ogen schenen te verkleuren. 'U weet waar hij is?'

De Cock antwoordde niet. Hij friemelde met twee vingers in het borstzakje van zijn colbert en diepte daaruit een notitie op. Die gaf hij haar. 'Dit is het telefoonnummer van het Hotel Out Island Inn. Het ligt niet ver van het strand van George Town op Great Exuma… een van de Bahama's.' 'En daar is Jean-Paul?' De Cock gebaarde afwerend.

'We hebben het vermoeden dat hij daar vertoeft.' Hij duimde opzij. 'Mijn collega Vledder heeft gisteren via dat telefoonnummer gesproken met een man, die zich als de heer Vreedenbergh presenteerde. Het onderhoud verliep heel natuurlijk en ontspannen.' Hij glimlachte verontschuldigend. 'Toch behouden wij onze twijfels. Wij beiden kennen de stem van de heer Vreedenbergh niet. Evenmin beschikken wij over… eh, over typische bijzonderheden… intimiteiten, die een mogelijke bedrieger snel zouden kunnen ontmaskeren.'

Xaveria van Breevoorde reageerde ongewoon furieus.

'En over die… eh, typische bijzonderheden en intimiteiten beschik ik wel?'

De Cock spreidde zijn beide handen. 'Daar gaan wij van uit,' sprak hij gelaten. 'Bovendien lijkt mij dat gesprek ook voor u van belang. Ik neem aan, dat u nog steeds in het lot van de heer Vreedenbergh geïnteresseerd bent.'

Haar ogen vernauwden zich.

'Natuurlijk ben ik dat.'

De Cock glimlachte beminnelijk.

'Wat belet u dan om te bellen?'

Ze keek vragend naar hem op.

'U wilt er bij zijn?'

De Cock knikte nadrukkelijk.

'U moet zich onze nieuwsgierigheid kunnen voorstellen.' Xaveria van Breevoorde zuchtte diep. Ze schoof een poef bij en ging er op zitten. Vanaf een wankel tafeltje bij het raam pakte ze een bizar telefoontoestel van lichtgroen onyx, zette het op haar knieën en begon te draaien.

De Cock liet zijn blik door het vertrek dwalen. De kamer was op een haast kitscherige manier Oosters ingericht, met wandlampjes en schermen als in een Chinees restaurant. De grijze speurder veranderde iets van plaats. Via een immense wandspiegel kon hij door de open deur een blik werpen op een onopgemaakt bed in de slaapkamer. Hij vroeg zich af of Gerard van der Grauw hier de nacht had doorgebracht. Directe aanwijzingen daarvoor zag hij niet.

Wel overviel hem het gevoel, dat het onderzoek naar de al of niet verdwenen directeur hem in een modderige poel van ontucht en misdaad had gebracht. Het verlammende was, dat hij er nog zo weinig van begreep.

Ergens op de achtergrond van zijn denken hoorde hij Xaveria van Breevoorde praten. Hoewel ze pal voor hem zat, leek het alsof het heel ver van hem vandaan gebeurde. Hij nam ook niet de moeite om het gesprek te volgen. De klanken gleden onberoerd langs hem heen. Eerst toen ze het gesprek afbrak en de hoorn weer op het toestel legde, keek hij haar aan. Gespannen. Ze zag intens bleek, constateerde hij. Het blauw onder haar ogen leek zwart en op haar voorhoofd glinsterde een diadeem van zweetdruppeltjes. 'De heer Vreedenbergh,' sprak ze hees, 'is niet meer in Hotel Out Island Inn. Enkele uren geleden is hij met onbekende bestemming vertrokken.'

Het gezicht van De Cock stond strak, het toonde geen enkele expressie. 'Daar was ik al bang voor,' sprak hij zacht. 'We zullen een foto van de heer Vreedenbergh naar de politie in George Town sturen. Voor alle zekerheid. Om aan het personeel van het Hotel Out Island Inn te laten zien. Heeft u een portret?' Xaveria van Breevoorde zat ineengedoken als een klein schichtig vogeltje en reageerde niet.

De Cock bukte zich voorover, nam het telefoontoestel van haar schoot en zette het terug op het tafeltje bij het raam. Daarna schoof hij een tweede poef bij en ging tegenover haar zitten. 'U begrijpt, dat het plotselinge verdwijnen van de heer Vreedenbergh ons ernstig bezighoudt.' Zijn stem klonk uiterst vriendelijk. 'We zoeken naar een verklaring.' Xaveria van Breevoorde knikte gedwee. 'Uiteraard.'

'Was de heer Vreedenbergh gezond?' 'Hoe bedoelt u?'

'Leed hij aan een ernstige ziekte… kende hij angsten, depressies… was hij onder behandeling?' Xaveria van Breevoorde sloot even haar beide ogen. 'Jean-Paul had wel eens last van zijn hart. Vorig jaar heeft hij een lichte aanval gehad. Hem is toen aangeraden om het wat kalmer aan te doen… wat te vermageren. Hij had ook een te hoge bloeddruk als gevolg van spanningen. Dr. Haanstra van de Keizersgracht hield hem onder controle en schreef hem ook tabletten voor.'

'Had hij geen dokter in Bergen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Dat vond hij te lastig. Hij had wel een telefoonnummer voor noodgevallen. Maar het was voor hem gemakkelijker om een arts in Amsterdam te hebben. Die kon hij tijdens kantooruren consulteren.' 'En dat deed hij?' 'Zeker.'

De Cock staarde nadenkend voor zich uit. Ineens vonkte er iets in hem… een plotselinge sprong naar de avond tevoren in het schemerige, intieme lokaaltje van zijn vriend Smalle Lowietje. 'Was u wel eens in Zuid-Ierland?' Xaveria van Breevoorde keek hem verrast aan. 'Op Thundering Heights?'

De Cock beet op zijn onderlip. Hij had de vraag in een opwelling gesteld. Het antwoord overrompelde hem. Even bonkte zijn hart in een vals ritme. Toen had hij zich weer in bedwang. 'Heet… eh, heet het landgoed zo?' vroeg hij onnozel. Xaveria van Breevoorde knikte. 'Het is er nogal ruig en woest en het onweert er vaak. Jean-Paul heeft het dit voorjaar gekocht… voor ons beiden… als hij zich wat uit de zaken zou terugtrekken.' Haar gezicht versomberde. 'Voorlopig komt er niets van. Het was van binnen erg verwaarloosd. Er moet nog van alles aan worden gedaan.'

De Cock streek heel langzaam met zijn pink over de rug van zijn neus. Een intense spanning maakte zich van hem meester. Het lukte hem niet om het trillen van zijn hand geheel te verhinderen.

'Is het landgoed nu verlaten?'

'Jean-Paul heeft een huisbewaarder aangesteld.'

'Kent u zijn naam?'

'Koperman.'

De grijze speurder zuchtte en straalde. Voor het eerst in dit vreemde onderzoek voelde hij een lichte tinteling van triomf. Vledder blikte opzij. De plotselinge glans in de ogen van zijn oude collega verwarde hem.