Albert Baantjer - De Cock en de dode meesters

Nog voor De Cock kon reageren, gleed een brede deur aan de rechterkant van de bar open en in de deuropening verscheen de gestalte van een flinke, vrij krachtig gebouwde vrouw.

De grijze speurder schatte haar op voor in de zestig. Ze droeg een lange zwarte pantalon, waarop een paarse blouse van glanzende zijde, hooggesloten, met een zilveren broche onder haar wilskrachtige kin. Haar parelgrijze haren waren gevangen in een modieus hoogoplopend kapsel, dat niet paste bij haar bonkig figuur.

Met stevige tred liep ze op De Cock en Vledder toe. Pal voor de beide mannen bleef ze staan. Haar groene ogen blikten argwanend op hen neer.

‘Geen… eh, geen leden van de club?’ vroeg ze hoofdschuddend.

De Cock kwam uit zijn fauteuil overeind en schudde zijn hoofd. ‘Tot onze spijt niet.’ De oude rechercheur maakte een lichte buiging.

‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk, ‘met… eh, met ceeooceekaa.’ Hij wuifde opzij naar Vledder, die opstond. ‘En dat is mijn assistent. Wij zijn rechercheurs van politie, verbonden aan het bureau Warmoesstraat in Amsterdam.’

De vrouw toonde geen enkele verbazing.

‘Ik had u verwacht… een dezer dagen. Ik neem aan dat uw komst verband houdt met de moord op twee prominente leden van onze club?’

De Cock knikte.

‘Dat is volkomen juist.’ De oude rechercheur keek haar onderzoekend aan. Hij glimlachte. ‘En met wie heb ik het genoegen?’

De vrouw antwoordde niet direct. Ze liet zich in een fauteuil tegenover De Cock zakken en sloeg haar benen over elkaar. ‘Ik ben mevrouw Van Amerongen… Alida van Amerongen.’

‘U beheert dit clubhuis?’

Alida van Amerongen schudde haar hoofd.

‘Dat doen de dames van de vereniging bij toerbeurt. Maar ik woon hier niet ver vandaan, zodat ik wat frequenter dan de anderen de honneurs waarneem.’

Haar stem klonk zachter en vriendelijker dan men van een vrouw van haar postuur en uitstraling zou verwachten.

‘De honneurs… zoals nu?’

Alida van Amerongen knikte.

‘We houden het clubhuis het gehele jaar door open. Er dient altijd iemand aanwezig te zijn.’ Ze wuifde voor zich uit. ‘Er bestaat een soort dienstrooster, maar daar houdt niemand zich aan.’

De Cock lachte.

‘Ik ken dat… van de politie.’ De oude rechercheur leunde behaaglijk in zijn fauteuil achterover. ‘Hoe heeft men in de boezem van de vereniging op de gewelddadige dood van Karel Donker-Korzelius en Philip de Lent gereageerd?’

‘Geschokt.’

‘U hebt beiden goed gekend?’

Alida van Amerongen knikte traag.

‘Ik ben een van de oudste leden van onze vereniging. Ik heb Karel en Philip beiden zien komen… jong, brutaal, bruisend… studenten nog.’

‘Hoe lang is dat geleden?’

Alida van Amerongen staarde even peinzend voor zich uit.

‘Harold… mijn man, leefde nog. Ik schat zo’n twaalf, dertien jaar geleden.’

‘U hebt hen al die jaren kunnen volgen.’

Alida van Amerongen glimlachte.

‘Min of meer. U moet bedenken dat de beide heren hier kwamen voor hun genoegen. Hun gedrag hier, op de club, heb ik enigszins kunnen volgen. Wat ze buiten de vereniging om… ik bedoel maatschappelijk bezien… uitspookten, kende ik alleen van de roddels die over hen de ronde deden.’

De Cock zweeg even en wreef met zijn rechterhand over zijn breed gezicht.

‘Roddels?’ herhaalde hij vragend.

Alida van Amerongen knikte.

‘Karel was een rokkenjager en Philip verdiende op een louche manier veel geld.’

De Cock lachte. ‘Een korte, maar duidelijke typering.’ De grijze speurder strekte zijn beide handen naar haar uit. ‘En hun gedrag binnen de verenigingssfeer?’

Alida van Amerongen maakte een verontschuldigend gebaartje.

‘De heren dronken wel eens iets te veel. Vooral wanneer zij met z’n vieren waren.’

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

‘Met z’n vieren?’

Alida van Amerongen knikte.

‘Karel Donker-Korzelius, Philip de Lent, Ralf van Zutphen en Felix Rietfeld.’

‘Behoorden die vier heren bij elkaar?’

Alida van Amerongen keek hem niet-begrijpend aan.

‘Hoe bedoelt u: bij-elkaar-horen?’

‘Vormden zij een gemeenschap… een belangengroep? Ik noem maar iets.’

Alida van Amerongen schudde haar hoofd.

‘Nee, niet echt,’ antwoordde ze aarzelend. ‘Daar heb ik nooit iets van gemerkt. Ze waren alle vier gewone, trouwe, gerespecteerde leden van onze cricketclub.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Zonderden zij zich af van de anderen?’

Alida van Amerongen schudde opnieuw haar hoofd.

‘Absoluut niet. Er bestond tussen hen en de andere leden van de club een hechte band… zoals onder cricketers gebruikelijk. Alleen, wanneer zij alle vier aanwezig waren, dan hadden zij toch de neiging om bij elkaar te gaan zitten.’

‘Vrienden?’

Alida van Amerongen trok haar schouders op.

‘Ik weet niet hoe men dat moet noemen…’ antwoordde ze wat weifelend. ‘Het leek erop dat er een soort affectie was… een onderlinge binding.’

‘Hebt u daar een verklaring voor… die onderlinge binding?’

Alida van Amerongen zuchtte.

‘Sympathie en antipathie zijn emoties, die buiten ons verstand… buiten de rede vallen.’ Er gleed een glimlach om haar lippen. ‘Gelukkig.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Waren ze u sympathiek?’

‘Wie bedoelt u?’

‘De vier die u noemde.’

Het gezicht van Alida van Amerongen verstarde.

‘Nee.’

Het klonk hard.

‘Zonder uitzondering?’

Alida van Amerongen tastte naar haar voorhoofd.

‘Let wel,’ sprak ze bedachtzaam. ‘Ik wens niemand een gewelddadige dood toe, maar Philip de Lent was een onuitstaanbare vent. Samen met Ralf van Zutphen vormde hij een weerzinwekkend duo.’

‘Een vernietigend oordeel.’

Alida van Amerongen knikte.

‘Ik denk,’ sprak ze voorzichtig, ‘dat meerdere leden van onze club u eenzelfde visie zullen geven.’

‘En Ronald Andrews?’

Over het gezicht van Alida van Amerongen gleed een glimlach van vertedering. ‘Ronald is een lieve man… ingetogen. Hij houdt zich meestal wat afzijdig. Ik heb altijd het idee gehad dat hij niet zo erg met het viertal overweg kon.’

De Cock zweeg enige tijd. Daarna keek hij de vrouw voor zich strak aan.

‘Breit u?’

‘U bedoelt… een recht, een averecht?’

De Cock knikte. ‘Met twee, drie of vier pennen.’

Er kwam een glinstering in de groene ogen van Alida van Amerongen. ‘Breien… het is mijn lust en mijn leven. Ik heb er hier in het clubhuis ook alle tijd voor.’ Ze glimlachte innemend. ‘Alle leden van onze club dragen pullovers die door mij zijn gebreid.’

Ze reden van het clubhuis weg. Op het ruime parkeerterrein van ACC stond eenzaam een crèmekleurige Volkswagen Polo. Via de brede Van der Hooplaan en de Keizer Karelweg reden ze vanuit Amstelveen terug naar Amsterdam.

Vledder blikte opzij.

‘Hoe zou jouw vrouw reageren op de vraag van een rechercheur: breit u? ’

De Cock lachte.

‘Ik denk dat zij zal zeggen: waarom vraagt u dat? ’

Vledder knikte instemmend.

‘Juist, dat is het meest voor de hand liggende antwoord.

Maar wat doet Alida van Amerongen? Zij vertelt vol trots dat zij voor alle leden van de club een pullover heeft gebreid.’

De Cock keek hem vragend aan.

‘Welke gedachte wil je daaraan verbinden?’

Vledder maakte een weifelend gebaartje.

‘Niets,’ antwoordde hij onzeker. ‘Maar haar enthousiasme viel mij op. Breien is mijn lust en mijn leven. Het was bijna uitdagend.’

De Cock gniffelde.

‘Misschien wilde ze voor jou ook wel eens een pullovertje breien?’

Vledder keek hem van opzij vernietigend aan.