Albert Baantjer - De Cock en de dode meesters

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Daar heb ik geen moeite mee. Als hij dat graag wil, zeg ik zelfs meneer tegen hem. Maar ik word razend als hij elke officier van justitie met een aureooltje omgeeft. Ook politiemensen zijn geen heiligen… al is de heilige Hermandad hun schutspatroon.’

Vledder lachte. ‘Was Hermandad een heilige?’

De Cock antwoordde niet. Hij ging weer achter zijn bureau zitten. Uit zijn gezicht was de toorn nog niet verdwenen.

‘Heb je al voldoende getuigen voor de identificatie van het lijk van Philip de Lent?’

Vledder knikte. ‘Ik handel beide identificaties in één keer af.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik heb twee getuigen gevonden, die ook het lijk van Donker-Korzelius willen herkennen. De confrontatie op Westgaarde is vanmiddag om twee uur.’

‘Je hebt beide getuigen via die ledenlijst van ACC, de Amstelveense Cricket Club?’

Vledder knikte. ‘De secretaris van ACC, de heer Ronald Andrews, heeft mij goed geholpen.’

‘Mij niet.’

Vledder keek De Cock verwonderd aan. ‘Heb jij contact met hem gehad?’

De oude rechercheur knikte. ‘Toen ik gisteravond thuis was, bedacht ik plotseling dat die Ronald Andrews ons wellicht enige inlichtingen kon verschaffen over de leden van zijn cricketclub. Ik zoek nog altijd naar die rode draad tussen meester Donker-Korzelius en Philip de Lent.’

‘En?’

De Cock wreef zich achter in zijn nek. ‘Ronald Andrews vertelde dat de beide vermoorde heren, Karel Donker-Korzelius en Philip de Lent, weliswaar lid van zijn vereniging waren, maar dat hij hen in feite verder niet kende.’

Vledder glimlachte. ‘En dat geloofde jij niet.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Toen ik hem voorhield, dat naar mijn mening in zo’n cricketclub de leden elkaar wel degelijk heel goed kennen, werd hij kwaad. Hij hield vol dat hij van Donker-Korzelius en Philip de Lent niet meer wist dan hun namen op de ledenlijst.’

Vledder keek hem gespannen aan. ‘En toen?’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus. ‘Ik zei: “Meneer Andrews, ik twijfel aan uw woorden. Kunt u mij een reden geven voor uw onwelwillend gedrag?”’

Vledder trok zijn neus iets op.

‘Gaf hij een reden?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Hij brak af.’

‘Vreemd.’

De Cock knikte. ‘Heel vreemd,’ reageerde hij bevestigend. ‘Nadat mijn telefoongesprek met Ronald Andrews zo plotseling was beëindigd, heb ik Cecile Burroughs gebeld.’

Vledder gniffelde. ‘Heel goed. Kende zij Donker-Korzelius?’

‘Zeker. En ze kende ook Ralf van Zutphen.’

‘Wat zei ze van hem?’

De Cock gebaarde voor zich uit. ‘Ze vond hem een verwaande kwast. Een snoever… een vent die met dure sportwagens naar de club kwam en buitensporig verteerde.’

‘Kan dat?’

‘Wat bedoel je?’

‘Verteren in een club?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Volgens Cecile Burroughs heeft de Amstelveense Cricket Club op haar sportcomplex een machtig mooi clubhuis… een juweel met een exclusieve bar en een uitstekende keuken.’

Vledder boog zich naar voren. ‘Hoe reageerde Cecile Burroughs toen jij haar vertelde dat Ronald Andrews beweerde dat hij de leden Donker-Korzelius en Philip de Lent niet kende?’

‘Ze lachte.’

‘Waarom?’

‘Volgens Cecile Burroughs speelt Ronald Andrews met Philip de Lent, Donker-Korzelius en Ralf van Zutphen samen in het vierde van ACC… het elftal van de oude mannen.’

Vledder glimlachte.

‘Het elftal van de oude mannen… Ben je boven je dertigste jaar een oude man?’

De Cock wees voor zich uit.

‘Hoe oud ben jij?’

Vledder streek over zijn blonde haren.

‘Volgens de filosofie van de aantrekkelijke Cecile Burroughs… een oude man.’

De Cock lachte.

‘Het zal in de kringen van de Amstelveense Cricket Club wel spottend zijn bedoeld.’

Vledder staarde nadenkend voor zich uit.

‘Zou het vierde van ACC,’ sprak hij peinzend, ‘dat elftal van de oude mannen, iets met de moorden uitstaande hebben?’

De Cock trok achteloos zijn schouders op.

‘Donker-Korzelius en Philip de Lent speelden beiden in dat elftal. En dat Ralf van Zutphen als boezemvriend van Philip de Lent daar ook deel van uitmaakte, is niet zo verwonderlijk. Verwonderlijk is de houding van Ronald Andrews.’

Vledder knikte traag.

‘Misschien is Ronald Andrews wel zo afwijzend, omdat hij de overige leden van zijn elftal in bescherming wil nemen.’

‘Tegen wie, tegen wat?’

Vledder gebaarde heftig.

‘Tegen ons. Misschien is hij bang dat wij achter zaken zullen komen die hij, wellicht uit clubbelang, liever verborgen houdt.’

De Cock grijnsde.

‘Er bestaat ook nog de mogelijkheid, dat hij zelf op een of andere wijze bij de moorden is betrokken.’ De grijze speurder wreef over zijn kin. ‘Toen jij hem vroeg om een ledenlijst… hoe reageerde hij?’

‘Uiterst vriendelijk. Hij zegde onmiddellijk toe mij zo’n ledenlijst te bezorgen.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Ronald Andrews wist op dat moment toch al dat de namen van de beide vermoorde mannen op die ledenlijst voorkwamen.’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Hij heeft mij ook geholpen bij het vinden van getuigen voor de identificatie van de beide lijken. Dat heeft hij keurig voor mij opgelost.’ De jonge rechercheur grinnikte. ‘Ik denk dat jij die Ronald Andrews niet vriendelijk genoeg hebt benaderd.’

De Cock reageerde niet. Hij keek zijn jonge collega secondenlang peinzend aan. Toen kwam hij met een zucht overeind en slenterde naar de kapstok.

Vledder liep hem na.

‘Waar ga je heen?’

‘Naar Amstelveen.’

‘Wat is daar?’

De oude rechercheur wurmde zich in zijn vale regenjas.

‘Wat dacht je?’ sprak hij laconiek. ‘Daar staat het clubhuis van de Amstelveense Cricket Club.’

Vledder grijnsde.

‘Het cricketseizoen is gesloten.’

De Cock knikte instemmend.

‘Maar het clubhuis niet.’

De Cock liet bewonderend zijn blik door het fraaie clubhuis dwalen. De ruimte was gezellig ingericht met centraal, dominerend, een prachtige bar van glanzend teakhout, omgeven door groepjes comfortabele fauteuils in zitkuilen op diverse niveaus. Aan de wanden hingen schitterende foto’s van keurig in het wit gestoken cricketspelers in volle actie.

Grote ramen gaven een panoramisch uitzicht over een lang, breed grasveld, bezaaid met geelbruine bladeren en omzoomd door kaalgestormde berken, zacht wiegend in een matige herfstwind.

De Cock knoopte zijn regenjas los en liet zich in een fauteuil zakken.

Vledder volgde zijn voorbeeld.

De jonge rechercheur wuifde om zich heen.

‘Waarom is dit clubhuis buiten het feitelijke cricketseizoen nog open?’

‘Omdat de leden, zo vertelde Cecile Burroughs mij, ook buiten het cricketseizoen nog behoefte hebben aan een trefpunt voor hun sociale contacten.’

Vledder schoof bewonderend zijn onderlip naar voren.

‘Een bijzonder fraai trefpunt. Als ik zo de inrichting bekijk, moet ACC een kapitaalkrachtige club zijn.’

‘Met kapitaalkrachtige leden?’

Vledder knikte.

‘Philip de Lent was rijk en ook Ralf van Zutphen schijnt in goeden doen te zijn.’ De jonge rechercheur verschoof iets in zijn fauteuil en keek onrustig om zich heen. ‘Blijven we hier zitten tot we een ons wegen? Moeten we ons niet ergens melden?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat is niet gebruikelijk. Volgens Cecile Burroughs dienen we rustig te blijven zitten. Er komt vanzelf iemand naar ons toe.’

Vledder snoof.

‘Als het nog lang duurt, ga ik op zoek.’

‘Naar wat… naar wie?’

Vledder reageerde geprikkeld.

‘Iemand die ons te woord staat.’