Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

‘En die vent?’

‘Die… eh, die was er niet meer.’

De Cock trok denkrimpels in zijn voorhoofd.

‘Hoe? Was hij weggelopen?’

De taxichauffeur haalde zijn schouders op.

‘Dat weet ik niet. Plotseling stonden er heel veel mensen om ons heen. Het is altijd druk op het Stationsplein. Vooral zo rond de klok van zes uur als de mensen van hun werk naar huis gaan.’‘Maar de man die de klap had gegeven, stond niet meer tussen de omstanders?’

‘Nee, hij was weg.’

De Cock boog zich iets naar hem toe.

‘Hebt u hem goed gezien? Ik bedoel, zou u hem bij weerzien kunnen herkennen?’

Op het doorgroefd gelaat van de taxichauffeur kwam een pijnlijke trek. Langzaam schudde hij zijn hoofd.

‘Ik ben bang dat ik hem daarvoor toch niet goed genoeg in mij heb opgenomen.’

De Cock liet zich in zijn stoel terugvallen.

‘Dat is jammer,’ sprak hij spijtig. ‘Zou u nog iets kunnen zeggen over zijn kleding… zijn leeftijd?’

De taxichauffeur reageerde verstrooid.

‘Kent u hem niet?’ In zijn stem vibreerde de verbazing. ‘Ik kreeg van het meisje de indruk dat zij en u de man wél kenden.’ De Cock glimlachte.

‘Die indruk is juist,’ sprak hij vriendelijk. ‘Wij hebben die man eens ontmoet, maar wij weten beiden niet wie hij is. En om heel eerlijk te zijn… het is mij heel wat waard om zijn identiteit te kennen.’

De taxichauffeur verzonk in gepeins.

‘Ik heb wel zijn hand gezien.’

De Cock keek verrast op.

‘Zijn hand?’

De taxichauffeur knikte.

‘Toen ik bij het meisje neerknielde, was zijn hand op een zeker moment heel dicht bij mijn gezicht. Ik heb die hand goed gezien. Op de rug van die hand was een tatoeage… een tatoeage in rood en blauw.’

De Cock keek hem gespannen aan.

‘Wat stelde het voor?’

‘Een klauw… een klauw met stokken.’

Toen de taxichauffeur was vertrokken, nam Vledder het procesverbaal uit zijn schrijfmachine en hield het tussen duim en wijsvinger omhoog. ‘Wat doen we met deze getuigenverklaring?’ De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Gewoon… afwikkelen… zoals gebruikelijk. Als we Sandra Verloop morgen in het ziekenhuis mogen verhoren, dan voegen we er van haar een aangifte van zware mishandeling bij en we hebben een wettelijke basis om de opsporing, aanhouding en voorgeleiding van onze onbekende dader te verzoeken.’ Vledder knorde.

‘Is een lijk in zijn auto daarvoor niet genoeg?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘We hebben nog steeds geen enkel aantoonbaar verband tussen het lijk in de Mercedes en het lijk in de Volvo. En zolang die Mercedes op de vluchtstrook niet meer is dan een soort spookwagen met daarin een nog spookachtiger lijk, waarvoor wij juridisch gezien alleen Sandra Verloop kunnen laten opdraven, zolang houd ik mij vast aan die… let wel… te bewijzen mishandeling.’ Op het gezicht van Vledder kwam een trieste trek.

‘Heeft het zin om hem te signaleren… hem landelijk op de telex te zetten?’

De Cock streek over zijn stugge grijze haar.

‘We hebben voldoende mogelijkheden om hem te identificeren… denk maar aan de fragmenten van vingerafdrukken in onze Volkswagen en… een klauw met stokken in blauw en rood op de rug van een van zijn handen.’

Vledder grinnikte.

‘Wat zou dat kunnen betekenen?’

‘Die klauw met stokken?’

‘Ja.’

De Cock gebaarde hulpeloos.

‘Geen flauw idee.’ Toen zweeg hij en staarde peinzend in het niets. ‘Ik herinner mij ineens dat ik dezelfde tatoeage heb gezien.’

‘Wat?’

De Cock knikte.

‘Dat was op die vluchtstrook en wel op het moment dat ik de rugleuning terugklapte en de man in onze Volkswagen liet stappen. Zijn hand… zijn linkerhand… rustte toen even op de kop van die rugleuning en ik zag op die hand, ruim boven de pols, een nogal grillige tatoeage. Ik dacht daarbij helemaal niet aan een klauw met stokken, maar aan… pijlen, een bundel pijlen, zoals onze leeuw in het wapen van Nederland die in een van zijn klauwen houdt.’

‘Weet je dat zeker?’

De Cock reageerde wat geprikkeld.

‘Nee, niet zeker. Het was geen bewuste waarneming. Het was maar een impressie… een impressie van een moment. Toen ik nadacht over een klauw met stokken, kwam dat beeld even terug.’ Vledder snoof.

‘Je was die bewuste avond bepaald niet bij de les,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Vanaf het moment dat jij met onze Volkswagen op de vluchtstrook stopte, heb je je gedragen als een vriendelijke, onnozele burger.’

De Cock keek vertoornd op.

‘Wat is er zo fout,’ riep hij kwaad, ‘aan het gedrag van een vriendelijke, onnozele burger, die een man aan de kant van de weg even de helpende hand biedt door hem een lift te geven?’‘Het was een moordenaar.’

De Cock reageerde niet.

‘En dan is er nog iets vreemds,’ sprak hij zacht, bijna timide. ‘Onze oude Volkswagen stond die avond op dezelfde parkeerplaats.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Welke parkeerplaats?’

De Cock wuifde.

‘Achter de AVRO-studio… de parkeerplaats vanwaar ook die Volvo werd ontvreemd.’

Vledder keek hem verward aan.

‘Ik dacht dat je die avond met Sandra Verloop bij de Evangelische Omroep was?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Dat waren wij ook… bij Jan van den Bosch… maar de opnamen voor dat discussieprogramma werden die avond in de AVRO-studio gemaakt. Dat schijnt, zo heb ik begrepen, niet ongebruikelijk te zijn. Bij onze aankomst vond ik voor de Volkswagen nog een plaatsje op…’ Ineens stokte hij, zweeg enkele seconden en strekte zijn hand in een wild gebaar naar Vledder. ‘Bel onmiddellijk de politie in Hilversum en vraag of ze even op die parkeerplaats willen gaan kijken.’

‘Waarnaar?’

‘Een lichtblauwe metallic Mercedes.’

Ze zaten wat ongeduldig tegenover elkaar. Zwijgzaam. Gespannen. Vledder blikte naar de grote klok van de recherchekamer. Het was bijna elf uur en de minuten vergleden langzaam. Boven de hoofden van de rechercheurs zoemde een defecte tl-balk en buiten, in de Warmoesstraat, galmde een dronken sloeber een droevig lied over een verloren liefde. De jonge rechercheur krabde zich nerveus in zijn hals en blikte naar De Cock. ‘Verwacht je dat die Mercedes daar staat?’

De Cock knikte traag.

‘Dat verwacht ik,’ antwoordde hij strak.

‘Waarom?’

De grijze speurder legde zijn beide onderarmen op het blad van zijn bureau en leunde iets naar voren. ‘Dat verhaal van die opgeblazen turbo,’ sprak hij rustig, ‘was duidelijk een smoes… een leugen. Die wagen mankeerde mechanisch niets. De man, die ik, zoals jij dat noemde, vriendelijk en onnozel een lift gaf, wilde gewoon van die wagen en van dat lijk af. Maar iemand moet, vrij kort na ons vertrek, die wagen van de vluchtstrook hebben gereden. Snap je, voordat Sandra en ik en de anoniem gealarmeerde mensen van de rijkspolitie ter plekke kwamen.’ Hij leunde weer achterover en spreidde zijn handen. ‘Naar het waarom kan men gissen, maar die iemand wilde blijkbaar niet dat het lijk van de vrouw in die lichtblauwe Mercedes werd gevonden.’‘En?’

De Cock zuchtte.

‘Die iemand zocht naar een oplossing.’

‘Een oplossing?’

Het gebrek aan begrip bij zijn jonge collega ergerde De Cock een beetje. ‘Hij of zij kon het lijk toch niet bij zich houden,’ riep hij geprikkeld. ‘Hij of zij moest er toch ergens mee heen.’ Het duurde even. Toen klaarde het gezicht van Vledder op. ‘Ik begrijp het,’ sprak hij opgelucht, ‘die iemand reed de lichtblauwe Mercedes vanaf de vluchtstrook naar de parkeerplaats in Hilversum achter de AVRO-studio, brak daar een geparkeerde Volvo open, legde het lijk op de achterbank en reed daarmee naar de parkeerplaats in Amsterdam bij het Havengebouw.’‘Heel goed.’