Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

De oude speurder drukte zich omhoog en schoof zijn hoedje terug. Zijn gezicht zag rood. ‘Wat weet ik meer!’ riep hij kwaad. ‘Wat weet ik meer dan jij? Een taxichauffeur heeft haar met zijn wagen vanaf het Stationsplein naar het Slotervaart Ziekenhuis gebracht. Daar heeft men haar onderzocht en achtte men een opname wenselijk. Toen heeft men vanuit het ziekenhuis haar vader in Purmerend ingelicht. En dat is het dan.’

Vledder staarde voor zich uit op de weg.

‘En vader,’ vulde hij smalend aan, ‘reed geschrokken als een bezetene naar het ziekenhuis… vroeg wanhopig wat er was gebeurd… waarna dochter Sandra haar lippen stijf op elkaar hield.’ Hij keek opzij. ‘En weet je waarom?’ riep hij snauwerig. ‘Omdat jij dat in haar lieve hersentjes hebt geprent.’ Het klonk als een beschuldiging.

De Cock liet zich weer onderuitzakken. De beschuldigende woorden van zijn jonge collega deerden hem niet. Toch had het feit dat Sandra Verloop door een man was neergeslagen en in een ziekenhuis was opgenomen, hem diep getroffen. Vanaf het moment, bij het Ajax-stadion, dat zij hem had verteld dat zij in de wagen van de mysterieuze lifter het lijk van een vrouw had gezien, had hij het beklemmende gevoel dat Sandra gevaar liep… ernstig gevaar liep om het slachtoffer te worden van een nietsontziende moordenaar en dat hij, De Cock, onmachtig was om haar voldoende te beschermen.

Vledder naast hem snoof.

‘En wat doen we nu?’

‘Hoe bedoel je?’

‘We kunnen haar nu het lijk van de vrouw in de Volvo niet laten zien.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik weet niet hoe ernstig wij de toestand van Sandra Verloop moeten inschatten. Laten we hopen dat het meevalt en dat de medische staf van het Slotervaart Ziekenhuis ons morgen toestemming geeft om Sandra te bezoeken en te verhoren. We nemen dan de foto’s mee, die Bram van Wielingen van het slachtoffer heeft gemaakt.’ Hij spreidde zijn beide handen. ‘Het is wettelijk misschien niet zo overtuigend, maar met een positieve fotoherkenning kunnen we toch ook verder.’

Ze reden Amsterdam binnen en Vledder parkeerde de Volkswagen op de houten steiger achter het politiebureau. De beide rechercheurs stapten uit en liepen via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. Toen ze de hal van het bureau binnenstapten, wenkte vanachter de balie Jan Kusters. De oude rechercheur slenterde naar hem toe.

‘Wat is er?’

De wachtcommandant wees omhoog.

‘Er zit boven een man op je te wachten.’

‘Wat voor een man?’

Brigadier Kusters trok een grimas.

‘Hij heeft mij zijn naam niet genoemd en ik heb er niet naar gevraagd. Hij kwam hier een halfuur tje geleden aan de balie. Hij vroeg naar jou… De Cock, en zei dat hij je dringend moest spreken.’ De oude rechercheur knikte begrijpend en met Vledder in zijn kielzog klom hij de trappen op naar de tweede etage. Op de bank bij de deur van de grote recherchekamer zat een man. Hij droeg een soort schipperspet met een geborduurde meanderrand en een korte stoffen klep. Toen hij de grijze speurder in het oog kreeg, nam hij haastig zijn pet af en liep op hem toe. ‘Meneer De Cock?’

De oude rechercheur antwoordde niet direct. Koel, scherp observerend, nam hij de man in zich op. Hij schatte hem op achter in de veertig. Hij had donkerblond, reeds grijzend haar, een kort voorhoofd en een doorgroefd gelaat, waarin een paar kleine groene ogen hem helder en pienter aanblikten.

‘Met… eh, met ceeooceekaa,’ reageerde De Cock haast automatisch. ‘Waarmee zou ik u van dienst kunnen zijn?’

De man plukte wat nerveus aan de rand van zijn colbert. ‘Als het u gelegen komt… ik wilde graag een getuigenverklaring afleggen.’

De oude rechercheur keek op zijn horloge.

‘Nu?’

‘Ja.’

‘Inzake?’

De man trok een ernstig gezicht.

‘Een vrij zware mishandeling. Ik weet dat er in Amsterdam tegenwoordig veel mag… daarvan zie ik dagelijks op straat voorbeelden genoeg… maar dit gaat mij toch even te ver.’‘Die mishandeling?’

De man knikte heftig.

‘Zomaar… voor niks… een vrouw neerslaan…’

‘Waar?’

De man wuifde wat vaag in de ruimte.

‘Op het Stationsplein.’

De grijze speurder monsterde de kleding van de man. Ineens verhelderde zijn blik. ‘U bent taxichauffeur,’ riep hij blij, bijna vrolijk.

De man knikte.

‘Janszen… met es-zet… Simon Janszen.’

De Cock tikte de man met zijn wijsvinger op de borst. ‘U bent de taxichauffeur die het meisje vanaf het Stationsplein naar het Slotervaart Ziekenhuis heeft gebracht.’

‘Dat weet u al?’

Het klonk wat timide.

De Cock knikte.

‘We komen net terug uit Purmerend. We hebben met haar vader gesproken.’

Het gezicht van de man betrok.

‘Ze… eh, ze vertelde mij, dat ze het niet aan haar vader zou vertellen… dat het niet kon.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Wat niet?’

Simon Janszen reageerde wat verward.

‘Het kan natuurlijk zijn dat ik haar niet goed heb begrepen,’ sprak hij bezorgd. ‘Ze was door de klap nogal in de war. Maar volgens mij mocht haar vader niet weten dat het die man was.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Haar vader mocht niet weten dat ze door een man was neergeslagen?’

De taxichauffeur knikte nadrukkelijk.

‘Precies. Ik heb begrepen dat het beslist geheim moest blijven… een geheim tussen u en haar. Daarom vroeg ze tijdens de rit naar het ziekenhuis aan mij om het vooral aan niemand te zeggen… alleen aan u… rechercheur De Cock.’

‘Wat?’

‘Dat hij het was… hij… dan wist u genoeg.’

De Cock beet op zijn onderlip.

‘Hij was het.’ De grijze speurder herhaalde het voor zichzelf. ‘Hij was het.’

De taxichauffeur knikte.

‘Dat moest ik u zeggen.’

De Cock leidde de man door de grote recherchekamer naar de stoel naast zijn bureau.

‘Hoe is het met haar?’

De taxichauffeur nam plaats en legde zijn pet op zijn knieën. ‘Dat is moeilijk te zeggen,’ sprak hij weifelend. ‘Ze zei dat ze zich wat duizelig voelde. Daarom bracht ik haar naar het Slotervaart Ziekenhuis. Ik vind dat je met die dingen voorzichtig moet zijn… duizeligheid en zo. En het Slotervaart is een goed ziekenhuis. Mijn vrouw heeft er een paar weken gelegen, iets met haar rug en ik moet zeggen…’

De Cock onderbrak hem. ‘U had toch kunnen wachten op de politie en de Geneeskundige Dienst?’

De taxichauffeur lachte smalend.

‘De politie.’ In zijn stem trilde pure minachting. ‘Wanneer zie je hier in Amsterdam politie? En voor er dan nog eens een ambulancewagen komt…’ Hij zweeg, maakte zijn zin niet af. ‘Het leek mij in het belang van het meisje beter dat ik haar zelf even wegbracht.’

De Cock knikte.

‘U zei dat u een getuigenverklaring wilde afleggen?’‘Inderdaad, zo’n man moet toch…’

‘U hebt alles gezien?’

De taxichauffeur gebaarde wat onzeker.

‘Nou… alles… dat durf ik niet te zeggen. Ik weet namelijk niet wat er daarvoor is gebeurd. Ik bedoel, de aanleiding… daar weet ik niets van… daar heeft het meisje mij ook niets over gezegd.’‘Ziet u, ik stond met mijn taxi op het Stationsplein aan de standplaats. Ineens zag ik hoe een vent op het meisje afliep en haar een harde klap tegen haar hoofd gaf. Het meisje greep met haar hand naar haar hoofd, wankelde even en viel toen op de straat. Ik was direct mijn taxi uit en rende naar haar toe.’

‘Was die man er toen nog?’

De taxichauffeur knikte.

‘Hij stond een beetje gebogen over haar heen. Mijn eerste aandacht gold natuurlijk het meisje. Ik hielp haar voorzichtig weer op de been. Er was zo uiterlijk niets aan haar te zien. Ze draaide alleen wat met haar ogen en zei dat ze zich wat duizelig voelde.’