Albert Baantjer - De Cock en het dodelijk akkoord

De Cock keek hem doordringend aan.

‘Zelf… eigenhandig?’

Van Wijngaarden aarzelde.

‘Daar eh… daar hebben we geen directe aanwijzingen voor. Dat moet ik toegeven. Maar ze is er in ieder geval bij betrokken. We nemen aan dat zij het door een ander heeft laten doen.’

‘Een huurmoordenaar?’

Rechercheur Van Wijngaarden knikte traag voor zich uit.

‘Een huurmoordenaar,’ sprak hij bedachtzaam. ‘Inderdaad. Althans iemand die zij een grote som geld in het vooruitzicht heeft gesteld als hij op korte termijn haar man van kant maakte.’

‘Wie?’

Van Wijngaarden gebaarde vaag, streek over zijn korte kroezige haren.

‘Dat weten we nog niet. We hopen uiteraard dat Jozefien ter Haar ons in die richting wat aanwijzingen zal geven, maar tijdens haar eerste verhoor heeft ze haar mond niet willen opendoen.’

De Cock schudde geërgerd zijn hoofd.

‘Waar halen jullie in vredesnaam dat fabeltje van een huurmoordenaar vandaan?’

Van Wijngaarden glimlachte wat hautain.

‘Het is geen fabeltje. De moordenaar zou tienduizend gulden krijgen… in contanten… handzame coupures… nadat het karwei tot volle tevredenheid van zijn opdrachtgeefster was opgeknapt.’ De jonge rechercheur zuchtte. ‘Jozefien ter Haar zou dat geld al panklaar van de bank hebben gehaald. We moeten nog checken of dit ook inderdaad is gebeurd.’

De Cock spreidde zijn armen in wanhoop.

‘Hoe komen jullie aan die wetenschap?’

‘Van de ouders van het slachtoffer.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘De ouders van Jan-Willem Hoffmann?’ riep hij verwonderd.

Rechercheur Van Wijngaarden knikte gelaten.

‘Het zijn uiterst betrouwbare mensen. Dat moet ik je wel zeggen. Ik condoleerde hen met het verlies van hun zoon en vroeg, zoals gebruikelijk, of zij iets wisten dat mogelijk enig licht zou kunnen werpen op zijn plotselinge dood. Het Rembrandtpark waar hij werd gevonden, staat bekend als een trefpunt voor homofielen. Wanneer het slachtoffer, ondanks zijn huwelijk, heimelijk homofiele neigingen had, dan zou ik daar met mijn onderzoek rekening mee kunnen houden. De ouders van Jan-Willem Hoffmann, die zeer openhartig waren, zeiden mij dat zij in het karakter van hun zoon wel eens sadistische trekjes hadden ontdekt, maar van homofilie was, volgens hen, geen sprake. Toen ik daarna het gesprek bracht op hun schoondochter en kleinkinderen, kreeg ik het gevoel dat ze iets achterhielden. Er viel een sluier over hun openhartigheid. Uiteindelijk vertelden zij van een man, die hen ongeveer een maand geleden een bezoek had gebracht. De man had gezegd dat het leven van hun zoon ernstig gevaar liep. Tegen een zekere vergoeding was hij wel bereid te vertellen uit welke hoek dat gevaar dreigde.’

‘Jozefien ter Haar?’

‘Precies… de vrouw van Jan-Willem.’

De Cock grinnikte ongelovig.

‘En hoe wist die zegsman dat alles?’

Van Wijngaarden reageerde mistroostig.

‘Volgens die man zou Jozefien hem persoonlijk hebben benaderd met het verzoek het karwei voor haar op te knappen. De man had er aanvankelijk wel oren naar. Hij vond tienduizend gulden een hoop geld. Maar uiteindelijk was zijn geweten gaan spreken. Daarom was hij niet op het verleidelijke aanbod ingegaan en besloot hij de ouders in te lichten.’

De Cock streek met de rug van zijn hand langs zijn mond. Het verhaal vermaakte hem. Hij keek Van Wijngaarden glimlachend aan.

‘En wie is die vent?’

Van Wijngaarden trok wat verlegen zijn schouders op.

‘Dat weten we nog niet. Maar dat is, dacht ik, een kwestie van dagen. De ouders van Jan-Willem Hoffmann hebben ons een uitstekend signalement verschaft… een goede veertiger met een bol gezicht en dun, rood haar.’

‘Rooie Bakker.’

Van Wijngaarden keek hem ongelovig aan.

‘Rooie Bakker… ken jij hem?’

De Cock knikte traag.

‘Een rat.’

Vledder manoeuvreerde de oude politie-Volkswagen door de stad. Door de mobilofoon kraakte een bericht over een aanrijding met zwaar lichamelijk letsel. De Cock zat onderuitgezakt naast hem, zijn hoed op zijn stoppelige wenkbrauwen.

‘Rooie Bakker is altijd al een griezelige kerel geweest. Een gluiperdje van het zuiverste water. Het verbaast mij dat nog nooit iemand een stuk staal tussen zijn ribben heeft gestoken.’

Vledder kneep zijn lippen opeen.

‘Waar haal je, verdomme, de gore moed vandaan om die oude mensen zo’n verhaal te vertellen.’ Hij schudde ongelovig het hoofd. ‘En het was hun nog drieduizend gulden waard.’

De Cock schokschouderde.

‘Och, Rooie Bakker kon dat vrijwel zonder gevaar doen. Als Jan-Willem Hoffmann gewoon was blijven leven, dan was er niets aan de hand geweest. De Rooie raakte pas in moeilijkheden toen de man van Jozefien werkelijk werd vermoord. Toen werd zijn verhaal voor iedereen plotseling belangrijk.’

‘Zullen ze aan de Lodewijk van Deysselstraat Jozefien ter Haar nu vrijlaten?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat zullen ze zeker niet doen. Ook niet na overleg met de officier van justitie. Rechercheur Van Wijngaarden zal eerst Rooie Bakker moeten opsporen en confronteren met de ouders van Jan-Willem.’

‘En dan?’

De Cock stak een paar vingers omhoog.

‘Dan blijven er twee mogelijkheden… of Rooie Bakker blijft bij zijn verhaal, maar dan komt hij in conflict met de verklaring die hij tegen ons heeft afgelegd… of hij geeft toe dat hij aan de ouders van Jan-Willem Hoffmann een “samenweefsel van verdichtsels” [4] Wettelijke uitdrukking voor leugenachtig verhaal. heeft gedaan om hen te bewegen hem een bedrag van drieduizend gulden te overhandigen. In dat geval riskeert hij een vervolging wegens smaad en oplichting.’

Om de mond van Vledder danste een grijns.

‘Rooie Bakker zit dus niet lekker.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Zeker niet. En ik gun het hem van harte. In het belang van Jozefien is het zaak dat hij zo gauw mogelijk boven water komt. Het lijkt mij in dit geval een goed idee om Handige Henkie iets in het oor te fluisteren. Hij heeft misschien meer middelen en wegen dan waarover wij kunnen beschikken.’

Vledder keek van opzij op zijn leermeester neer.

‘Ik vind het vreemd dat jij altijd zo’n grote bewondering voor die Handige Henkie hebt gehad.’

De Cock antwoordde niet direct. Hij krabde zich wat verlegen achter in de nek.

‘Gevoelens van sympathie en antipathie kun je ook in ons beroep niet altijd onderdrukken. Wij zijn geen automaten waar je een misdaad instopt en er een dader uithaalt. Mensen reageren op elkaar. Dat kun je niet vermijden. Handige Henkie is en was in mijn ogen een redelijke vent die, hoe gek het ook klinkt, zijn stiel van inbreken op een eerlijke manier uitoefende.’

Vledder lachte.

‘Waarom ging hij wel met Rooie Bakker in zee? Hij wist toch dat die niet deugde.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Handige Henkie ging niet graag met Rooie Bakker op pad. Het is hem ook wel opgebroken. Maar hij kon wel eens niet anders. Zie je, Rooie Bakker is familie van zijn vrouw… een neef of zo.’

Ze reden een tijdje zwijgend verder. Hoe dichter ze bij de Warmoesstraat kwamen, hoe langzamer het ging. Traag schoven ze van de ene opstopping naar de andere. De Cock drukte zich wat overeind en zette zijn hoed op.

‘Ze mogen aan dat verkeer wel eens wat doen,’ snauwde hij. ‘Het stroomt helemaal niet. Het slibt gewoon dicht. Als het zo doorgaat, sterft Amsterdam nog eens aan een hartinfarct.’

Vledder negeerde de opmerking. Er lag een dwarse denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Toch heb ik het gevoel dat er iets scheef zit. Dat er iets niet klopt.’

‘Waarvan?’

‘Van die moord op Jan-Willem Hoffmann. Ik heb voor alle zekerheid aan de administratie van het bureau Lodewijk van Deysselstraat een volledig afschrift van hun proces-verbaal van het onderzoek gevraagd.’