Albert Baantjer - De Cock en kogels voor een bruid

‘Ik heb het wel aan die blonde man gevraagd.’

‘En?’

‘Hij lachte zo’n beetje. Echt antwoord heb ik nooit gekregen.’

Vledder parkeerde de Golf voor de ingang van het politiebureau. De Cock stapte uit en keek speurend om zich heen. Pas toen hij de omgeving veilig achtte, liet hij de jongen uitstappen.

Toen ze de hal van het politiebureau betraden, wenkte de wachtcommandant De Cock vanachter de balie. Hij wees naar de telefoon. ‘Er heeft vanavond enkele malen iemand naar je gevraagd.’

‘Wie?’

‘Een man… hij wilde zijn naam niet noemen.’

De Cock wuifde omhoog.

‘Als hij weer belt, verbind je hem direct door.’

Hij liep aan de balie voorbij en besteeg de twee stenen trappen naar de grote recherchekamer. Vledder en Appie Dijke volgden.

De Cock wierp zijn oude hoedje missend naar de kapstok en trok zijn regenjas uit. Appie Dijke liep op hem toe.

‘Mag ik mijn moeder bellen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Daar wilde ik nog even mee wachten.’

Appie Dijke slikte. Hij keek de oude rechercheur met grote ogen smekend aan. ‘Ze… eh, ze,’ stamelde hij, ‘ze zal ongerust zijn.’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Beslist.’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder nam de hoorn op. De Cock liep op hem toe.

‘Albert Versteegh?’

Vledder knikte.

‘Hij wil je spreken.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Zeg hem dat hij zijn kleinzoon kan komen afhalen.’

Vledder gaf het bericht door. Daarna hield hij zijn hand voor het spreekgedeelte.

‘Hij gelooft het niet.’

‘Wat niet?’

‘Dat die jongen hier is.’

De Cock wenkte Appie Dijke naar zich toe en nam Vledder de hoorn uit handen.

‘Hier… zeg je grootvader dat hij je moet komen halen.’

Appie Dijke nam de hoorn over.

‘Opa, opa.’ De stem van de jongen trilde. ‘Opa… ik ben het… Appie.’ Tranen rolden over zijn wangen. ‘Opa… ik ben vrij.’

Het was kil op de verlaten H.J.E. Wenckebachweg. Een straffe wind joeg donkere wolken langs een nachtelijke hemel. Zo nu en dan gleed achter hen het maanlicht langs de torens van de Bijlmerbajes.

In zijn typische slenterpas sjokte De Cock over het trottoir.

‘Hoeveel tijd hebben we nog?’

Albert Versteegh liet de wijzerplaat van zijn horloge even oplichten. ‘Een goed halfuur.’

‘Hij ging op je voorstel in?’

Albert Versteegh knikte.

‘Ik… als gijzelaar… in plaats van die jongen. Ik zou in mijn wagen op hem wachten op de Duivendrechtsekade bij het onderstuk van de oude molen. Als hij kwam zou ik uitstappen en met mijn beide handen in de lucht op hem toelopen.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Daar… op die plek… schoot hij Mooie Richard neer.’

‘Richard Verbruggen.’

De Cock keek hem verrast aan.

‘Jij hebt hem gekend?’

Albert Versteegh knikte.

‘Hij was aanvankelijk als chauffeur in dienst van Scheltema & Haantjes.’

De Cock grijnsde.

‘Tot onze vriend hem tot zijn particulier chauffeur verhief.’

‘En vertrouweling. Mooie Richard was van al zijn acties volkomen op de hoogte… deed ook alles voor hem. Een soort slaaf in het kwaad.’

De Cock kneep zijn lippen op elkaar.

‘Tot hij hem niet meer nodig had.’

Het klonk bitter.

Albert Versteegh knikte.

‘Mooie Richard wist te veel.’

De Cock blikte opzij.

‘Je moet ervan uitgaan dat hij ook jou met zijn pistoolmitrailleur zonder enige scrupules zal afmaken… als hij daartoe de kans krijgt.’

Albert Versteegh zuchtte.

‘Hij is meedogenloos… vernietigt eenieder die op zijn weg komt… vriend of vijand. In de haven van Rotterdam ligt een kolossale partij heroïne klaar. De aflevering geschiedt volgens plan morgennacht. Zijn laatste grote actie. Daar zijn miljarden mee gemoeid. Hij heeft al passage geboekt voor de Bahama’s… vals paspoort, valse naam. Hij heeft daar sinds kort een villa op een paradijselijk eiland.’

‘Ben je bang?’

Albert Versteegh knikte traag.

‘Hij weet dat ik zijn plannen ken. Ik ben al maanden bezig om bewijs tegen hem te verzamelen. De gijzeling van Appie zette mij buitenspel. Ik wilde het leven van de jongen niet in gevaar brengen.’ De oude ex-rechercheur blikte bewonderend opzij. ‘Knap werk van jou om hem te vinden.’

De Cock glimlachte.

‘Zorg dat hij je niet onder schot krijgt. Als hij eenmaal op de Duivendrechtsekade is, komt hij niet meer weg.’ De grijze speurder wuifde naar een zilvergrijze Mitsubishi Galant. ‘Ga er maar vast heen. Als hij of iemand van zijn bende ons hier samen ziet, kunnen we de hele operatie afblazen.’

Albert Versteegh bleef staan. Om de mond van de ex-rechercheur gleed een glimlach. ‘Toch leuk om samen met jou weer eens een klus te klaren,’ sprak hij warm. ‘Ik was bijna vergeten hoe dat voelt.’

Hij liep naar zijn wagen en reed weg.

De Cock keek hem na tot het rode achterlicht in nevelen oploste. Toen sjokte hij terug naar de Golf en ging naast Vledder zitten.

‘Alles in de hand?’

De jonge rechercheur knikte.

‘Het comité van ontvangst staat klaar,’ grapte hij. ‘Als er op de afgesproken tijd een wagen de Duivendrechtsekade op rijdt, klapt de val dicht. Ik heb zelfs de Rijkspolitie te Water gecharterd.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Rijkspolitie te Water?’ vroeg hij niet-begrijpend.

Vledder knikte.

‘Ik bedacht dat de moordenaar ook via het water van de Weespertrekvaart kon komen… met een speedboat of een ander vaartuig.’

De Cock knikte hem bewonderend toe.

‘Heel goed.’

De grijze speurder schoof de mouw van zijn regenjas terug en keek op zijn horloge. De minuten, vond hij, vergleden traag. Langzaam sloop de spanning in zijn oude botten.

Hij keek opzij.

‘Hoeveel wagens heb je?’

‘Negen… drie op elk vitaal punt.’

‘Alle met sirene?’

Vledder knikte.

‘De bedoeling is dat ze alle tegelijk gaan loeien.’

De jonge rechercheur zuchtte diep. ‘Ik gok erop dat de moordenaar weer met een zwarte sedan komt.’

De Cock blikte opnieuw op zijn horloge. Hij voelde hoe het pulseren van zijn hart versnelde. De aderen in zijn hals trilden.

De mobilofoon in de Golf begon te kraken en een hese stem riep: ‘Hij is er.’

Onmiddellijk brak een hels lawaai van loeiende sirenes los.

Vledder startte de motor van de Golf en reed met gierende banden weg. In de bocht van de Duivendrechtsekade, naast de oude molen, stond de zilvergrijze Mitsubishi Galant van Albert Versteegh. De ex-rechercheur wuifde vanachter het stuur. Ongedeerd.

Ze reden hem met hoge snelheid voorbij.

Plotseling hoorden ze, boven het lawaai van de sirenes uit, een klap, gevolgd door een explosie. Voor hen was een zwarte sedan met volle snelheid tegen een pilaar van het viaduct geknald. De wagen brandde als een fakkel.

Vledder minderde snelheid en bracht de Golf tot stilstand. De beide rechercheurs stapten uit.

Toen ze naderbij kwamen, zagen ze op enige meters van de brandende wagen, aan de rand van de weg, het verminkte lichaam van een man.

De Cock liep op hem toe. De hitte van de brandende wagen deed zijn huid gloeien. Hij knielde bij de dode neer. Een besmeurde witzijden sjaal bedekte zijn gezicht gedeeltelijk.

De oude rechercheur schoof de sjaal opzij.

Vledder boog zich over hem heen.

‘Charles van Kinsbergen.’

De Cock leunde behaaglijk achterover in zijn leren fauteuil. Hij voelde zich voldaan, ontspannen. Hij keek naar Dick Vledder en Fred Prins op de brede bank tegenover zich. De vriendelijke accolades rond zijn mond dartelden vrolijk.

Vooral Fred Prins wilde opening van zaken. Hij had zich in de ruimte, waar hij vrijwillig was gegijzeld, onbehaaglijk gevoeld. Hij had midden in de nacht het loeien van de politiesirenes gehoord en zich zorgen gemaakt. Toen De Cock hem bevrijdde had hij als eis gesteld, dat de grijze speurder hem gedetailleerd zou vertellen aan welke affaire hij had meegewerkt… waarom hij eenzame uren in een koude kille ruimte had doorgebracht.