Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

De Cock liet Ronald Kruisberg los en sprong aan boord.

‘Achter dat jacht aan!’ brulde hij.

Vledder liep op hem toe.

‘Heb je iemand kunnen zien?’ vroeg hij gespannen.

De oude rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Het ging te snel.’ Hij wees voor zich uit naar de nevels boven het water. ‘Fred Prins is op dat jacht.’

‘Fred?’

De Cock knikte met een bezorgd gezicht.

‘Hij sprong aan boord toen het jacht al van de kade was.’

‘Kwam hij goed terecht?’

‘Dat dacht ik wel.’

Een windvlaag joeg de nevelen op. Ineens was het jacht weer in zicht. Het scheen stuurloos rond te drijven.

Toen de RP-boot langszij lag, kroop Fred Prins uit de kajuit omhoog. Hij strompelde een beetje en zijn gezicht was bebloed. Met een lichte grijns om zijn mond keek hij naar De Cock en duimde over zijn schouder.

‘Hij sloeg mij met een hamer. Toen heb ik hem maar even naar de sterretjes gemept.’

De Cock stapte over en bekeek de hoofdwond.

‘Het valt mee,’ sprak hij geruststellend. ‘Ik denk dat je alleen een paar krammen nodig hebt.’

Hij liep aan Fred Prins voorbij en zakte het trappetje af naar de kajuit van het jacht.

Op de vloer, in de schaduw van een vaste tafel, lag een bewusteloze man op zijn buik. De Cock trok hem aan zijn benen naar het licht. Toen knielde hij neer en draaide het gezicht van de man naar zich toe.

Achter hem hijgde Vledder:

‘Robert Antoine van Ravenswoud.’

Ze zaten in de gezellige zitkamer van huize De Cock, ontspannen en languit in brede, gemakkelijke fauteuils. De grijze speurder tilde een fles omhoog en tikte met zijn wijsvinger op het etiket.

Vledder lachte.

‘Cognac Napoleon.’

De Cock knikte.

‘Een geschenk van Smalle Lowietje. Hij kwam hem van de week zelf brengen.’

Vledder reageerde verbaasd.

‘Waarom?’

De Cock gebaarde wat onzeker.

‘Volgens Smalle Lowietje ter ere van een zilveren jubileum. Vijfentwintig jaar geleden bezocht ik voor het eerst zijn etablissement en dronk er een cognackie.’

‘Klopt dat?’

De Cock grinnikte.

‘Ik heb dat niet bijgehouden.’ Hij schonk de cognac in fraaie, diepbolle glazen. Het eerste glas reikte hij aan Fred Prins. De jonge rechercheur zag nog wat bleek. Boven zijn wenkbrauwen begon een witte tulband van verbandgaas.

‘Hoe voel je je nu?’ vroeg De Cock bezorgd.

‘Het gaat wel weer,’ antwoordde Fred wat benepen. ‘Zo nu en dan voel ik mij nog wat zweverig.’ Hij tastte naar zijn tulband. ‘Je moet de groeten hebben van Ann. Weet je hoe ze jou noemt?’

‘Nee.’

‘Een dangerous old man .’

De Cock lachte. Hij kende de kleine Ierse vrouw van Fred. Hij had haar een paar maal ontmoet en begreep haar best. Door zijn toedoen was haar jonge echtgenoot al dikwijls in gevaarlijke situaties verzeild geraakt. De grijze speurder wuifde afwerend.

‘Ik had toch niet tegen je gezegd dat je aan boord van dat jacht moest springen.’

Fred Prins keek hem verbaasd aan.

‘Wat dan?’ vroeg hij ongelovig. ‘Had ik de moordenaar zomaar moeten laten wegvaren?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik ben je hoogst dankbaar,’ sprak hij plechtig.

Vledder boog zich naar voren.

‘Wist je dat Robert Antoine van Ravenswoud de moordenaar was… ik bedoel… voordat jij hem onder die tafel vandaan trok?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Dat wist ik.’

‘Hoe?’

De Cock nam een slok van zijn cognac en zette het glas op het bijzettafeltje terug.

‘Door een fout.’

‘Welke?’

‘De fout van de moordenaar om het lijk van de oude Kruisberg praktisch voor de deur van de woning van zijn zoon te leggen.’ Vledder trok zijn wenkbrauwen op.

‘Was dat een fout? Ik vond het een uiterst geraffineerde opzet. De jonge Kruisberg had rondgebazuind dat hij zijn vader zou ombrengen. Toen het lijk voor zijn woning werd aangetroffen, viel de verdenking automatisch op hem.’ De jonge rechercheur keek naar De Cock op. ‘Jij ging er toch ook van uit dat hij de dader was? Anders had je de jonge Kruisberg niet gearresteerd.’ De Cock knikte gelaten.

‘Daar ging ik van uit. Inderdaad. Toch was het een fout… een fout van de moordenaar. Het bracht mij op zijn spoor.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Dat begrijp ik niet.’

De Cock spreidde zijn beide handen.

‘Aan wie had de jonge Kruisberg verteld dat hij zijn vader zou ombrengen, wanneer hij niet opnieuw uit het leven van hem en zijn moeder verdween?’

‘Aan mensen uit zijn omgeving.’

De Cock knikte instemmend.

‘Precies… aan mensen uit zijn omgeving. En dat was maar een kleine kring.’ Hij stak zijn wijsvinger omhoog. ‘En in die kring was een man of een vrouw, die van de verschrikkelijke bedreigingen die de jonge Kruisberg had uitgesproken, op een geraffineerde manier gebruik had gemaakt. Toen ik eenmaal de overtuiging had dat de oude Ronald Kruisberg niet door zijn zoon om het leven was gebracht, wist ik waar ik de moordenaar moest zoeken… Iemand uit de kennissen- en familiekring van de jonge Kruisberg moest de dader zijn. Ik liet hen in gedachten de revue passeren en besloot dat er slechts één van hen in aanmerking kwam: Robert Antoine van Ravenswoud.’

Vledder keek de grijze speurder bewonderend aan.

‘Fantastisch,’ fluisterde hij.

De Cock wuifde de lof weg.

‘De vraag was: Hoe ontmaskerde ik hem? Hoe kon ik hem tot actie bewegen? Toen kwam ik op het idee om dezelfde weg te gebruiken. Als de bedreigingen, die de jonge Kruisberg jegens zijn vader had geuit, de moordenaar hadden bereikt, dan moesten op dezelfde manier ook andere mededelingen de moordenaar bereiken.’

Vledder keek hem met grote ogen aan.

‘De brief,’ sprak hij hees, ‘de gefingeerde brief, die de oude Ronald Kruisberg kort voor zijn dood aan zijn zoon zou hebben geschreven.’

De Cock gebaarde heftig.

‘Een brief met een lijst… een lijst met namen van mensen die uit de dood waren herrezen.’

Fred Prins schoof naar het puntje van zijn fauteuil.

‘Wordt die Van Ravenswoud,’ vroeg hij geschrokken, ‘van meer moorden verdacht?’

De Cock schonk hem een wrange glimlach.

‘Een hele reeks. Het is de vraag of wij het exacte aantal ooit zullen weten.’

Vledder trok een pijnlijk gezicht.

‘Eerlijk gezegd… ik begrijp er nog geen draad van. Welke rol speelde Hendrik-Jan van Assumburg? En wat is de relatie tussen Van Ravenswoud en het Heilig Verbond van de Stervenden?’

De Cock zei ernstig: ‘Hij was de stichter.’

‘Wat?’

‘Ja. Hij kocht op de Bloedberg in Antwerpen een oud pand, richtte dat in als tempel, noemde het De Hemelpoort en stichtte met broeder Georgius als bezielend leider het Heilig Verbond van de Stervenden.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Dat was Paulus Verhoeven.’

De Cock reageerde niet. Hij leunde achterover in zijn fauteuil. De uiteenzetting had hem wat vermoeid. Hij pakte zijn glas en nam nog een slok van zijn cognac.

‘Ik houd mij toch al vele jaren met misdaad bezig,’ ging hij rustig verder, ‘en telkens verbaas ik mij erover hoe een bepaalde vorm van misdadigheid zijn oorsprong vindt. Kijken we naar broeder Georgius, een man, die van Paulus Verhoeven zei dat hij naastenliefde niet alleen met de mond wilde belijden… woorden, die veeleer op hemzelf van toepassing waren. Georgius was oprecht met het lot van zijn mindere broeders begaan. Hij had al een paar maal een toevluchtsoord voor landlopers, zwervers en verslaafden opgericht, maar moest zijn activiteiten telkens door gebrek aan geld weer afbreken.

Toen ontmoette hij Paulus Verhoeven, een man met een criminele inslag en een rijke fantasie. Een combinatie van hoedanigheden die men in het wereldje van de misdaad vaker tegenkomt. De ontmoeting was niet toevallig. Ze werkten in zekere zin beiden op hetzelfde vlak. Paulus Verhoeven stichtte in die tijd aan de lopende band allerlei sektarische bewegingen, liet mensen voor zich collecteren en werken en leefde er goed van. Paulus Verhoeven vond de eenvoudige en oprechte Georgius wel een amusante man. Na enige tijd ontstond er een soort wederzijdse genegenheid, die resulteerde in het feit dat Paulus Verhoeven besloot om de ploeterende broeder Georgius financieel bij te staan. Toen zijn oord in Kerkrade niet meer houdbaar was, kocht Paulus Verhoeven voor hem op de Bloedberg in Antwerpen dat pand en…’