Albert Baantjer - De Cock en de smekende dood

‘Louise van Kolfsschoten,’ las hij hardop. ‘Aan de Kruidenomgang 765 in Duivendrecht.’ Hij frommelde het briefje terug in de zak van Vledder. ‘Wie… eh, wie is Louise van Kolfsschoten?’ Vledder grijnsde.

‘Eens was zij mevrouw Vanderbruggen, die haar man een dochter schonk… herinner je je nog?’ Het klonk spottend.

De Cock glimlachte fijntjes.

‘En nu is zij Louise van Kolfsschoten.’

Vledder knikte.

‘Na haar echtscheiding heeft ze onmiddellijk haar meisjesnaam weer aangenomen.’

‘Onmiddellijk?’

‘Dat zei de huishoudster.’

De Cock drukte de binnenverlichting uit.

‘Wist ze verder nog iets?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Er viel bijna niet met haar te praten. De gebeurtenissen van de laatste dagen hadden haar totaal van streek gemaakt. Ze jammerde honderduit over de dood van de heer Vanderbruggen en over die stoute meid, die zomaar de baby had meegenomen.’

De Cock keek naar hem op.

‘Ze noemde Stella… een stoute meid?’

De jonge rechercheur grinnikte.

‘Ik ben er maar niet op ingegaan. Ik was allang blij dat ze mij het adres kon bezorgen.’

De Cock knikte instemmend.

‘We moeten vandaag of morgen toch maar eens een babbeltje met haar maken,’ sprak hij achteloos. ‘Ik zou wel eens willen weten of Stella veel bagage heeft meegenomen.’

Vledder kneep zijn beide ogen even stijf dicht en klapte toen met zijn vlakke linkerhand tegen zijn voorhoofd.

‘Wat stom… dat is nu al de tweede keer dat ik het vergeet te vragen.’

De grijze speurder liet zich genoeglijk onderuit zakken.

Hij hield van die momenten. Ze deden hem denken aan de tijd dat hij zelf zijn eerste wankele schreden op het glibberige recherchepad zette. Hij streek langzaam met zijn pink over de brede rug van zijn neus. Hoe vaak was hij uitgegleden?

De Kruidenomgang in Duivendrecht bleek een stille laan met rijen robuuste drive-inwoningen en bescheiden blokken vierkante flatgebouwen. Een goede vijftig meter voorbij het nummer 765 parkeerde Vledder de politie-Volkswagen aan de rand van het trottoir. Ze stapten uit en slenterden terug.

In de met zware spoorbiels afgezette tuin bloeiden gele narcissen onder een fraaie dennenboom. De Cock liep eraan voorbij en keek omhoog. Op de eerste etage brandde licht. Hij keek op het naamplaatje en drukte wat schuchter op de bel. Het duurde geruime tijd, toen klonk er: ‘Wie is daar?’ Het geluid kwam links uit een metalen plaat met gaatjes aan de muur. De Cock boog in die richting en nam gewoontegetrouw beleefd zijn hoedje af.

‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Cock met ceeooceekaa. Naast mij staat mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheur van politie uit Amsterdam… verbonden aan het bureau Warmoesstraat.’

‘Recherche?’

In de vrouwenstem klonk verbazing en achterdocht.

‘Wij willen even met u spreken.’

‘Waarover?’

De Cock lachte bescheiden.

‘Het onderwerp leent zich niet zo voor een onpersoonlijke discussie met… eh, met een muur.’

Het was even stil.

‘U hebt gelijk,’ sprak de stem kordaat. ‘Ik kom naar beneden.’

Het duurde enkele minuten. Toen ging het licht in de hal aan en opende een vrouw de deur. De Cock schatte haar achter in de veertig. Ze was groot, slank, statig. Boven een zwartfluwelen pantalon droeg ze een donkere trui met een col. Ze hield haar hoofd wat schuin en schonk de grijze rechercheur een minzaam lachje.

‘U neemt het mij niet kwalijk dat ik zorgvuldig ben met bezoekers die zich op dit uur nog aandienen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Integendeel, het siert u.’ Hij keek naar haar op. ‘U bent mevrouw Van Kolfsschoten?’

‘Ja.’

‘Gescheiden van Albert Cornelis Vanderbruggen?’

‘Inderdaad.’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘U zou het ons kwalijk hebben genomen als wij ons bezoek naar een ander uur hadden verschoven.’

Ze keek hem een paar seconden peilend, tastend aan. Daarna stapte ze opzij en gebaarde uitnodigend. Toen ze de deur achter de rechercheurs had gesloten, ging ze hen voor door een met plavuizen belegde hal naar een hardhouten trap. Ze glimlachte verontschuldigend.

‘Het bezwaar van deze huizen is dat men altijd omhoog of omlaag moet.’

De woonkamer op de eerste etage was uiterst gezellig ingericht. Er hingen fraaie landschapsschilderijen aan de wanden en om een open schouw van rode baksteen, stonden vier leren clubfauteuils.

De Cock liet zich in een van de clubs zakken en legde zijn hoedje naast zich op de vloer. Toen ook Vledder en mevrouw Van Kolfsschoten zaten, stond hij weer op. Hij boog zijn hoofd in haar richting.

‘Het is onze droeve plicht,’ sprak hij plechtig, ‘om u te vertellen dat uw ex-man is… is overleden.’

Ze keek naar hem op.

‘Albert?’

De Cock knikte traag.

‘Wij vonden hem vanmiddag. Uw ex-man bleek geen natuurlijke dood te zijn gestorven. Hij is vermoord.’

Ze vouwde haar handen in haar schoot.

‘Vermoord,’ herhaalde ze toonloos.

De Cock liet zich weer in zijn stoel zakken.

‘De officier van justitie, meester Schaaps, heeft het onderzoek naar de moord aan ons opgedragen.’

Ze keek hem scherp aan.

‘Wat heeft Jules hiermee van doen?’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie is Jules?’

Mevrouw Van Kolfsschoten gebaarde heftig.

‘Jules… Jules Schaaps.’ Ze snoof verachtelijk. ‘Wat een man… een wolf in schaapskleren.’

‘U kent hem?’

Om haar lippen gleed een matte glimlach.

‘Ik ken uiteraard de hele kliek rondom mijn man.’

De Cock reageerde niet direct. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Dat… eh, dat klinkt niet prettig,’ sprak hij na een poosje. ‘Ik bedoel… het woord kliek heeft bepaald een ongunstige klank.’

Mevrouw Van Kolfsschoten schudde droef haar hoofd.

‘Ik kan er geen ander woord voor vinden. Mijn man heeft… had gewoon een misdadige aard en de figuren waarmee hij zich omringde, hadden dezelfde louche instelling.’

‘De officier van justitie incluis?’

Mevrouw Van Kolfsschoten maakte een loom gebaartje.

‘Een façade… net als mijn man… directeur van de zo betrouwbare en solide IJsselsteinse Bank.’

De Cock wreef in zijn nek. De uitspraken van de vrouw verwarden hem. Het kostte hem moeite ze te verwerken.

‘De dood van uw… eh, uw ex-man schijnt u weinig te beroeren.’

Hij sprak voorzichtig om haar niet te kwetsen.

Ze vouwde haar handen weer in haar schoot.

‘Ik onderga op dit moment niets… geen verdriet of zo. Maar misschien komt de reactie later nog. Ik ben bijna twintig jaar met die man getrouwd geweest. En ik heb van hem gehouden.’

Ze zweeg even. ‘Naar mijn gevoel is hij al zeven jaar geleden gestorven.’

‘Toen u zich van hem liet scheiden.’

Ze boog haar hoofd.

‘De maat was toen vol. Ik kon het echt niet langer verdragen. Albert had geen… geen geweten. Zoiets bemerk je niet van de ene dag op de andere. Het is een proces van herkenning… van bewustwording. Daar heb je jaren voor nodig.’

Er viel een stilte. Mevrouw Van Kolfsschoten scheen in gedachten verzonken. Haar gezicht had vrijwel geen expressie.

De Cock nam haar scherp in zich op. Ze was geen lelijke vrouw, stelde hij vast. Integendeel. De jaren hadden haar figuur nauwelijks aangetast. De huid van haar gezicht was nog strak. Alleen rond de mond begon een krans van ragfijne rimpeltjes zich te manifesteren. In de haarinplant, de kleur en de stand van de ogen ontdekte hij enige gelijkenis met mevrouw La Croix.

Hij kuchte om haar aandacht.

‘Uw… eh, uw dochter Stella koos de zijde van uw man?’

De vraag bracht haar tot de werkelijkheid terug.