Albert Baantjer - De Cock en een veld papavers

“Je wilt naar Petertje de Knoet?”

“Ja.”

“Kunnen we niet beter eerst Blonde Neel een bezoek brengen? Dat levert wellicht meer op.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Blonde Neel wordt mijn laatste strohalm. Wanneer ik echt denk dat ik geen andere mogelijkheden meer heb, richt ik mij op haar. Op dat gesprek zal ik mij terdege voorbereiden.”

Vledder drong niet verder aan. Feilloos vond hij de kortste weg naar de Roggeveenstraat.

“Heb je het nummer nog in je hoofd?”

De Cock knikte.

“317. Op de eerste etage. Ik ken de woning nog uit de tijd dat ik met Fred Prins de moord op Jan van Noordwolde behandelde.”

Vledder parkeerde de Golf aan de trottoirrand van de Van Lin-schotenstraat. Ze stapten uit en slenterden naar de smalle Roggeveenstraat. Ineens versnelde De Cock zijn pas. Een vreemd, onheilspellend gevoel van dreiging overviel hem. Het tintelde in de toppen van zijn vingers. Klam zweet drong uit de huidplooien van zijn voorhoofd. Hij schoof zijn oude hoedje naar achteren en veegde met de rug van zijn rechterhand het zweet weg. Vledder nam zijn pas over.

“Wat mankeert je?”

De Cock antwoordde niet. Vledder keek hem van opzij niet-begrijpend aan.

“Het lijkt alsof de duivel je op de hielen zit.”

De Cock knikte.

“Ik voel de duivel in mijn onmiddellijke nabijheid.”

Het verbaasde De Cock niet dat de buitendeur niet was afgesloten. Opmerkelijk kwiek stormde de oude rechercheur de trap op naar de eerste etage.

De deur van de woning stond halfopen. Licht vanuit de keuken viel op het portaal.

De Cock liep door de keuken naar de woonkamer. Die was hel verlicht.

De scherpe blik van de oude rechercheur dwaalde door het vertrek. Op een ronde tafel met een glazen plaat stond een hoog glas halfgevuld met verschaald bier.

Naast die tafel, nabij een lederen fauteuil, lag het lichaam van een man. Hij lag op zijn buik. De armen van de man lagen gespreid langs zijn lichaam. Zijn vingers boven de handpalmen waren sterk gekromd.

In zijn rug, iets onder het linkerschouderblad, in een kring van bloed, stak het heft van een vreemde, zware dolk van Bulgaarse import.

Hoewel De Cock in zijn hart wist wie het slachtoffer was, bukte hij zich over de man en bekeek de zijkant van het gelaat, dat zichtbaar was. Vledder hijgde in zijn nek.

“Het is Petertje Slibbroek, alias De Knoet.”

De Cock knikte.

“Net als Jasper en Joost…met een dolksteek afgemaakt.”

Vledder keek De Cock vertwijfeld aan.

“Hoeveel moorden komen er nog op onze weg. Het lijkt wel of er een seriemoordenaar aan het werk is.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dit is niet het werk van een seriemoordenaar…een man of een vrouw in wie de lust leeft om te moorden. Achter deze moorden steekt een plan.”

“Welk?”

De Cock greep even met zijn handen aan zijn hoofd.

“Dat antwoord heb ik niet, nog niet. Maar van één ding ben ik overtuigd: de moordenaar of moordenares stond in nauwe relatie tot de drie vermoorde mannen. Ze lieten die persoon achteloos binnen…dronken samen een pilsje en onderhielden een min of meer geanimeerd gesprek. Denk aan wat Klaas van der Vaart hoorde: ‘Jasper, dat had je moeten zien’ en denk aan wat Judith van Zeebrugge hoorde: ‘Zo moet je niet denken, Joost. Er kunnen andere redenen zijn…’ Deze flarden van een gesprek duiden toch op een zekere intimiteit.”

“Ik ben het met je eens.”

De jonge rechercheur zwaaide om zich heen.

“De drie moorden dragen ook absoluut dezelfde signatuur. Hetzelfde wapen…op exact dezelfde plek in de rug gestoken. En ook hier is duidelijk naar iets gezocht.”

Het gezicht van De Cock stond strak. De oude rechercheur klemde zijn lippen op elkaar.

“Begreep ik maar iets van het motief,” siste hij tussen zijn tanden.

“Degene die dit flikt, kunnen we toch niet ongestoord zijn of haar gang laten gaan.”

Vledder keek hem van terzijde aan.

“Jij hebt altijd van die briljante ideeën,” sprak hij fijntjes, “waar blijven ze?”

“Is dat een verwijt?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Er valt jou en mij niets te verwijten.”

De jonge rechercheur veranderde snel van onderwerp. Hij wees omhoog.

“Hoort bij deze woning ook een zolderkamertje?”

Het strakke gezicht van De Cock ontspande.

“Ik heb in mijn prille jeugd,” antwoordde hij zoet glimlachend, “in de Roggeveenstraat nooit met een soort roodborstje gevreeën.”

“Je weet het niet?”

“Nee.”

“Zal ik eens gaan kijken?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dat kan later nog. Kijk eerst eens of je aanwijzingen kunt vinden in de opengebroken kasten. Of liever nog…waarschuw eerst de meute. Hoe sneller ik hier uit deze woning weg kan, hoe liever het mij is.”

Ineens spitste de oude rechercheur zijn oren. Hij wenkte Vledder naderbij.

“Ik hoor iemand huilen,” fluisterde hij. Vledder knikte.

“Het lijkt op het huilen van een vrouw,” sprak hij zacht. De Cock gebaarde voor zich uit.

“Het komt, dacht ik, daar uit de slaapkamer.”

De oude rechercheur schuifelde langs het lijk van Petertje Slib-broek naar de deur van de slaapkamer. Vledder volgde met lichte tred. De Cock voelde aan de kruk en drukte die zachtjes naar beneden. Met zijn knie schoof hij de deur verder open. Over de hoofden van de rechercheurs viel het felle licht van de woonkamer op een breed bed met daarop een jonge vrouw, gehuld in een rode regenmantel. Haar voeten staken in korte rode laarsjes.

Ze keek naar de mannen in de deuropening. Daarna slingerde ze haar benen over de rand van het bed, zuchtte diep en drukte zich traag in een zittende houding.

De Cock herkende de vrouw onmiddellijk. Tranen hadden haar gezicht vervuild met zwarte strepen van haar mascara. Tussen de resten van haar make — up schemerde een bleke huid. Ze boog haar hoofd diep tot bijna op haar knieën. Haar zwarte haren gleden als een gordijn voor haar gezicht. De oude rechercheur liep op haar toe.

“Judith!”

riep hij verbijsterd.

“Judith van Zeebrugge, wat doet u hier…hier in de woning van uw ex-man…een vermoorde Petertje Slibbroek?”

De Cock wachtte haar antwoord niet af. Hij wendde zich tot Vledder.

“Waarschuw de meute, wacht op hun komst en wikkel de zaak hier verder af. Ik zal ervoor zorgen dat een surveillancewagen naar je toe komt.”

Vledder gebaarde naar de vrouw.

“Wat doe je met haar?”

De Cock stak zijn open rechterhand uit.

“Geef mij de sleutels van de Golf. Ik neem haar mee naar de Kit.”

Vledder gaf de sleutels, schoof dicht naar De Cock toe en bracht zijn mond bij het linkeroor van de oude rechercheur.

“Wees voorzichtig met haar,” fluisterde hij zacht.

“Zij kan ze alledrie hebben afgemaakt.”

De Cock knikte.

“Goed,” sprak hij hardop, “dat je mij dat nog even in het oor fluistert.”

Het klonk wat cynisch.

Hij pakte Judith van Zeebrugge stevig bij de arm vast en leidde haar naar de woonkamer tot aan de voeten van de dode Petertje de Knoet. Terwijl hij scherp haar gelaatstrekken observeerde, wees hij naar de dolk.

“Jouw werk…of heb je hem hier zo gevonden?”

Judith van Zeebrugge antwoordde niet. Haar donkere ogen rolden in de kassen en haar mond viel open. Bewusteloos zakte ze in de armen van de grijze speurder.

De Cock had moeie voeten. Ze waren er ineens, onaangekondigd. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau. Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten.

Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend spelden in zijn kuiten prikten. Hij kende de pijn, die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoogtrok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat die pijn betekende. Telkens als de zaken slecht liepen, als zijn onderzoeken dreigden te verzanden en hij het machteloze gevoel had volkomen in het duister te tasten, gaven die helse duiveltjes acte de présence. Vledder keek hem bezorgd aan.