Carel Adama van Scheltema - Naakt model

Henri. Ja, maar ze moet dadelijk weer weg, want ik krijg een leerling.

De anderen. Een leerling – !?

Nellie. Ja jongens, hoe vindt jullie: Henri heeft een nieuwe leerling – en wat een fijne, hè Han?

Henri. Nou.

Nellie. En ze heeft hem ook een brief geschreven – nee, die moet jullie toch eens hooren!

De anderen. Laat hooren! – laat hooren!

Henri ( protesteerend ). Ach, wel nee – nee, nee!

De anderen. Toe – toe!

Jules ( plagend ). Laat es zien, of het waar is.

Henri ( een beetje gevleid glimlachend ). Nou, es kijken – één zinnetje: – ik weet geen eens, of ik hem bij me heb – ( hij haalt den brief meteen uit zijn binnenzak; hem inziende ) Nou maar – e…

De anderen. Draai af! – draai af!

Henri. Hm – ( lezend ). „Zeer geachte heer” – ( hij mompelt eerst een paar zinnen door ) – „ik houd van uw werk, als van een vriend – zag het vaak – en bewonder de idealistische kuischheid van uw naaktfiguren – ik – ” nou maar met de rest heb jullie ook verder niets te maken.

Frits. „Hear! hear! hear!”

Jules. Heel pikant!

Frits ( zich den geur van de enveloppe, waar Henri den brief weer ingestopt heeft, toewuivend ). Nou – nou!

Nellie. Ja jongens – nou moet jullie es ruiken!

Henri ( na eenig protest ). Nou netjes hoor! – netjes! ( de enveloppe gaat langs de neuzen ).

Herman ( ruikend ). Nee, daar houd ik niks van.

Jules ( snuivend ). Beslist idealistisch kuische geur! ( aan Henri teruggevend ). Nou maar dan is ze bij jou wel aan het goede adres!

Nellie ( haar vingers nog naruikend ). Een fijne dame! – Maar ik vind dat toch een gekke brief voor een dame hoor, – zou ze mooi zijn?

Jules. Natuurlijk is ze mooi! – Pas maar op!

Nellie. O, mijnheer Jules, u bent een nare vent – een reuzeplaag!

Herman. Och, zulke dames zijn nooit mooi.

Frits. Nee, Herman heeft schoon gelijk Nellie: idealistisch kuische dames zijn nooit mooi – mooi zijn alleen de realistisch onkuische modelletjes!

Nellie ( niet goed wetend hoe het op te nemen, pruilend ). Nou maar, ik vind jullie niks lief, hoor. ( Frits geeft haar een handkus ).

Henri ( op zijn horloge ziend, zenuwachtig ). Zeg es lui, we moeten voortmaken: over een half uurtje zou ze al kunnen komen – en dan moet jullie weg wezen, hoor.

Jules. En hij moet zich eerst nog prepareeren!

Nellie. Nou, jullie zijn ook klaar, hè?

Henri. Hier zijn sigaren. ( hij en Herman steken een pijp op, Frits een sigaar ).

Jules ( een cigaret aanstekend ). De moderne sleutel van alle hooge inspiratie is de cigaret. ( er wordt geklopt ).

Henri. God! dat kan ze toch nog niet zijn!? – ( allen staan op ).

Tootje ( om de deur ). Mag ik binnenkomen – ?

Henri. O – ’t is Tootje. Ja, kom maar binnen! – Maar je moet dadelijk weer weg – ik kan je niet gebruiken, hoor: ik krijg een leerling, en oompje – die mijnheer van beneden – heeft om je gevraagd, – ( rondwijzend ) je kent de heeren toch?

Tootje ( pruilig coquet rondkijkend ). Nou, of ik de heeren ken, van haver tot gort, hoor – ( Frits bemerkend ) alleen mijnheer Frits ken ik heelemaal niet – ( zij gaat meteen wat uitdagend op Frits’ knie zitten ).

Jules ( zich kwasi gechoqueerd afwendend ). Nu niet zoo familiaar!

Tootje. „Niet zoo familiaar” zeit ie! ( Jules aankijkend, kwasi verschrikt ). O, maar ù ken ik echt niet!

Frits. Heb je mijnheer Jules dan nooit bij me ontmoet?

Jules ( neuriënd ). „Och Toosje, mijn Roosje, mijn suikerdeprij – ”

Tootje. Nou maar, nou mag ìk wel zeggen: „niet zoo familiaar!” – ( zij ziet Jules’ cigarettenkoker, en haalt er brutaal een uit ). Daar heeft u zeker eentje voor mij in bewaard? ( zij steekt haar cigaret op aan Frits’ sigaar; Herman ziend ). En daar heb je Herman ook! Hoe gaat het ouwe jongen?

Herman. Kleine rakker!

Tootje ( tot Henri ). En wat zei u nou van „naar beneden?” ( pruilend ). Ik zal hier toch wel mogen blijven?

Henri. Nee – : ik krijg plotseling een leerling, en nu heeft juist oompje, van beneden, om je gevraagd.

Tootje. Nou maar dat is wat moois – wie is dat nou: – mijnheer „oompje” – daar heb ik nooit van gehoord!

Jules. O, dat is een heel aardige jonge man.

Henri. Veel aardiger dan ik.

Herman. Pas maar op: ’t is een oude doordraaier, hoor!

Frits. Een groote bok met een groote sik!

Tootje. Ajakkes! – Nou maar ik blijf veel liever hier, – waarom moet ik naar beneden toe? ( boozig verwijtend tot Henri ). U heeft me besteld!

Henri. Nou nou, zoo erg is het niet; troost je maar voor dezen keer, – ( hij neemt een bonbon uit het zakje van Nellie, waar deze juist zelf een uitgenomen heeft, en steekt die Tootje in haar mond ) de anderen moeten straks toch ook allemaal weg.

Nellie. Dat zijn mìjn bonbons!

Tootje ( met uitdagend zuigend snoetje ). Ze smaken niet slecht – , ( met een oogje van Nellie naar Henri ) jij weet ook wel, waar de lekkerste bonbons zijn te krijgen!

Nellie ( haalt verontwaardigd haar schouders op ).

Herman ( voorzichtig plagend ). En wat een mooie hoed – !?

Tootje ( coquet haar hoed schikkend ). Ja, vind je niet – ? die heb ik gister ook pas gekre… ( met een oogje naar Frits ) gekocht. Mooi hè, met die bos veeren, – en ze wapperen zoo!

Frits ( laat haar paardje rijden en blaast in de veeren ). Kijk ze wapperen! ( Hij klapt met de tong ).

Henri ( neuriënd ) „… En wie zal dat betalen…”

Tootje. Nee Frits, schei nou uit, zeg. – Nou, je moet toch als model goed gekleed gaan! – de mannen willen toch, dat je altijd wat knaps aantrekt, altijd „gekleed” bent!

Jules ( voor zich heen ). Integendeel!

Tootje. De mannen willen toch niet die pruldingen uit een modebazar.

Nellie ( geërgerd ). Ach kind, jij met je „mannen” – je komt nauwlijks kijken! wat weet jij nou van de mànnen – ? – wat weet jìj nou van de mannen!

Tootje ( schamper ). „Ik van de mannen – ?” – nee: dat zal ik aan joù vertellen! – ha, ha – wat ìk van de mannen weet!

Jules. Ktsch! Ktsch! —

Tootje ( tot Jules ). Poeh – , – zij gééft in ieder geval meer om de mannen dan ik, hoor: – ik geef niets om de mannen – daar: geen cent hoor!

Jules. Als de mánnen maar centen geven!

Henri. En hoeden. ( Nellie lacht ).

Tootje ( tot Jules ). Mijnheer … hoe heet u ook weer – ?

Frits. Mijnheer Jules.

Tootje. Nou – mijnheer Jules, ik geloof, dat u een impertinent mensch bent.

Jules. Integendeel – ik mis die deugd!

Henri. Lieve Tootje, nu moet je heusch naar beneden hoor.