Tomasz Pizio - Goscinny, Sempe - Mikołajek 03

Więc Alcest westchnął ciężko, położył rogalik na biurku naszej pani i poszedł do kąta, gdzie zaraz zaczął jeść drożdżówkę, którą wyciągnął z kieszeni spodni. Pan Kiki wycierał rękawem mikrofon.

- Proszę im wybaczyć - powiedział dyrektor - są bardzo młodzi i trochę roztargnieni.

- Och! Jesteśmy przyzwyczajeni - roześmiał się pan Kiki. - Do naszej poprzedniej ankiety przeprowadzaliśmy wywiad ze strajkującymi dokerami. Prawda, Piotrusiu?

- To były czasy! - powiedział pan Piotruś.

A potem pan Kiki zawołał Euzebiusza.

- Jak masz na imię, mój mały? - zapytał. -Euzebiusz! - wrzasnął

Euzebiusz, a pan Piotruś zdjął z uszu słuchawki.

- Nie tak głośno - upomniał go pan Kiki. - Po to właśnie wynaleziono radio, żebyśmy się mogli słyszeć na odległość bez podnoszenia głosu. Zaczynamy od nowa... Jak masz na imię, mój mały?

- Euzebiusz, przecież już panu mówiłem...

- Ależ nie - powiedział pan Kiki. - Nie trzeba mówić, że już mi mówiłeś. Pytam cię o imię, ty mi je mówisz, i to wszystko.

Gotowe, Piotrusiu? No to zaczynamy... Jak masz na imię, mój mały?

- Euzebiusz - powiedział Euzebiusz.

- Przynajmniej nie zapomnimy - zachichotał Gotfryd.

- Gotfryd, za drzwi! - krzyknął dyrektor.

- Cisza! - wrzasnął pan Kiki.

-Ej! Uprzedzaj, jak krzyczysz! - powiedział pan Piotruś, który zdjął z uszu słuchawki.

Pan Kiki zasłonił sobie ręką oczy, poczekał chwilę, opuścił rękę i zapytał Euzebiusza, w jaki sposób lubi spędzać wolny czas.

- Strasznie lubię grać w nogę - zaczął Euzebiusz. - Wszystkich biję na głowę...

-Nieprawda! - zawołałem. - Wczoraj byłeś bramkarzem i żeśmy ci przyładowali.

- No! - powiedział Kleofas.

- Rufus odgwizdał spalonego! - krzyknął Euzebiusz.

- No jasne - powiedział Maksencjusz. - Grał w twojej drużynie.

Zawsze mówiłem, że zawodnik nie może być jednocześnie sędzią, nawet jeżeli ma gwizdek.

- Chcesz dostać w nos? - zawołał Euzebiusz, a dyrektor za karę kazał mu przyjść do szkoły w czwartek1, kiedy nie ma lekcji.

Wtedy pan Kiki oświadczył, że nagranie skończone, pan Piotruś zapakował wszystko z powrotem do walizki -i obaj sobie poszli.

A wieczorem o ósmej oprócz taty i mamy byli u nas państwo Bledurt, państwo Courteplaque, nasi sąsiedzi, i pan Barlier, który pracuje w tym samym biurze co mój tata. Był też stryjek Eugeniusz. Wszyscy usiedliśmy wokół radia, żeby posłuchać, jak będę mówił. Bunię zawiadomiono za późno i nie mogła przyjechać, ale słuchała radia u siebie razem z kilkoma przyjaciółmi. Mój tata był bardzo dumny i co chwila gładził mnie ręką po włosach, mówiąc: „He, he!". Wszyscy byli bardzo zadowoleni.

No i nie wiem, co się stało w tym radiu. O ósmej była tylko 1 W szkołach francuskich czwartek był dniem wolnym od nauki (obecnie dniem wolnym jest środa).

muzyka!

Najbardziej było mi żal pana Kiki i pana Piotrusia. Musiał ich spotkać straszny zawód!

Jadwinia

Mama pozwoliła mi zaprosić chłopaków ze szkoły do nas na podwieczorek. Zaprosiłem też Jadwinię. Jadwinia ma żółte włosy, niebieskie oczy i jest córką państwa Courteplaque, którzy mieszkają obok nas.

Kiedy chłopaki przyszły, Alcest zajrzał od razu do jadalni, żeby zobaczyć, co będzie na podwieczorek.

Kiedy wrócił, zapytał: „Czy ktoś jeszcze przyjdzie? Policzyłem krzesła i wypada o jeden kawałek ciasta za dużo". Więc powiedziałem, że zaprosiłem Jadwinię, i wytłumaczyłem im. że to córka państwa Courteplaque, naszych sąsiadów.

- Ale to jest dziewczyna! - powiedział Gotfryd.

- No i co z tego - odpowiedziałem.

- Nie bawimy się z dziewczynami - skrzywił się Kleofas.

- Jak przyjdzie, nie odzywamy się do niej i nie bawimy się z nią.

Mowy nie ma...

-Jestem u siebie i zapraszam, kogo chcę - powiedziałem. - A jak ci się nie podoba, to mogę dać ci w zęby.

Ale nie zdążyłem dać mu w zęby, bo ktoś zadzwonił do drzwi i weszła Jadwinia.

Miała na sobie sukienkę z takiego samego materiału jak podwójne zasłony w naszym salonie, tyle że ciemnozieloną, z białym kołnierzykiem, który na brzegach miał pełno dziurek. Wyglądała bardzo fajnie, głupio tylko, że przyniosła ze sobą lalkę.

- Jak to, Mikołaju - spytała mama. - Nie przedstawisz kolegom swojej przyjaciółki?

- To jest Euzebiusz - powiedziałem. - To Rufus, Kleofas, Gotfryd. A to Alcest.

- A moja lalka - wyjaśniła Jadwinia - nazywa się Klementyna. Ma suknię z koronki.

Ponieważ nikt nic nie mówił, mama powiedziała, że możemy siadać do stołu, bo podwieczorek podany.

Jadwinia siedziała pomiędzy mną a Alcestem. Mama nalała nam czekolady i nałożyła ciasta. Wszystko było bardzo smaczne, ale chłopaki siedziały cicho, zupełnie jak w klasie, kiedy przychodzi wizytator. Naraz Jadwinia spojrzała na Alcesta i zawołała:

-Jak ty szybko jesz! Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak szybko jadł! To fantastyczne!

I kilka razy, bardzo szybko, zamrugała oczami.

Za to Alcest wcale nie mrugnął. Popatrzył na Jadwinię, połknął

olbrzymi kawał ciasta, który miał w ustach, zrobił się cały czerwony, a potem zaśmiał się głupio.

- E tam! Ja potrafię jeść tak samo jak on, a nawet szybciej, jeśli zechcę! - pochwalił się Gotfryd.

- Wolne żarty! - powiedział Alcest.

- Och! - pisnęła Jadwinia. - Szybciej niż Alcest, to chyba niemożliwe!

I Alcest znowu się głupio zaśmiał. A Gotfryd powiedział:

-Zobaczysz!

I zaczął szybko wsuwać swoje ciasto. Alcest nie mógł się ścigać, bo skończył swój kawałek, ale inni się przyłączyli.

-Wygrałem! - krzyknął Euzebiusz, parskając okruchami na wszystkie strony.

- Nie liczy się - powiedział Rufus. - Nie miałeś już prawie nic na talerzu.

- Co ty? - obraził się Euzebiusz. - Miałem jeszcze pełno ciasta!

- Nie rozśmieszaj mnie - powiedział Kleofas. - Ja miałem największy kawałek, a więc to ja wygrałem!

Miałem znowu straszną ochotę dać w zęby temu kłamcy Kleofasowi, ale do pokoju weszła mama, popatrzyła na stół i zrobiła wielkie oczy.

- Jak to! - zapytała. - Już skończyliście ciasto?

-Ja jeszcze nie - szepnęła Jadwinia, która je małymi kęskami, i to zajmuje dużo czasu, bo najpierw podsuwa kawałki ciasta swojej lalce, a potem dopiero wkłada je sobie do ust. Z tym że lalka, rzecz jasna, nie je.

- Dobrze - powiedziała mama - kiedy skończycie, możecie iść pobawić się w ogrodzie. Jest bardzo ładnie.

I wyszła z pokoju.

- Masz piłkę? - zapylał mnie Kleofas.

- Dobra myśl - ucieszył się Rufus. - W połykaniu ciasta to wy może jesteście dobrzy. Ale w nogę - nie ma tak lekko. Dajcie mi tylko piłkę, to się pokiwamy!

- Nie rozśmieszaj mnie - powiedział Gotfryd.

- Za to w fikaniu koziołków najlepszy jest Mikołajek! - zawołała Jadwinia.

- Koziołki? - zapalił się Euzebiusz. - Ja jestem najlepszy w fikaniu! Od lat już fikam koziołki.

- Bezczelność! - zezłościłem się. - Wiesz dobrze, że to ja jestem mistrzem!

- Załóżmy się - powiedział Euzebiusz.

I wszyscy razem z Jadwinią, która wreszcie skończyła swoje ciasto, poszliśmy do ogrodu.

W ogrodzie ja i Euzebiusz zabraliśmy się od razu do fikania koziołków. A potem Gotfryd powiedział, że nie umiemy, i też zaczął fikać. Rufusowi, trzeba przyznać, wychodziło nie za dobrze, a Kleofas musiał szybko przestać, bo zgubił w trawie kulkę, którą miał w kieszeni. Jadwinia biła brawo, a Alcest jedną ręką jadł drożdżówkę, którą zabrał z domu, żeby mieć coś do przegryzienia po podwieczorku, a drugą trzymał Klementynę, lalkę Jadwini. Zdziwiło mnie tylko, że Alcest dawał lalce kawałki ciastka. Normalnie nigdy niczego nie daje, nawet kolegom.