Неизвестно - Дубянецкі

Гэта ж толькі пачатак! Наперадзе яшчэ цэлых пяць даўжэзных небяспечных дзён. Хачу быць там! Хачу быць побач! Хачу прадухіліць любую прыкрасць Вялікаму. Вачыма сваёй душы я ўжо выразна бачу гэтую спакутаваную краіну, тыя дарогі, дзе ён будзе, тыя храмы, якія яго прымуць. Бачу натоўпы, што яго акружаюць. Вось сярод іх я растваруся і буду ўсюды ў гэтым натоўпе, спераду і з бакоў яго! Буду над ім! Я стану на гэты час мільёнавокім вартавым!

4 красавіка 1987 году. Сённяшнія газеты, якія я атрымліваю, прадмет майго шчымлівага клопату “не заўважылі” (!). Ніводная ні радочка не дала!

Схадзіў у кіёск “Саюздруку”, можа, будзе свежая “Trybuna Ludu” - тыя камуністы пакуль яшчэ вымушаныя хоць рабіць прыстойны выгляд; прымушае, вядома, уласны народ. “Trybuna” заўчарашняя. Бяру і думаю, каб, галоўнае, не прапусціць наступныя нумары з падзеямі ў Чылі. У гэтым выпуску пра Чылі толькі адзін сказ: учора а 16-ай гадзіне papiez прыбыў у Сант’яга, пачынаючы гэтым самым другі этап візіту.

Вось і ўсё. Тут больш яшчэ і не маглі даць. Гэты сказ са сваім загалоўкам “Wizyta w Chile” падвярсталі пад 56-радковую інфармацыю з Мантэвідэа “Jan Pawel II w Urugwaju”. З яе вынікае, што яшчэ ў самалёце, па дарозе ў Мантэвідэа, Папа Рымскі перад прыстаўленымі да яго журналістамі сказаў, што Касцёлу не- абходна стаць на абарону правоў чалавека ў Чылі. Журналісты дазналіся і пра папскі намер сустрэцца ў Сант’яга з прадстаўнікамі палітычнай апазіцыі.

Непрыстойныя паводзіны савецкіх сродкаў масавай інфармацыі - змова маўчання - кампенсуецца замежнымі.

Лондан: Папа Рымскі сказаў журналістам (!), што Касцёл у Чылі павінен адыграць такую самую ролю, як і на Філіпінах; генерала Піначэта ён назваў дыктатарам.

Калі б Царква падтрымала Піначэта, дык гэта было б яе падзенне.

Папу папярэджвалі, каб не ехаў сюды, бо Піначэт захоча выкарыстаць гэта ў сваіх інтарэсах.

Папа сустрэўся з моладдзю на стадыёне, дзе не так даўно былі масавыя расстрэлы.

Піначэт пераконваў Папу, што Чылі - ахвяра міжнароднай змовы.

Вашынгтон: Учора ў час месы, якую цэлебраваў пад адкрытым небам у Сант’яга Папа Рымскі Ян Павел II, адбылася перастрэлка паліцыі з прысутнымі вернікамі. Ранена некалькі чалавек, у тым ліку два журналісты.

Папа не пацярпеў. Ён пакінуў парк у суправаджэнні моцнай аховы.

Зноў Лондан: Групы дэманстрантаў кідалі ў паліцэйскіх каменне. Паліцыя пусціла ў ход агнямёты, слёзацечныя газы. Газы падымаліся аж да трыбуны Яна Паўла II. Папа гаварыў пра дэмакратыю. “Гвалт - не ваш шлях, не шлях Чылі - настаў час прабачэння і прабачвання”, - казаў ён. Яго словы выклікалі бурныя воплескі, скандаванне антыпіначэтаўскіх шлягераў.

У бліжэйшы панядзелак Папа едзе ў Аргенціну.

Парыж: На стадыёне, дзе Папа Рымскі адпараўляў імшу, было паранена паліцыяй некалькі дзесяткаў чалавек.

Газета “Figaro” у артыкуле “Вузкі шлях” піша, што Святы Айцец паводзіць сябе ў Чылі спакойна і адважна, як у сваёй роднай Польшчы. Выступае за аб’яднанне народу. Гэта - адзін з самых рызыкоўных візітаў Яна Паўла II.

5 красавіка 1987 году. У газетах, што ідуць мне, - ні слова.

Парыж: Камуністы салідарызуюцца з Папаю. Папа прыняў левую апазіцыю. Папа асудзіў фізічныя катаванні. У час сутыкненняў насельніцтва з паліцыяй 267 чалавек было паранена. Учора Ян Павел II выляцеў у правінцыі.

Гэты візіт Папы прымеркаваны да 500-годдзя з часу евангелізацыі Амерыкі.

У Буэнас-Айрэсе для аховы Папы Рымскага мабілізавана 12 тысячаў палі- цэйскіх.

6 красавіка 1987 году. У ранішняй перадачы з Парыжу паведамлялася пра су- стрэчу Яна Паўла II “з прадстаўнікамі свету працы”, а таксама з дзеячамі Касцёлу. Святы Айцец цікавіўся асноўнымі праблемамі працоўных, жыццём іх сем’яў.

Некалькі здзівіла інфармацыя “Известий”: перададзена з Аргенціны, а даты- чыць выключна чылійскага этапу візіту Папы. На першай старонцы, называецца “Пралік дыктатара”. Маецца на ўвазе, што Піначэт спадзяваўся гэтым Візітам замацавацца, але не атрымалася. “Чылійцы не дазволілі Піначэту ператварыць паездку ў добра сыграны спектакль”, - гаворыць карэспандэнт В. Несцераў.

Ыфармацыя слабая. Шкада, што сёння не дастаў “Trybuny”.

8 красавіка 1987 году. Недзе апоўдні затэлефанаваў Толя Сідарэвіч, пацікавіўся, ці глядзеў я ўжо сённяшнюю “Лит. газ.” Быў здзіўлены, што яна яшчэ ляжыць у мяне ў паштовай скрынцы. “Там жа на сёмай старонцы, кажа, Рагойшавы артыкул пра Гаруна. Дзякаваць Богу, што ёсць у нас хоць Масква...”

Я зразумеў, што пад гэтай “падзякаю” мелася на ўвазе. 11 сакавіка было 100- годдзе з дня нараджэння Алеся Гаруна. У рэспубліцы “не заўважылі” гэтай падзеі. I вось Вячаслаў Рагойша прабіўся з ёю ў Маскву. I там, як бачым, зразумелі. Усё-такі сталічны кругагляд - не правінцыйны!