Анатоль Казлоў - Дзеці ночы

«Усе ў зборы,— лёгенька прыкрыў дзве зку «мерседэса» хлопец.— I я прыехаў да самага пачатку. Нешта цяжкавата нудзіцца сэрца, неспакойна на душы... Ад чаго б усё гэта? Мо поўня так дзейнічае? Клопатна. У грудзях быццам пудовы ка­мень ляжыць. Трэба хутчэй зайсці ў прылазнік, што каля ангара. каўтнуць пару глыткоў сугрэўнага. Сваю ж пляшку паціху высмактаў. Думаю, што тады палягчэе...»

Нінка ляжала ў паўзабыцці. Яна ціхенька стагнала. Калі прыгледзецца цяпер каму-небудзь уважліва да яе твару, то можна заўважыць, што ёй мроіцца нешта прыемнае і добрае.

Дзяучына бачыла ў свам паусне Вілена. Яна прыціскалася да яго, а рукі даследавалі, абдымалі шырокую спіну і плечы хлопца, атрымліваючы задавальненне ад гульні-перакотвання магутных мускулау пад лагоднымі і адчувальнымі пальцамі. Моцнае і цвёрдае цела Вілена зачароўвала Нінку. Пацалункі будзілі ў ёй неадольнае жаданне чагосьці невядомага, прымушалі кроу бегчы хутчэй, а сэрца біцца з такой сілай, быццам яно вось-вось разарвецца ў яе грудзях. Страсць паступова разгаралася і захоплівала Нінку, пакуль не стала зусім нясцерпнай. I ў тую хвіліну, калі яна адчула, што памрэ ад замілавання, выкліканага Віленавымі ласкавымі губамі і языком, хлопец выпусціў яе са сваіх рук і падняўся. Нінка застагнала мацней. Пальцы рук шкрабанулі па негабляваных дошках лаўкі, на якой яна ляжала. У прылазенцы, каля алтара, нікога не было, акрамя Максіма Гурона і паўсоннай Нінкі на лаўцы.

Расчыніліся дзверы, увайшоў Вілен.

— Праз хвіліну пачнём,— кіўнуў ён сябру, павярнуўшы га­лаву ад полакз бляшанкамі і слоікамі, у якіх захоўваліся парашкі, фарбы і ўсё астатняе начынне для ахвярапрынашэння.

— Выпіць ёсць?

— Вазьмі пад лаўкай,— не паварочваючыся больш, адказаў Гурон.

Толькі цяпер заўважыў Вілен дзяўчыну. Яго нібы працяла гокам: твар спалатнеў, задрыжала ніжняя губа, рукі і ногі скамянелі.

«Нінка! Г эта ж Нінка! — бязгучны крык разарваў яго галасавыя звязкі.— Дзяўчынка мая! Сонейка нязгаслае. Цябе яны вылавілі для ахвярапрынашэння. Цябе, любая! — Іскрамётныя дѵмкі блыталіся ў галаве. Позірк Віленавых вачэй туманіўся, засцілаўся нлёнкай слёз.— Звяры! Людажэры! Я сам пазабіваю іх!»

«Ага, дайшло? — пачуу Вілен свайго двайніка.— Слава Богу, нарэшце. Ратуй дзяўчыну! Гэта і тваё спасенне. Нічога выпадковага ў гэтым жыцці не бывае. Ачніся сам ад чорнага дурману. Пратры вочы, надумай! —не адставаў двайнік.— Я памагу. Яшчэ крыху маю сілу. Разам мы выратуемся, пераможам зло, чуеш мяне, Вілен?»

«Што рабіць?» — хлопец абхапіў рукамі галаву.

— Знайшоў выпіўку? — павярнуўся Гурон. Здзіўлена агледзеў Вілена.— Табе і сапраўды дрэнна. Бялей за снег глядзішся. Выпі, і ўсё пройдзе,— падахвочваў ён намесніка.— А дзеўка нічога. Гаспадар будзе задаволены. Ядраная і сакаўная краля. Пасядзі пакуль гут, пераапраніся, а я пайду пагляджу, ці ўсё падрыхтавалі на алтары. Чуеш, як галдзяць нашы гуронаўцы. Быццам авадні са сляпнямі над бяссільнай гавядай.— Гурон шмыгануў у дашчаныя дзверы, што аддзялялі прылазенку ад агульнай залы з алтаром.

Вілен зладзеявата азірнуўся, агледзеўся вакол і, добра не ўсведамляючы, навошта ён гэта робіць, падхапіў Нінку з лаўкі на рукі і, піхнуўшы нагою ўваходныя дзверы, выслізнуў на вуліцу, у прахалоду і мройнае святло поўні. Ён не адчуваў цела Нінкі, бег не азіраючыся пад галінамі дрэў і лайкамі елак. Вілен нават не адразу заўважыў, як пацямнела, нахмурылася неба, а густыя і свінцова-цяжкія воблакі зацягваюць бяльмо поўні. Не пачуў ён і працяжна-надрыўнага крыку грыфа, які, распасцёршы магутныя крылы, быццам раз'я граны гусак, бегаў каля Дома ночы.

Вілен спыніўся толькі гады, калі палыхнула маланка ад аднаго краю неба да другога і аглушальны ўзрыў перуна скалануў зямлю. Хлопец азірнуўся. 3 таго месца, дзе знаходзіўся Дом ночы, у неба вялізным слупам уварвалася по­лымя.

«Вось і ўсё... — Вілен на руках з Нінкай бяссільна апусціўся на сыравагы мох купіны пад елкай.— Згагаваны цэментны кісель. 3 яго ўжо ніхто з гуронаўцаў не выберацца. Святое ачышчэнне агнём...» Хлопец з палёгкай выдыхнуў.«А ты ж падымауся па прыступках на свой эшафот, на эшафот зла,— пачуў Вілен голас двайніка,— каб не гэта дзяу­чына. твая Нінка, то стаў бы ты і на аношнюю, трынаццатую прыступку, а там дарогі і вяртання назад ужо б не было. Чор­ны балахон смяротніка закрыў бы ад цябе назаўсёды апошні промень сонца. I ты быу бы вечным сабачанём-служкаю кня­зя цемры. Слау жа Госпада і беражы дзяучыну, што на гваіх руках, ад усіх жыццёвых няўзгод. Калі дасі такое слова, я зноў сальюся з табою ў адно цэлае».