Уладзімір Арлоў - Адкусі галаву вароне

«Як бы Вы ахарактарызавалi лад, якi ўсталяваўся ў Беларусi? Мой знаёмы хлопец, напрыклад, кажа, што гэта нiякая не дыктатура, а проста краiна, ператвораная ў вялiзны калгас».

Ты даведаесься, што ў Магiлеве сем помнiкаў Ленiну i безьлiч партрэтаў правадыра пралетараў. Адзiн з самых адмысловых — з пачварна вялiкiмi i вострымi, як у кажана, вушамi — ты ўбачыш за дзьвярыма, над якiмi вiсiць шыльда: «Министерство просвещения БССР. Средняя школа №32».

Межы гэтага анкляву бээсэсэрыi пададуцца табе вусьцiшна шырокiмi, але ўжо за рогам школы цябе падпiльнуе графiцi: «Не здадзiм маньякам-iнтэгратарам нашу Мацi-Беларусь!», i ты супакоена падумаеш, што дажывеш да тае пары, калi сталiчнае выдавецтва выпусьцiць альбом беларускiх графiцi канца ХХ стагодзьдзя.

«Правда ли, что Вы — цыган? Я ужасть как люблю мужчинок-цыганов. Что Вы мне посоветуете?»

«Займаючыся гiсторыяй, цi не даводзiлася Вам сутыкацца зь нечым невытлумачальным i загадкавым, як, напрыклад, эгiптолягам з «помстаю фараонаў»? Цi былi ў Вашым жыцьцi такiя выпадкi?»

Пра выпадкi, якiя сапраўды былi, ты будзеш гутарыць зь дзяўчынаю, адоранай рэдкiм у нашых шыротах iмем — Сабiна — i прозьвiшчам Квятко, якое ты, здаецца, пераканаеш яе вымаўляць i пiсаць праз нацiскное «е» i з канчаткам «а», што, магчыма, станецца найiстотнейшым вынiкам тваiх дзесяцi магілеўскіх лiтарацкіх сустрэчаў.

Калi ты ўпершыню хадзiў па гэтых вулiцах напрыканцы 1970-х, увесь горад быў абклеены афiшкамi: «Могилевчане, будьте культурны! Мусор бросайте только в урны!» З таго часу зьмянiлася ў бок памяншэньня адно колькасьць урнаў.

Ты пашкадуеш, што з табой не прыехаў твой суаўтар гiсторык Генадзь Сагановiч. Асаблiва востра табе будзе не хапаць яго на вечарыне ў гарадзкiм Доме культуры, дзе ты атрымаеш з залi наступны лiст:

«Арлов! Не знаю, как вас лучше называть: спадарь или, может, сэр? Нам известно, что вы с еще одним таким самым писаком с еврейской фамилией по типу Каганович написали книжку будто бы про нашу историю «10 вякоў бел. гiсторыi», где собрали всякие собственные измышления типа того, что наше молодое бел. государство древнее и дряхлое, потому что образовалось тысяча лет назад во времена Рогволода, который, как известно, был совершенно не нашим предком, а варягом, а Полоцкое княжество ничего общего с современной Белоруссией не имеет. К счастью, нашлись в Академии Наук настоящие историки, которые вашу книженцию запретили. Надеемся, что не последнюю».

Iгуменьня магiлеўскага Сьвята-Мiкольскага манастыра Яўгенiя распавядзе табе пра безьлiч чалавечых костак, якiя знайшлi рэстаўратары пад Мiкалаеўскiм саборам, дзе ў 1930-я месьцiлася перасыльная турма НКВД. Сярод сотняў перазахаваных пад манастырскаю каплiцаю шкiлетаў мацi Яўгенiя наймацней запомніць два: вялiкi i маленькi, дзiцячы, костачкi якога навечна пераплялiся з матчынымi.

«Як Вы ацэньваеце шанцы Васiля Быкава на Нобэлеўскую прэмiю?»

«Не сакрэт, што жонкi, дзецi i ўнукi многiх (большасьцi?) беларускiх пiсьменьнiкаў (членаў Саюзу пiсьменьнiкаў) ня ўмеюць цi ня хочуць гаварыць па-беларуску. А на якой мове гаворыць Вашая сям’я?»

«На пытаньне, што ён будзе рабiць, даведаўшыся, што заўтра — канец сьвету, Марцiн Лютар адказаў, што будзе садзiць яблынi. А што рабiлi б Вы?»

Сядаючы ў начны менскi цягнiк, ты па-ранейшаму будзеш няздольны даць адказ на пытаньне, ці шкадуеш ты, што меркаваны напрыканцы 1920-х гадоў перанос сталiцы БССР у Магiлеў (настрашаная мiжнародным iмпэрыялiзмам улада пасьпела пабудаваць нават кропля ў кроплю гэткi самы, як у Менску, Дом ураду) так i не адбыўся.

На мокрым ад дажджу пэроне ня будзе нi натоўпу прыхiльнiкаў, нi задуменнай дзяўчыны Сабiны, якая верыць у помсту фараонаў.

Травень, 1998

Чатыры днi ў Эстонii транзытам праз Расею

Перасячэньне межаў, асаблiва ў нашых шыротах, заўсёды абяцае яўную перавагу адмоўных эмоцыяў. Прыемнае выключэньне — мяжа з Расеяй.

Па-першае, нягледзячы на ўсю прапагандысцкую туфту з выкопваньнем памежных слупоў, гэтая мяжа — са слупамi, шлягбаўмамi, чэргамi, мытнiкамi, праверкамi грузаў ды iншымi малапрыемнымi ў iншай сытуацыi працэдурамi — ёсьць.

Па-другое, заўважаюцца прыкметы разбудоўваньня iнфраструктуры.

Вядома, воку бракуе кантрольнай паласы й дроту з дастатковай колькасьцю вольтаў. Мiлiцыянтаў трэба было б замянiць на памежнiкаў. Сьцяг таксама не такі. Але затое адбываецца пашпартны кантроль. Беларускi мытнiк прапануе нам адчынiць багажнiк, наладаваны творамi мастацтва, i цiкавiцца дазволам на вываз.