Янка Брыль - Блакітны зніч [Лірычнае]

За гэтую прывычку я быў узнагароджаны двойчы, — артыкулам Пятра Васілеўскага (сына) пра мастака Міхаіла Савіцкага i эсэ-партрэтам Анатоля Кудраўца пра Віктара Карамазава.

Артыкул напісаны з належным веданнем прадмета, без асцярожнасці або i боязі звязвацца з недатыкальным аўтарытэтам. Слова такое добра сведчыць пра свабодную прынцыповасдь i аўтара, i часопіса.

А эсэ пра сябра — шчыра пераканальная гаворка пра патрэбу, неабходнасць сапраўднай чалавечай i творчай дружбы, якой у нас так мала. Напісаць партрэт з жывога «натуршчыка» — значна лепш, чым потым успамінаць яго i, як казаў пра гэта Чэхаў «обязательно наврать».

Пажадаў «Дзеяслову» ахвотна ды ўдзячна чытацца i з пачатку, i з канца.

На шаўчэнкаўскім свяце ў маі 1989 года ў складзе міжнароднай дэлегацыі з Румыніі быў паэт Груя. Ён гаварыў мне, калі пазнаёміліся, што ахвотна перакладаў бы Танка, каб не яго псеўданім... Зноў жа ў падтэксце «братнія» танкі ў Чэхаславакіі...

Кніжны здымак стомленага класіка за рабочым сталом i подпіс: «Адзін на адзін са сваімі думкамі». I адразу ж пытанне з усмешкай: «Чаму ж адзін, а фатограф?»

Укормленая, модная дзявуля, адзіная дачушка з акадэмічна-цёплай сям'і. Ужо й друкуецца. Вершы як з цэглы, аднолькавыя. I вучыцца ў аспірантуры. Ахтунг! — i не заўважыш, калі прыйдзе i такое, што i яна пачне вучыць цябе, як пісаць, i гэта яшчэ трэба будзе перажываць.

Алесю Пісьмянкову спадабалася, як гэта Тодар Кляшторны калісьці вершы свае не пісаў, а спачатку думаў.

Думаць можна i прозу. Неяк па-біблейску ўяўляецца, як гэта «анёл Гасподні з'явіўся яму ў сне, сказаў: устань, ідзі!..» Разбудзіць ён цябе апоўначы, ляжыш i думаеш — кампануеш, выкрэсліваеш, дадаеш, а то i само нешта аднекуль з'яўляецца... I добра з такім нядосыпам, тым больш, што гэта ж бывае, на жаль, далека не кожную ноч.

У далёкай вясковай памяці раптам заварушылася фальклорнае, пачутае ад мамы. З польскім яглы, прасяная каша, i наглы, раптоўны. Шукалася ў памяці так туга, што пачаў забаўляцца, прыдумваць. Скажам, так: «Канец такі наглы, што не наўме i яглы», або, без польскага націску: «Смачныя яглы, але гаршчок малы». I стала смешна з самога сябе, успомнілася, як Танк смяяўся з Клімковіча, што піша той ва ўсіх жанрах, нават фальклор народу прыдумвае...

Hi фразеалагічны слоўнік Станіслава Скарупкі, ні «Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі i яе пагранічча» мне тут не памаглі. Можа, само выскачыць з памяці — такая нейкая прыказка.

A з пісаннем некаторымі i фальклору ў савецкі час вольная воля была на палітычных прасторах. Патрыёты ляпалі сяк-так, гэта ўхвалялася навукоўцамі, узаконьвалася, станавілася абавязковым.

Нават i мудры Фёдар Янкоўскі не мог такое прадукцыі абысці. Пашанцавала, праўда, на Сталіна. I ў першым зборніку прыказак, які выйшаў у 1957-м, абышлося без «бацькі», i ў другім, дапоўненым выданні« Беларускіх прыказак, прымавак, фразеалагізмаў», што з'явілася ў 1962-м, першы раздзел называецца «Камуністычная партыя, вялікі Ленін» i стракаціць такімі ды падобнымі перламі: «Голас партыі — голас міру», «Камуністы — усюды актывісты», «Шлях нам Ленін паказаў»... I толькі рыхтуючы трэцяе выданне паважаны складальнік абтросся ад небяспечна-абавязковай палітычнай шалухі. Назва першага раздзела там: «Чалавек, яго духоўны свет, жыццёвы вопыт, месца ў грамадстве».

Кнігі гэтай Янкоўскі, на жаль, не пабачыў, яна выйшла ў1992-м.

А яшчэ праз тры гады — i мастацкая проза вучонага, аднатомнік «Радасць i боль», з якім цяпер мне захацелася пабыць даўжэй...

У 39-40 томе поўнага збору твораў Талстога, у зорным россыпе думак мудрых людзей усяго свету — два французы, асветнікі i маралісты з XVIII стагоддзя. Калісьці, гадоў сорак таму назад, я ix чытаў, пра што нагадалі паметкі алоўкам на кніжных палях. Цяпер, усцешанаму сустрэчай, захацелася выпісаць ix, пераклаўшы, нібыта ўзяць у дарогу, каб i яшчэ каму паказаць.

Вавенарг:

«Каб даведацца, ці думка новая, варта толькі выказаць яе прасцей».

«Нават найвялікшыя пісьменнікі гавораць лішне многа».

Мантэск'е:

«Любіць чытанне значыцца любіць мяняць гадзіны сумоты, якія бываюць у кожнага, на гадзіны вялікай асалоды».

«Звычайна баяцца адступлення ў прамове, а я думаю, што тыя, хто ўмела робіць адступленні, самі падобныя на даўгарукіх, — яны могуць больш ахопліваць».

Можна дадаць, што так бывае не толькі з прамоўцамі, — пішучы, я часамі таксама заношуся. Таму i спадабаўся гэты спрадвечны запіс.