Адам Глёбус - Дамавiкамерон

Грэшнiк згатаваў сабе кубачак кавы з мёдам i часнаком.

— Калi ўжо згадваць СКВАПНАСЦЬ, дык ледзь не кожны мой учынак можна разглядаць праз гэты грэх. Я, да прыкладу, нiколi не плацiў жанчынам. У маладосцi я, наадварот, не саромеўся браць у iх грошы. Нават дробныя падарункi i кветкi я не прыносiў каханкам. А калi i замаўляў абед цi каньяк у бары цi рэстарацыi, дык толькi з разлiкам, што выпiтае ды з'едзенае паспрыяе гульням у ложку. У твар мне казалi — ашчадны, а за вочы — сквапны. Я не крыўдаваў.

Грэшнiк апаласнуў кубачак з-пад кавы.

— ЛЯНОТА зусiм не грэх. І тым больш не зразумела, чаму яе залiчваюць у смяротныя грахi. Яшчэ i кажуць: хто рана ўстае, таму Бог дае. Я сплю па дзесяць–дванаццаць гадзiнаў, кладуся позна, устаю ў гадзiну дня. Мне падабаецца ляжаць у ложку. Не прымаю i такiх вось развагаў з папрокамi: ты мог бы зрабiць больш, ты мог бы зрабiць лепш... Наогул, усе адкрыццi чалавек робiць дзякуючы ляноце. Ён лянуецца хадзiць, бегаць, насiць, цягаць i... вынаходзiць кола. Менавiта лянотнiк вынайшаў кола. Трэба ставiць помнiкi ляноце, а не працаўнiкам. Упэўнены: вынаходнiк — ён i ёсць лянотнiк.

Грэшнiк налiў сабе стопку гарэлкi.

— ПЫХА! Поўнае непаразуменне. Калi ты не блуднiк, не лянотнiк, не сквапнiк, не зайздроснiк, не п'янiца i ненажэра, не злыдзень, дык ты — самаўпэўнены, ганарысты, фанабэрысты, напышлiвы жахлiвы грэшнiк. Так-так. І ўсе смяротныя грахi замыкаюцца, дзякуючы пысе, у зачараванае кола.

Грэшнiк ударыў кулаком у сцяну, i ў гэты момант са сцяны выйшаў Белы анёл. Грэшнае чалавечае сэрца сцiснулася i перастала бiцца. Анёл разгарнуў крылы i ўзняўся ў чыстае неба.

Вынаходнiк скiнуў кашулю, а ягоная жанчына — сукенку. Ён налiў брэндзi ў келiхi. Яна пiла маленькiмi глыткамi. Каханкi загаралi, седзячы ў белых фатэлях на беразе спакойнага, як мармур, возера.

Каханка запусцiла руку ў станiк i паправiла адну са сваiх важкiх грудзей. Вынаходнiк дакрануўся да яе загарэлага пляча. Тады яна завяла рукi за спiну i зняла станiк. Каханак намаляваў уяўнае колца вакол тугога музка.

— Такiя важкiя грудзi... Табе яны не замiнаюць хадзiць?

— Вядома, цяжка... Але ёсць лекi, што здымаюць стому.

З-за вялiкiх люстраных акуляраў суразмоўцы не бачылi вачэй адно аднаго.

— І такiх лекаў шмат? — ён зняў акуляры.

— Многа, — яна паклала свае на станiк.

— А ёсць такiя варыянты, што мы з табою яшчэ i не паспрабавалi?

— Напэўна, iх не меней за пятнаццаць.

Бровы каханка ўзляцелi. Каханкавы веi апусцiлiся.

— Можа паспрабуем iх проста зараз? — спытаўся ён.

— Усе пятнаццаць? — пытаннем на пытанне адказала яна.

— Колькi зможам. Але я маю намер паспытаць з табою ўсё.

Вынаходнiкава жанчына ўзнялася з фатэля i скiнула нiжнюю палову бiкiнi.

— Пачнём?!

Каханка, расставiўшы ногi, упiралася рукамi ў свае круглыя каленi.

Вынаходнiк акуратна расклаў шорты на фатэлi i сказаў:

— Мы пачнём з французскага спосабу.

— Толькi французы называюць яго iтальянскiм, — удакладнiла жанчына, калi мужчынскiя рукi леглi на яе талiю.

Па ўсiм Вынаходнiк iзноў разлiў брэндзi па крышталёвых келiхах.

— Цiкава, беларусы маюць уласны спосаб наталяць эратычную прагу? — спыталася аголеная жанчына, калi надзявала акуляры.

— Не ведаю, — Вынаходнiк глытнуў моцнага напою i раптам узрушана дадаў: — Мы павiнны вынайсцi беларускi варыянт сексуальнай гульнi. Я адчуваю ў сабе здатнасць на такое адкрыццё...

З-за далёкай азёрнай выспы лёгка выплыў трохкутны ветразь. Жанчына павярнулася да Вынаходнiка, пэўна, яна хацела загаварыць з iм пра яхту i ветразь, але ён пацалаваў яе ў вусны, падняў i панёс у дом, каб на льняной прасцiне вынайсцi беларускi варыянт эратычнай гульнi.

Па майстэрнi гулялi скразнякi. Малявальшчык унурыўшыся сядзеў на табурэтцы. Насупраць на старой канапе ляжала Экслiбрыстка.

— Я — генiй, — выказаўся п’яны Малявальшчык.

— Каб монстры мелi сiлы на палюбоўнiц, абавязкова легла б пад якога з iх, — Экслiбрыстка паправiла сукенку на вострых каленях.

— Фармат фармуе форму. Таму маляваць трэба дзвюма рукамi, правай — форму, левай — фармат. Генiяльна. Здзейснiцца мара iдыёта. Адбудзецца фармаванне формы ў фармаце.

— Толькi стары Вэ-Вэ спрабаваў заляцацца. Запрасiў, нiбыта збiраўся пiсаць партрэт. І нават накiды рабiў вугалем. А потым выцер рукi аб халат i давай выцягваць свае старыя палотны. І на ўсiх, не паверыш, цяжарныя цёткi. На круглых жыватах тырчаць пупы, як абуджаныя музкi на цыцках. І замест жанчын бачыш толькi тры цыцкi: дзве маленькiя i адну велiзарную. Вэ-Вэ панастаўляў iх па ўсёй майстэрнi. А потым апушчаным голасам папрасiў мяне распрануцца. А я маўчала, як зачараваная глядзела на цыцачны фэст, i ўзнiкла такое адчуванне, што i мой жывот пачаў надзiмацца, расцi, поўнiцца нейкай д’ябальскай арганiкай... Вэ-Вэ схапiў мяне за грудзi. Я, пэўна, страцiла б прытомнасць, каб не смурод. У Вэ-Вэ хворы страўнiк. Мусiць, так смярдзелi трохгаловыя цмокi. Давялося вырывацца i ўцякаць.