Адам Глёбус - Дамавiкамерон

Халодны недавер блiснуў у асмужаных алкаголем вачах юнака.

— А можа Вы яшчэ не ведаеце, што такое жанчына?

— Ведаю, — паспешлiва адказаў юнак.

— Тут зусiм побач...

Пажаднiк i юнак зайшлi ў цемнаваты пад'езд старога будынка.

— Другi паверх, — зусiм цiха ўдакладнiў Пажаднiк.

На пляцоўцы памiж паверхамi ён злавiў у цемры юнакову руку. Той паспрабаваў вызвалiцца, але намаганнi былi марныя. Пажаднiк моцна трымаў яго.

— Адну хвiлiначку... Вы, як бачу, зусiм не спрактыкаваны ў жаночым пытаннi. І таму ў мяне ёсць прапанова. Трэба хуценька зняць напружанне, iнакш Вы можаце патрапiць у малапрыемную сiтуацыю, калi развiтаецеся з патэнцыяй перад самым адказным момантам. Дазвольце Вам дапамагчы...

Пажаднiкавы пальцы хутка расшпiлiлi гузiкi на юнаковых нагавiцах.

— О, выдатна! Напятасць, як у струны. Даўно такога не бачыў. Выдатна...

Пажаднiк укленчыў перад юнаком. Таму зрабiлася млосна, i ён заплюшчыў вочы.

— А цяпер можна i да жанчыны пайсцi, — Пажаднiк выцер насоўкаю вусны.

Юнак пачаў было запраўляць кашулю i ў гэты момант атрымаў моцны ўдар кастэтам у падбароддзе.

Пажаднiк зашпiлiў светлы плашч, пераступiў праз непрытомнага юнака i выйшаў з пад'езда ў цёплую ноч.

Пажарнiк хроп на раскiрэку-тапчане. Поўня асвятляла сыты твар.

Фуражка з неблiскучай кукардай ляжала побач з тэлефонным апаратам. Тэлефон раптоўна ўскiнуўся траскучым звонам.

Пажарнiк ускочыў так, нiбыта яму ўсадзiлi з размаху шыла ў бок.

— Пажарная! — пракашляўся ён у слухаўку.

— Я вячэру сабрала. Можна прынесцi? — прапанаваў цёплы голас.

— Нясi! Магла б i не тэлефанаваць...

— А раптам ты на выездзе...

— Кiнь, дурная. Яшчэ накаркаеш... Нясi хутчэй, а то кiшкi марш iграюць.

На далёкiм канцы паклалi слухаўку.

Пажарнiк надзеў фуражку, запалiў настольную лямпу i прамармытаў у пракураныя вусны:

— Футы, нуты, чэрцi гнуты...

Праз нiзенькiя дзверы ў пакой зайшоў Шафёр. На iм, як i на Пажарнiку, спраўна сядзела гiмнасцёрка i галiфэ. Толькi на цалкам лысай галаве не хапала фуражкi з кукардаю.

— Лахудра есцi нясе? — Шафёр баднуў лысiнаю паветра.

— Вядома, — меланхалiчна адказаў Пажарнiк.

— Кажуць, яна раней да салдатаў поўзала.

— А мне што з гэтага?

— Каб вошы не прынесла, а то потым не адцярэбiмся, — Шафёр завалiўся на тапчан-раскiрэку.

Пажарнiк выняў з галiфэ калоду картаў i шпурнуў у круг святла пад лямпаю:

— Габлюй.

— Каб толькi трасцы не прыцягнула.

— Зубоў баяцца, у рот не даваць. Габлюй.

Шафёр з Пажарнiкам згулялi ў "дурня" разоў з пяць, пакуль да iх не завiтала жанчына ў сiвым парыку. Проста на карты яна паставiла кайстру, з якой тырчала дзюба кiтайскага тэрмаса.

— Казляты-рабяты, ваша мама прыйшла, малака прынясла, — праспявала жанчына з чорнай дзiркаю замест пярэдняга верхняга зуба.

Пажарнiк пасунуў i згроб карты.

Шафёр высветлiў, што ў тэрмасе замест гарбаты быў цукровы самагон.

Пажарнiк кульнуў у сябе паўшклянкi i выхукнуў:

— Гарыць.

— Шэйсят градусаў, канешне, гарыць, — начная госця падаравала прысутным дзiравую ўсмешку.

Пасля другой порцыi самагону Пажарнiк зняў фуражку, а пасля трэцяй расшпiлiў гiмнасцёрку i прапанаваў Шафёру пакiнуць памяшканне.

Той не стаў спрачацца, а хуценька пайшоў за нiзенькiя дзверы.

Пажарнiк з жанчынаю ў сiвым курчавым парыку добра-ткi ўладкавалiся на тапчане, калi пачулi такое:

— Засунь ёй у дупу.

Над голымi каханкамi ўзвышаўся Шафёр у гiмнасцёрцы, сваё галiфэ ён акуратна расклаў на стале.

Пажарнiк з неахвотаю перапынiў распачаты занятак. Ён лёг на спiну i заклаў рукi за галаву. Жанчына села на яго i схiлiлася так, каб Шафёр змог зрабiць тое, што прапаноўваў Пажарнiку.

Нацешыўшыся, Пажарнiк, Шафёр i жанчына селi дапiваць самагон.

Кiтайскi тэрмас хутка апаражнiўся.

Шчарбатая начная госця сышла.

— Нутро гарыць, — паскардзiўся Пажарнiк.

— Вадою патушы! — параiў Шафёр i бадануў паветра спатнелай лысiнаю.

У букiнiстычнай краме я гартаў "Беларуска-нямецкi слоўнiк" i знайшоў спiсаны аркуш паперы.

Вось што я прачытаў:

"Яго заўсёды прынiжалi.

Адразу, як мы сабралiся, каб стварыць клуб аматараў фантастыкi, i прычыкiльдаў ён, па нявымаўленай нiкiм дамоўленасцi з яго зрабiлi апошняга чалавека, яго адсунулi, адпiхнулi, заштурхнулi ў цень. Ён паспрабаваў супрацiўляцца i нават пасварыўся з клубным Старшынёю за свае фантастычныя абразкi, але супраць, на абарону Старшынi, паўсталi ўсе сябры клуба. Так атрымалася, што Ценевiку раз i назаўсёды адмовiлi ў публiкацыях. Нiхто не казаў, што я цябе нiколi не надрукую, усе казалi прасцей: ты — няздара, ты — плагiятар, ты — гiдкi... Калi што i даручалася гэтаму нябогу, дык толькi самая няўдзячная праца: схадзiць на пошту, пасварыцца з электрыкам цi прыбiральшчыцаю... І нават малапрыемныя даручэннi давалi яму неахвотна. А калi на рахунку аматараў фантастыкi з'явiлiся сямiзначныя лiчбы, а на прэзентацыю нашага часопiса былi запрошаны мiнiстры культуры i фiнансаў, дык Старшыня напярэдаднi сказаў Ценевiку, што ягонае прозвiшча не значыцца сярод сяброў клуба. Казалi: Ценявiк заплакаў.