Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

Праiгнараваўшы папярэджанне, малодшы налiў i выпiў забароненую порцыю. Старэйшы абышоў стол i кiнуўся на яго. Малодшы жахлiва зарагатаў. З-за смеху ён i не супрацiўляўся, калi яго неслi на карку да разнасцежанага наросхрыст акна.

— Божа, што вы, дзецi мае, робiце?! Павар’яцелi з-за самагону зусiм. — Мацi загасiла фаерку.

Смеючыся, малодшы сын вылецеў з трэцяга паверха. Расхрыстанае цела цяжка гупнулася на ўсаджаную нарцысамi клумбу.

Адначасна з варэльнага акна высунулiся тры галавы.

— Жывы, — сказала галава старэйшага з братоў.

Галовы мацi i бацькi прамаўчалi.

З усiх куткоў прагрэтага веснавым сонцам двара да пашкоджанай клумбы пачалi спаўзацца пенсiянеркi.

— На зямлю ён бухнуўся. На мяккую, ускапаную глебу... Чорт яго не возьме, — апраўдваўся старэйшы з сыноў.

— Вазьму, — пачулася ў варэльнi.

Старэйшы азiрнуўся.

За сталом, на бацькавым месцы, сядзеў высокi, як баскетбалiст, Нячысцiк.

— Вы толькi гляньце... — ледзь чутна, як самому сабе, прамармытаў старэйшы з братоў.

— Цыссс... — Нячысцiк прыцiснуў кiпцюрасты палец да малiнавых вуснаў. — Маўчы, недарэка. Нiхто, акрамя цябе, чорта не бачыць. Пачнеш крычаць i на мяне паказваць, дык зноўку апынешся ў вар’ятнi, у доктара Круглянскага. А ты туды не хочаш. Не хочаш?

— Не хачу. — Старэйшы працверазеў.

— Праўда?

— Праўда. — Твар у чортавага суразмоўцы спалатнеў i зрабiўся белы, як пялёстак нарцыса.

— Ты не сiпi, а кiўнi галавою на згоду. — Нячысцiк салодка ўхмыльнуўся.

Пераляканы мужчына матлянуў галавою.

Нячысцiк прапаў, як i не было.

"Дапiўся. Далiбог, дапiўся да алкагалiзму, да галiкаў, да белых коней, да зялёных смаркачоў, да чарцей чорных i рагатых. Трэба канчаць. Завязваць трэба. Заўтра ж i завяжу, i кiну, i нi кроплi. Нават на пiва ранiцай не пайду. Слова даю. Бацькамi клянуся. Як перад Богам. Як на духу. Чорт мяне задзяры!"

Ён выцер тыльным бокам сваёй пухлай далонi ўзмакрэлы лоб i зноўку высунуўся з акна. Унiзе, пасярод растрыбушанай клумбы, таптаўся малодшы брат i абтрасаў з вопраткi зямлю. Чорныя камячкi сыпалiся на памятыя нарцысы, на бетонную броўку i асфальтавы ходнiк.

Злосныя пенсiянеркi зацята зiркалi на спляжаны кветнiк i насуплена маўчалi.

— Хадзi, сынок, дадому, я шчотачкаю па пiнжаку прайдуся, — жабрацкiм голасам праслiбiзавала матчына галава.

— На ўвесь двор пярэпалаху нарабiлi. — Незадаволены бацька вярнуўся за стол i разлiў па стограмовiках духмяны самагон.

Мацi пераклала гарачыя скрылiкi высмажанай каўбасы ў сцюдзёна-бялюткую талерку.

— Ну, ты, глядзi, — загаварыў старэйшы з братоў, калi малодшы вярнуўся ў кватэру. — Зразумеў, што трэба дарослых слухацца? А то другiм разам можаш i не на мяккую клумбу прызямлiцца.

— Вось напалохаў... Зрэшты, магу i пайсцi. — Малодшы з сыноў надзеў пляскатую кепку.

— Ды сцiхнiце вы. Абрыдла дурная сварка. Мы п’ем, цi што? — Бацька выхукнуў паветра праз вусны, складзеныя ў акуратнае "о", i смачна засмактаў самагон.

Малодшы зноўку кульнуў стограмовiк стоячы.

Старэйшы падчапiў на вiдэлец важкае колца крывянкi, адкусiў, пражаваў, праглынуў i паведамiў:

— Гаўном патыхае. Смачна, а смярдзiць.

— Сынок, як так можна. Ты ж за сталом, што людзi падумаюць...

— Дзе вы бачыце людзей, мама? Тутака ўсе свае. — Старэйшы напароў на вiдэлец пругкi скрылiк агурка.

— А ты пастой, не садзiся. — Мацi зазiрнула малодшаму сыну ў асавелыя вочы, — я зараз шчотачку прынясу.

Малодшы хiтнуў галавою на знак згоды i пацягнуўся да гарэлкi.

— А ён зноў, не пытаючыся, налiвае самагон. — Нячысцiк уладкаваўся на матчыным крэсле i падмiргваў старэйшаму з братоў.

— Налье i вып’е, дарэчы. Можаш не сумнявацца. — Нячысцiк радасна дэманстраваў дасканалыя iклы.

— Ты гэта што, гад печаны, робiш? — засiпеў старэйшы на малодшага.

— Штрафную налiваю. Я з трэцяга паверха зляцеў. Мне мусiбыць дадатковая чарка.

— Хай п’е! Што ты ўз’еўся? — ў варэльню вярнулася мацi са шчотачкаю i тазiкам мыльнай вады.

— Ты ўжо роднаму брату шкадуеш нейкую там чарку самаробнага бiмберу. Кiнь дурное. — Бацька зырка пыхнуў траскучай папяросаю. — Хай п’е.

— Вып’е i не папярхнецца. — Нячысцiк зрабiў сур’ёзны твар.

Старэйшы брат прыўзняўся на непаслухмяных нагах:

— Хачу спытацца... Чаму адным усё, а другiм нiчога? Чаму на адну маю чарку прыпадае дзве ягоныя? Ён толькi грымнуўся з акна, i яму адразу — пi, колькi хочаш... А хiба я не магу скокнуць з трэцяга паверха? А ты, Нячысцiк iклаты, чаго лыбiшся? Пайшлi вы ўсе да д’ябла!

Нiхто з прысутных не паспеў сказаць нi паўслова. Ушчэнт ахмялелы мужчына прыкалываў да разнасцежанага акна i кульнуўся праз падваконне. Хрумсткi ўдар абвясцiў аб заканчэннi жыццёвага шляху.