Анатоль Крэйдзіч - Права на ўсмешку

Аднаго разу прывяла з сабою памочніцу — дочаньку Рытку, якая тады ў восьмы клас хадзіла. Ледзь дабудзілася. А як прыйшлі на ферму, тая ў салому зашылася, i хоць ты ёй стрэльні — слухаць не хоча ні пра якое даенне. З таго часу больш не брала яе. Сорамна было перад іншымі даяркамі, якім часцяком дапамагалі нават малодшыя даеці. Так сама i цягнула гэты нялёгкі груз, бо спадзявацца болей не было на каго. Мужа яшчэ зусім маладою пахавала, калi Рытка ў першы клас збіралася. Адправіла на пачатку лета ў заробкі жывога i здаровага, а пад восень сустрэла мёртвага. Будаўніком быў. Зваліўся з вышыні на кучу друзу i сканаў на месцы. Так сама i выгадавала сваю Рытку, песціла як магла, а цяпер во баяцца пачала крывінкі роднай. Як толькі патэлефануе, што хутка прыедзе, дык аж сэрца зашчыміць: «Лепш бы не ехала, лепш бы я сама спакойна свой век дажыла».

...Не, лайдакаваць для Агаткі — тое самае, што ў труну жыўцом класціся. Намер кінуць працу прадыктаваны зусім іншым: рукі не слухаюцца, баляць нясцерпна штоночы аж да самых плячэй, а пальцы гэтак пакрывіла (што на руках, што на нагах — там i там адзін на другі залазіць), што не ведае, куды i схаваць ix на людзях.

Во бяда якая.

I як бы ні ўгаворвала цяпер Рытка сваю маці, каб яшчэ крыху папрацавала (не будзе ж адкуль цягнуць, як раней), усё ж вырашыла — хопіць. Не пайшла болей на ферму. A пенсію тую ўсё не нясуць ды не нясуць. Месяц прайшоў, другі, трэці. У кашальку — вецер гуляе. Дачка не заяўляецца. Ды ўсё ж аднойчы на пачатку лета прыкаціла з мужам, маўчуном-боравам, i сынамі-школьнікамі сваім сінім бліскучым «жыгулёнкам» на выхадныя. А тыя ўнучыкі, нібы пеўні, у высокіх спартыўных шапачках, толькі на парог i адразу з пытаннем:

— Баба, ты ўжо пенсію атрымала? (Калі былі меншымі, дык торкалі ёй у жывот стваламі пластмасавых аўтаматаў i крычалі наперабой: «Баба, дай сто рублёў, а то застлэлім».)

— Не, унучкі, не атрымала яшчэ.

— О-о-о,— крывілі яны вусны.— Ты цяпер нам нічога не дасі.

— Чаму ж не дам? Во, яблычкаў, груш сушаных вазьміце. А во гарбузікаў.

I дзеці лагаднелі. Адно Рытку, трэску тую, не вельмі ўлагодзіш нейкімі там семкамі. Яна безупынку бурчала:

— Я ж казала, не кідай работу. А цяпер во сядзіш без капейкі.

А пасля, нат не прыняўшы запрашэння паснедаць, скамандавала мужу:

— Паехалі ў магазін. Тут у вёсцы можна на такі харошы тавap нарвацца, які ў горадзе разоў у тры даражэй пойдае. Паехалі, мо шчж ў якую іншую вёсачку заскочым.

Яны ад'ехалі, а Агатка на агарод. Там гарбузы праростаюць, дык праверыць захацелася, ці не павыцягвала тыя парастачкі вараннё (упякліся ўжо гэтыя надакучлівыя птушкі).

На градах i праўда вытыркаліся то тут, то там па пары цёмна-зялёных, авальнай формы лісточкаў, сцягнутых зверху светленькімі лупінкамі. Быццам бы маленькія чалавечкі вырашылі распрануцца i ўзнялі ўгару рукі, знімаючы белыя сарочкі. Але так i застылі, трымаючы над сабою апратку. Агатка калі садзіла ix, дык доўга слязьмі аблівалася. Вырые пальцамі ямку, кіне туды рагатае пазубленае зярнятка, сыпне зверху жменькі са тры зямлі. Сыпне i заплача: на вечка труны, пад якім дарагі чалавек ляжаў, таксама тры жменькі зямлі сыпала. Цяпер міжволі па думала: “Ну вось, я вас пахавала, а вы зноў усталі, цягнеце ручанькі да неба. Толькі ты, мой саколе, не ўстанеш, не прарасцеш ужо. Ад нас з табой адно зелле i застанецца”. I змахнула крывым парэпаным пальцам слязінку з твару, што пачаў маршчыніцца.

...Невясёлыя думкі Агаткі перапыніла Зося — вясковая паштальёнка. Маленькая, сухая, заўсёды вясёлая тараторка.

— Танцуй, мілая, прынесла табе нешта,— засакатала яна, ледзь ступіўшы на ўтравелы падворак.

— Няўжо пенсію? — не ўтрывала, каб не спытаць, Агатка.

— Ды яшчэ якую пенсію. Падстаўляй торбу, бо ў кашалёк не ўлезе.

— То хадзі... Хадзі, Зосечка, у хату.

— Го, не толькі зайду, але i чарку з цябе здзяру. Покуль не нальеш, не аддам грошай. Як сабе хочаш.

— Ці ж я шкадавала калі, Зосечка,— Агатка прапусціла ў хату няўрымслівую госцю.— Садзіся во ў куточку, я зараз.

— Калі б ты шкадавала, я б i не гаварыла так.

На стале з'янілася бутэлька «Белай вежы», сала, кіслая капуста... А Зоська пачала адлічваць грошы, быццам бы раскідвала з калоды карты.

— Во, роўна семдзесят дзве тысячы. Трыццаць шасць зайчыкамі i трыццаць шэсць — рускімі.

— Не можа быць, каб столькі...

— Можа. Гэта ж зa чатыры месяцы. А за апошні ўжо ідзе падвоеная.

— Тады давай, Зоська, замочым...

Жанчыны пілі, а грошы ляжалі пасярод стала i радавалі вока. Грошы ляжалі, а жанчыны гаманілі i гаманілі: пра долю сваю гаротную, пра дзяцей, для якіх бацькі — не бацькі, а торба з грашыма.