Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Я ж не рушыў з месца, стаяў як укопаны.

Да мяне пакрысе падступаліся ўзрушанасць і салодкашчымлівая радасць.

Даўно чакаў я вершніка. Даўно верыў, што менавіта вось такім сонечным днём ён і адшукае мяне, каб уручыў я яму тое багацце, што прынёс з Космасу. Толькі яму я мог уручыць сведчанні для Праўдзівай Кнігі Памяці нашага Княства.

Ён наблізіўся зусім блізка да мяне. Але тупату капытоў я не пачуў — быццам прывід узнік перада мною. Убачыў шчыт з патрыяршым крыжам, похвы ад мяча — залачоныя, і сам меч у моцнай і дужай руцэ.

Ваяўнічага ці агрэсіўнага ад вершніка не сыходзіла. Наадварот, выпраменьвалася магутная энергія Дабрыні і Абаронцы. Абаронцы і Заступніка Вялікага Княства Ліцвініі...

І тут жа з неба жыханула чорна-атрутная маланка — скіравала сваю смяротную піку на мяне. Але вершнік тут жа выдаўжыў руку — і меч застыў над маёй галавой.

Маланка апяклася аб лязо мяча, успыхнула ружова-чорным полымем і згарэла, упала клубком на зямлю — і згасла...

Каб не ён, вершнік Княства, не мінаваць мне бяды. Абараніў, засцярог, уратаваў жыццё... Значыць, ён — абаронца. Абаронца ад зла.

— Чаму так доўга не з'яўляўся? — спытаў у яго, калі ён зноў падняў меч над галавой.

— Раней не мог. Чакаў.

— Чаго?

— Калі абудзіцца народ. Калі зразумее і адчуе, што ён гаспадар свайго лёсу і сваёй Дзяржавы. Чакаў, калі загаворыць на роднай сваёй мове, якую яму даў Бог.

Я падаў яму дзве тоўстыя кнігі, напісаныя мной і Янінай. Сказаў, што неўзабаве яшчэ некалькі тоўстых пастаментаў будзе гатова — рыхтуюцца ў Касмічнай Радзе.

— Дзякую, яны вельмі неабходны для нашай гісторыі! Цяпер усё больш і больш людзей паверылі ў сябе. І іх з кожным днём усё больш і больш. Людскія душы абудзіліся. Вашыя старонкі ўвальюцца васільковым вянком у Кнігу Жыцця...

Зашыпела гадзюкай маланка, скіравала свае смяротныя стрэлы на мяне і на кнігі. І зноў вершнік імгненна падставіў вострае лязо мяча.

Чорнае воблака яшчэ мацней зашыпела, скацілася безжыццёва на зямлю — у тую ж чорную яміну, што ўтварылася перад гэтым...

І ў той жа момант я пазнаў вершніка! То быў Яён!

Ён сышоў з белага няўрымслівага каня, пагладзіў яго шаўковую доўгую грыву, што краналася зямлі, і накіраваўся да мяне, не выпускаючы з рук мяча.

Мяне ж нешта скаланула — не мог зрушыцца з месца.

Яён павярнуўся да мяне спінай. Зрабіў яшчэ адзін, апошні крок. І — увайшоў у мяне.

Тады ж я адразу адчуў, як мы зліліся ў адно цэлае.

Тады ж мне зрабілася невыносна балюча — і з грудзей вырваўся немы і доўгі крык — крык радасці і сцвярджэння, крык жыцця і спадзявання...

У руках адчуў нешта важкае, амаль непасільнае. Але я ўтрымаў яго — мне трэба было ўтрымаць, чаго мне тое ні каштавала б... Нейкі голас загадваў мне тое зрабіць...

За спінаю пачуліся крокі, але не было магчымасці азірнуцца, каб пераканацца ў сваіх здагадках.

— Не палохайся, любы, і не аглядвайся. Нельга тое рабіць, бо парушыш агульнае суладдзе пачатай намі гісторыі... Так, то я, твая Ахутавана!..

Голас Яніны супакоіў мяне. Зразумеў, што трэба ўсё прымаць так, як яна раіла, тады ўсё і адбудзецца па нашым сцэнарыі...

Яна прайшла скрозь мяне, як і Яён.

Тады ж перастала біцца ў грудзях другое — закаханае сэрца. Яна прайшла і выйшла з мяне, панесла сваю палавінку з сабой. Па маіх плячах яшчэ доўга струменіўся шлейф яе шаўковых косаў. На галаве паспеў заўважыць вянок з васількоў.

Чамусьці меч апынуўся ў яе руцэ, і яна ўселася на месца вершніка. Трымала ў руцэ нашыя кнігі.

А пасля і не Янінай мне падалася, а князёўнай Ліцвініяй — прыгожай і ўпэўненай, з тым жа вяночкам на галаве.

І трэці раз атрутна зашыпела маланка, пусціўшы на мяне плойму чорных стрэлаў.

Але меч і на гэты раз прыкрыў мяне, абараніў, і нічога благога не здарылася са мною...

Трэці раз жыццё маё было ўратавана.

А ў памяці, і на маім языку, неспакойна звінелі, пераліваліся крынічкай паўзабытыя радкі:

...каханая, як цяжка без цябе.

Без погляду твайго, твайго кахання...

Ніяк не мог успомніць, адкуль радкі, як і не ведаў, хто іх напісаў. Толькі нейкае незразумелае і чароўнае слова суправаджала, як музыка:

— Ахутавана!.. Ахутавана!.. Ахутавана!..

Мне было хораша стаяць пад чэрвеньскім сонцам і дажджом.

Цёплыя промні і дажджавыя кроплі падалі на твар, абмывалі мяне чысцінёй і бальзамам, касмічным нектарам... Я адчуваў прыцягненне неба — неабсяжныя і недасягальныя галактыкі клікалі да сябе...

Калі ж я толькі падумаў пра тое, то адразу адчуў сябе ў бязважкасці.