Алёна Беланожка - Чамадан з кракадзілавай скуры

— Еду цягніком — абавязкова знойдзецца разумнік, які таргане стоп-кран. Еду аўтобусам — шына спусціць. Пайшла раз да хлопца на лыжах — лыжы зламала. Самалётам нават баюся спрабаваць, а то ў небе крылы адваляцца! Чаму мне да мужчын даводзіцца дабірацца з такімі цяжкасцямі? — працягвала свой жаласны маналог Аліна.

Арчыбальд падскочыў і павярнуўся да Аліны спінай. Аліна выпусціла руль, дзвюма рукамі рванула цацку і разам з прысоскай выкінула ў акно. Аўтамабіль вынесла на сустрэчную, наперадзе заблішчэлі фары. Аліна цудам паспела схапіць руль і ўхіліцца ад бетонамяшалкі, што ехала насустрач.

— Ну, вось! Засталося яшчэ дачакацца зайца! І бабу з пустымі вёдрамі! І чорнага ката! І каб яны ўсе разам вадзілі карагоды ўпоперак шашы! Ну, што за шапіто! — вызверылася Аліна. Яна верыла ў прыкметы.

Не паспела яна гэта вымавіць — як па заказе, з прыдарожных хмызоў выскачыў заяц і кінуўся пад колы машыны. Аліна ўдарыла па тармазах, звярнула на ўзбочыну дарогі і адкрыла «бардачок» — недзе там мусіў захоўвацца валідол. Валідол там, і сапраўды, знайшоўся, але за час летніх паездак у спёку таблеткі расталі і ўжо наўрад ці змаглі б Аліне дапамагчы. У аптэчцы пад сядушкай яна адшукала толькі ёд ды сродак ад камароў, якія восенню засумавалі і загінулі ад дэпрэсіі.

— Так. Далей ехаць проста страшна. З такім раскладам я да Дружнага не дабяруся! — сказала Аліна, заплюшчыла вочы і пачала актыўна расціраць далонямі вушы: гэта дапамагала сканцэнтравацца, хоць і рабіла вушы чырвонымі, як колер светлай паўночнакарэйскай будучыні. Але ж абяцанні трэба выконваць, а яна паабяцала самой сабе, што менавіта сёння завітае ў госці да Дзімы. У яе насычаным графіку, што не змяшчаў часу нават на сон, з’явілася шчыліна, некалькі гадзін — вось іх Аліна і збіралася патраціць на сустрэчу, і ўпотай спадзявалася, што сустрэча стане ўсё ж рамантычнай, а не сяброўскай.

Аліна ведала, што Дзіма будзе не вельмі рады яе бачыць. Дакладней, будзе вельмі не рады. А яшчэ дакладней — ён Аліну проста не чакае. Больш за тое — ён нават не падазрае, што Аліна ведае, дзе ён жыве. Аліна любіла рабіць сюрпрызы, ад іх пакутавала ўсё яе знаёмае і малазнаёмае асяроддзе.

Нехта пагрукаў у шкло. Аліна расплюшчыла вочы.

Каля машыны стаяла сівая цыганка з люлькай у роце і ўскудлачаным дзіцём на руках. Аліна націснула кнопку, каб апусціць шкло, і закашлялася: у салоне запахла моцным «самасадам».

— Добрай раніцы, — павіталася Аліна, здзіўлена пазіраючы на цыганку, падобную на прывід. — Штосьці здарылася? Адразу папярэджваю: варажыць мне не трэба, я і сама ўмею!

— Падвязі да Дружнага, маладая, я зусім старая, няма сілы ісці! — прамовіла цыганка ды высмактала з люлькі порцыю горкага дыму і выпусціла яе колцамі ўгару.

Аліна паспрабавала прыгадаць, што прадказваюць народныя прыкметы пра сустрэтых у дарозе цыганака з люлькамі і дзецьмі, але не змагла прыпомніць нічога благога: калісьці ў дзяцінстве яна жыла ў цыганскім раёне і сябравала з цыгГаннатамі, а старая цыганка Земфіра прыносіла ёй малако з-пад чорнай каровы і прыгаворвала: «Расці, дзеванька, і нікога не бойся, акрамя самой сябе. Чалавек вораг толькі сам сабе…»

Дзіця, якому на выгляд было не болей чатырох гадкоў ад нараджэння, тужліва паглядзела на Аліну велізарнымі, пранізліва-карымі вачамі. Аліна падумала: «Цікава, гэта хлопчык ці дзяўчынка?» — і раптам заўважыла, што яно босае.

— Адкуль жа вы, бабуся, узяліся раніцай пасярод шашы, ды яшчэ з дзіцём? Тут жа на дваццаць кіламетраў навокал аніводнае жывой душы! — Аліна паспешліва адкрыла дзверцу машыны.

— Як жа ніводнай? Ты, ды я, ды дзіця. Ужо трое, — старая цыганка бадзёра забралася ў салон, выпусціўшы вялікае колца дыму. Дзіця закашлялася і заплакала.

— Што ж ваш унучак без абутку, не май на двары! — Аліна выруліла на трасу.

— Гэта ўнучка. Ступачкі выраслі, нічога не падыходзіць. Едзем у Дружны абутак набываць. Пазалаці ручку, а я ў далонь пагляджу, усю праўду раскажу.

— Складна гаворыце! — Аліна пацягнулася да нагруднай кішэні, выцягнула адтуль некалькі купюр і аддала іх старой. — Вось. На дабрачынныя патрэбы. Купіце ўнучцы боцікі, а варажыць не трэба.

Цыганка прыжмурыла вока і паглядзела ў акно, за якім было па-ранейшаму пахмурна.

— Як хочаш. Ты толькі едзь і не спяшайся. Што павінна адбыцца — тое ўсё роўна здарыцца, а чаго ніколі не будзе, за тым і гнацца не патрэбна. І наогул, ты едзеш не ў той бок! Ад непрыемнасцей бягуць, а ты заўсёды іх шукаеш.