Cecelia Ahern: PS Kocham Cię

Gerry parsknął i dał nura pod kołdrę.

– Numer dwa na mojej liście: uważaj na nogę łóżka.

– Zamknij się! – odburknęła i zaczęła rozcierać obolałą stopę.

– Pocałować nóżki, żeby mniej bolało? – spytał.

– Nie, już dobrze – odpowiedziała. – Tylko daj mi je wsunąć pod swoje, żeby się ogrzały…

– Auuu! Cholera, zimne jak lód!

Holly zachichotała.

I tak zaczął się dowcip z listą. Głupi pomysł, który wkrótce sprzedali swoim przyjaciołom, Sharon i Johnowi McCarthym.

Kiedy mieli po czternaście lat, John podszedł do Holly na korytarzu w szkole i mruknął pamiętne słowa:

– Mój kolega pyta, czybyś nie chciała z nim chodzić.

Po wielu dniach gorączkowych narad z koleżankami Holly wreszcie wyraziła zgodę.

– Nie zastanawiaj się, Holly – namawiała ją Sharon. – Przynajmniej nie jest pryszczaty tak jak John.

Jakże teraz Holly zazdrościła Sharon! Sharon i John pobrali się w tym samym roku co Holly i Gerry. Dwudziestotrzyletnia Holly była z nich najmłodsza. Czasem życzliwi udzielali jej rad, twierdząc, że jest za młoda, żeby się wiązać. Powinna pojeździć po świecie i nacieszyć się życiem. Tymczasem ona zwiedzała świat z Gerrym, bo bez niego czuła się sama jak palec i nic nie sprawiało jej radości.

Ślub z całą pewnością nie był najszczęśliwszym dniem w jej życiu. Tak jak większość dziewcząt, marzyła o bajkowym weselu, wyśnionej sukni, romantycznych dekoracjach i pięknej pogodzie. Rzeczywistość okazała się jednak odmienna.

Obudziły ją krzyki w domu rodzinnym: „Gdzie jest mój krawat?” (ojciec) i „Włosy mam jak postronki!” (matka). A już najlepsze było: „Cholera, wyglądam jak wieloryb! Na pewno nie pójdę w tym stanie na ten pieprzony ślub. Niech sobie Holly znajdzie inną druhnę. Jack, oddawaj suszarkę. Jeszcze nie skończyłam!”. – Ciara, jej młodsza siostra, regularnie urządzała podobne sceny. Nie chciała wyjść z domu, twierdząc, że nie ma się w co ubrać, chociaż z jej szafy dosłownie się wylewało. Ostatnio mieszkała w Australii. Cała rodzina przez kilka godzin usiłowała przekonać Ciarę, że jest najpiękniejszą kobietą na świecie. Holly tymczasem ubrała się po cichu sama, czując się jak intruz. Kiedy w końcu Ciara zgodziła się wyjść z domu, zazwyczaj spokojny ojciec Holly ryknął, ku zdumieniu wszystkich, na całe gardło:

– Ciara, to jest, do cholery, dzień Holly, a nie twój! Nie waż się nawet pisnąć.

Toteż kiedy Holly zeszła na dół, rozległy się jęki zachwytu, a Ciara jak dziecko, które właśnie dostało lanie, spojrzała na nią załzawionymi oczami i stwierdziła z uznaniem:

– Ślicznie wyglądasz, Holly.

Wszyscy siedmioro wcisnęli się do limuzyny – Holly, rodzice, trzej bracia oraz Ciara – usiedli i w pełnym napięcia milczeniu dojechali do kościoła.

Teraz tamten dzień zamazał jej się w pamięci. Nie mieli z Gerrym czasu zamienić słowa, bo wciąż ciągano ich w różne strony: a to żeby poznali cioteczną babkę Betty z jakiegoś zadupia, a to ciotecznego dziadka Toby’ego z Ameryki, o którym nikt się przedtem nie zająknął, a który nagle okazał się bardzo ważnym członkiem rodziny.

Pod koniec wieczoru Holly bolały policzki od uśmiechania się do zdjęć, a nogi od biegania przez cały dzień w idiotycznych pantofelkach które w ogóle nie nadawały się do chodzenia. Ale kiedy w końcu weszła z Gerrym do apartamentu dla nowożeńców, udręki minionego dnia pierzchły, a ona jasno i wyraźnie ujrzała świetlaną przyszłość u boku swego męża.

Łzy popłynęły jej po policzkach, bo zdała sobie sprawę, że śni na jawie. Siedziała na kanapie, obok nieodłożonej słuchawki. Czas mijał, a Holly w ogóle nie rejestrowała, jaki to dzień i która godzina. Nie pamiętała, kiedy ostatnio jadła. Wczoraj?

Poczłapała do kuchni w szlafroku Gerry’ego i w swych różowych kapciach z napisem „Disco Diwa”, które w zeszłym roku dostała od męża na Gwiazdkę. Mówił, że jest jego Disco Diwą. Zawsze pierwsza wkraczała na parkiet i ostatnia z niego schodziła. Ech, i co się stało z tamtą dziewczyną? Otworzyła lodówkę i popatrzyła na puste półki. Trochę warzyw i przeterminowany jogurt. Potrząsnęła kartonem na mleko. Pusty. Trzeci na liście…

Dwa lata temu, w Boże Narodzenie, wybrała się z Sharon na zakupy, po suknię na doroczny bal w hotelu Burlington. Wyprawy z Sharon zawsze niosły z sobą ryzyko finansowe. Tym razem Holly wydała niedorzeczną sumę na najpiękniejszą białą suknię, jaką widziała w życiu.

– Ta suknia mnie zrujnuje – szepnęła, gładząc delikatną tkaninę.

– Oj, nie przejmuj się. Gerry jakoś dźwignie cię z ruiny – pocieszyła ją Sharon i zaniosła się swoim zaraźliwym śmiechem. – Mówię ci, Holly, kup tę kieckę. Święta to pora dobrych uczynków.

– Namawiasz mnie do zła. Już nigdy nie pójdę z tobą na zakupy. Za chwilę wydam połowę pensji i nie będę miała na chleb!

– Wolisz jeść, czy wyglądać bosko?

Nie było się nad czym zastanawiać.

Suknia miała głęboki dekolt, który idealnie eksponował biust Holly, i rozcięcie do połowy uda, ukazujące jej zgrabne nogi. Gerry nie mógł oderwać od niej oczu. Ale nie dlatego, że wyglądała tak pięknie. Nie mógł pojąć, jak taki mały kawałek materiału może tyle kosztować. Na balu Disco Diwa przesadziła z alkoholem i zniszczyła suknię, zalewając ją z przodu czerwonym winem. Kiedy usiłowała powstrzymać łzy, siedzący przy stole podpici mężczyźni poinformowali swoje partnerki, że numer pięćdziesiąt cztery na liście zakazuje picia czerwonego wina, kiedy się ma na sobie drogą białą suknię. A kiedy później Gerry wylał na nią piwo, Holly ogłosiła z całą powagą:

– Zasada pięćdziesiąta piąta: Nigdy, przenigdy nie kupuj drogiej białej sukni.

Wzniesiono toast za Holly i jej cenny wkład w listę.

Czyżby Gerry dotrzymał słowa i rzeczywiście sporządził dla niej przed śmiercią listę? Nie odstępowała go aż do końca i nigdy nie widziała, żeby coś pisał. Nie, musi wziąć się w garść. Co za idiotyczny pomysł! Tak bardzo za nim tęskni, że wyobraża sobie niestworzone rzeczy. Niemożliwe. A jednak?

Szła przez pole tygrysich lilii. Wiał delikatny wiatr, jedwabne płatki muskały opuszki jej palców, kiedy przedzierała się przez długie zielone zagony. Pod bosymi stopami czuła miękką ziemię. Dookoła rozlegał się świergot ptaków. Słońce świeciło tak ostro, że musiała osłonić oczy, a każdy powiew wiatru przynosił słodki zapach lilii. Przepełniało ją szczęście, poczucie wolności.

Wtem niebo pociemniało, słońce zniknęło za stalową chmurą. Zerwał się wiar, ochłodziło się. Płatki lilii wirowały w powietrzu jak szalone. Ostre kamyki kaleczyły nogi. Ogarnął ją strach. W oddali majaczył szary głaz. Najchętniej wróciłaby do pięknych kwiatów, ale koniecznie chciała dowiedzieć się, co jest dalej.

Bum! Bum! Bum! Przebiegła po ostrych kamieniach, upadła na kolana przed kamienną płytą. Z głębi duszy wydarł jej się okrzyk rozpaczy, kiedy zorientowała się, że to grób Gerry’ego. Bum! Bum! Bum! Próbował wyjść! Słyszała go!

Zerwała się, obudzona głośnym waleniem do drzwi.

– Holly, wpuść mnie!

Bum! Bum! Skołowana, na wpół rozbudzona, podeszła do drzwi i otworzyła zdenerwowanej Sharon.

– Dobijam się do ciebie nie wiadomo jak długo!

Holly popatrzyła na przyjaciółkę nie do końca przytomnym wzrokiem. Jasno, trochę rześko, chyba jest ranek.

– Nie wpuścisz mnie?

– Już, już. Zdrzemnęłam się na kanapie.

Sharon przyjrzała jej się uważnie, a dopiero potem mocno ją uścisnęła.