Jodi Picoult: Jak z Obrazka

– Co to jest?

Will przelotnie zerknął na jej dłoń.

– Woreczek z lekami.

– Jakimi?

Will wzruszył ramionami.

– To wiedzieli tylko mój prapradziadek i jego szaman, a obaj już nie żyją.

– Jest piękny.

– Jest bezwartościowy – odpalił Will. – Ma ci zapewnić bezpieczeństwo, ale mojego prapradziadka bizon rozszarpał na strzępy. – Spojrzał na Jane, która gładziła woreczek, i jego twarz złagodniała, gdy ich oczy się spotkały. – Przepraszam, nie chciałem tak na ciebie napadać. Po prostu nie lubię, kiedy te rzeczy wiszą na widocznym miejscu i muszę ciągle na nie patrzeć.

– Myślałam, że chcesz mieć przy sobie coś, co będzie ci przypominało rodzinny dom – powiedziała Jane.

Will osunął się ciężko na podłogę.

– Ja właśnie od tego wszystkiego uciekłem – odparł. Westchnął i przeczesał palcami włosy, szukając nowego tematu. – Jak się czujesz?

Jane zamrugała, dopiero teraz bowiem dotarło do niej, że Will ma na sobie niebieską koszulę z naszywką „Policja Los Angeles” na ramieniu.

– Jesteś w mundurze – wykrztusiła. Will wykrzywił się.

– Spodziewałaś się pióropusza?

Jane wstała i wyciągnęła do niego rękę, pomagając mu się podnieść.

– Przypomniałam sobie, jak się gotuje – oznajmiła. – Masz ochotę na kolację?

Przyrządziła pieczonego kurczaka z ziemniakami i duszoną fasolą. Will postawił półmiski na podłodze w salonie, po czym podzielił pierś na dwie części i rozłożył na talerze. On opowiedział jej o pierwszym dniu w pracy, ona o tym, jak się zgubiła w drodze do sklepu. Wpadające przez okno słońce oblało oboje złotą poświatą. Zapadli w przyjacielskie milczenie.

Will obgryzał mięso z kości. Nagle poczuł na ręce dłoń Jane.

– Och, zróbmy to – powiedziała.

Widząc jej błyszczące oczy, uświadomił sobie, że trzyma mostek *.

Ciągnęli mostek ku sobie, białe kości wyślizgiwały im się ze śliskich od tłuszczu palców. Wreszcie Willowi udało się oderwać większy kawałek. Rozczarowana Jane oparła się o pudła.

– Czego sobie życzysz?

Życzył sobie, by wróciła jej pamięć, ale nie chciał o tym mówić.

– Jeśli powiesz to na głos, życzenie się nie spełni – odparł, zaskakując siebie. Uśmiechnął się do Jane. – Moja matka tak zawsze mówiła. Z nią po raz ostatni ciągnąłem mostek.

Jane objęła kolana rękami.

– Czy twoja matka mieszka w Dakocie Południowej?

Niemal nie dosłyszał jej pytania, myśląc o delikatnej linii szczęki matki i iskrach w jej miedzianych włosach. Oczyma wyobraźni zobaczył, jak ciągną za rozwidloną kość, i ciekaw był, czy jej życzenia kiedykolwiek się spełniły. Spojrzał na Jane.

– Kiedy miałem dziewięć lat, matka i ojciec zginęli w wypadku samochodowym.

– To straszne – powiedziała Jane.

Willa zdumiało, ile współczucia dla nieznajomego brzmiało w jej głosie.

– Była biała – dodał. – Po wypadku mieszkałem z dziadkami ze strony ojca w rezerwacie.

Słuchając go, Jane zgarnęła na swój talerz stos kości i zaczęła je układać, pozornie nieświadoma tego, co robi. Popatrzyła na Willa i uśmiechnęła się.

– Mów dalej. Opowiedz, jak się poznali.

Will wiele razy opowiadał tę historię, ponieważ zwykle tak bardzo wzruszała kobiece serca, że jej słuchaczki bez oporu szły z nim do łóżka.

– Moja matka była nauczycielką w Pine Ridge. Ojciec zobaczył ją pewnego dnia, gdy w sklepie w miasteczku kupował paszę. A ponieważ ona była biała, a on Lakota, nie rozumiał, co go w niej pociąga, nie wspominając już o tym, że nie miał pojęcia, co począć. – Jak zahipnotyzowany obserwował dłonie Jane, które łączyły dwie kości, owijając je kawałkiem ścięgna. – W każdym razie kilka razy się umówili. Potem były wakacje i matka uznała, że sprawy toczą się za szybko, więc wyjechała, nie mówiąc ojcu, dokąd się wybiera.

Jane starannie ułożyła pięć kości równolegle na talerzu.

– Słucham cię – przypomniała.

– Cóż, to brzmi głupio, ale ojciec opowiadał, że jechał konno wzdłuż ogrodzenia i po prostu wiedział. W środku dnia na tym pożyczonym koniu ruszył na północny zachód, nie mając pojęcia o celu.

Jane uniosła głowę, jej dłonie znieruchomiały.

– Znalazł ją?

Will przytaknął ruchem głowy.

– Mniej więcej pięćdziesiąt kilometrów dalej, w barze, gdzie czekała na przyjaciela, który miał zawieźć ją do domu w Seattle. Ojciec posadził mamę przed sobą na siodle i owinął oboje kocem.

Will w dzieciństwie tyle razy słuchał tej historii, że nawet teraz wyobrażał sobie, iż opowiada ją matka, nie on.

„Dawnymi laty moi współplemieńcy w taki sposób kochali” – powiedział mi twój ojciec i owinął nas kocem tak ciasno, że serca biły nam jednym rytmem. „Przyszedłbym do ciebie nocą, siedzielibyśmy owinięci kocem na dworze i mając wszystkie gwiazdy za świadków, powiedziałbym ci, że cię kocham „.

– Mój Boże – westchnęła Jane. – To najbardziej romantyczna opowieść, jaką w życiu słyszałam. – Wzięła z półmiska kolejną garść kości. – Czy twoja matka z nim pojechała?

Will roześmiał się.

– Nie, pojechała do Seattle, ale przez całe lato do niego pisała, a rok później się pobrali.

Jane uśmiechnęła się, wycierając dłonie w serwetkę.

– Dlaczego w dzisiejszych czasach ludzie nie robią takich rzeczy? W szkole średniej obmacywanki na tylnym siedzeniu samochodu bierzesz za wielką miłość. Zakochanie nikogo nie zwala z nóg.

Kręcąc głową, wstała, by pozbierać talerze. Podniosła prawie pusty półmisek i zaraz go upuściła. Rozległ się szczęk i odgłos rozchlapanego tłuszczu.

Jane odtworzyła na swoim talerzu szkielet kurczaka.

Kości zostały starannie ułożone, w niektórych miejscach także połączone w stawach. Skrzydła opierały się o żebra, potężne nogi były zgięte jak przy biegu.

Jane przytknęła dłoń do czoła, bogactwo terminów i obrazów zalało jej myśli: smukła kość ramienia ramapiteka, sznur zębów i fragmentów czaszki, zielone namioty w Etiopii, stoły zarzucone setkami skatalogowanych kości. Antropologia fizyczna. Spędzała całe miesiące w Kenii, Budapeszcie i Grecji na wykopaliskach, odtwarzając dzieje człowieka. Praca stanowiła tak wielką część jej życia, że nie potrafiła pojąć, jak cios w głowę mógł sprawić, iż o tym zapomniała.

Musnęła palcami szkielet kurczaka.

– Will – powiedziała, patrząc na niego jaśniejącymi oczami – wiem, czym się zajmuję.

Will bardziej lubił Jane wtedy, kiedy nie pamiętała, że jest antropologiem. Usiłowała mu wyjaśnić, na czym ta nauka polega. Antropologia, mówiła, bada sposób, w jaki człowiek przystosowuje się do świata. Tyle Will rozumiał, reszta brzmiała dla niego jak obcy język. W drodze na posterunek w poniedziałkowy wieczór Jane przedstawiała najlepsze metody wykopywania szkieletów. Kiedy Watkins przesłuchiwał ją, by zebrać informacje do notki, którą zamierzał umieścić w „Timesie”, oznajmiła, że dopóki nikt po nią nie przyjdzie, z przyjemnością będzie pomagać policyjnym patologom. A teraz, następnego dnia rano, podczas gdy Will rozprawiał się z miską cheerios, usiłowała wyjaśnić mu ewolucję człowieka.

Na serwetce rysowała linie, każdą gałąź opatrując nazwą. Will zaczynał rozumieć, dlaczego jej mąż jeszcze się nie ujawnił.

– Nie łapię – powiedział. – Tak wcześnie nawet liczyć nie potrafię.

Jane puściła jego słowa mimo uszu. Kiedy skończyła, westchnęła i usiadła wygodnie.