Meg Cabot - Top Modelka

Wszystkie moje plakaty z filmu Journeyquest - który był beznadziejny, wiem, ale plakaty były świetne – zniknęły. Tak samo jak wszystkie pocztówki z wycieczki do Metropolitan Museum. Widziałam wyłącznie przewody. Przewody te wychodziły ze mnie i były podłączone do jakichś maszyn obok łóżka, na którym leżałam. Maszyny cicho mruczały, a czasem wydawały z siebie jakieś brzęczenie.

Na szczęście nie przeraziłam się ani nic, bo na krześle obok tych maszyn siedział tata. Spał.

Próbowałam zgadnąć, dlaczego jestem w szpitalu podłączona do jakichś przewodów. W sumie cieszę się znakomitym zdrowiem i w szpitalu byłam tylko raz, kiedy złamałam rękę po upadku z huśtawki na placu zabaw pod naszym blokiem, jeszcze w drugiej klasie podstawówki. Czy znów z czegoś spadłam? Nie pamiętam, żebym się na coś wspinała. Więc jak to się stało, że trafiłam do szpitala? Nic mnie przecież nie bolało.

Byłam tylko upiornie zmęczona.

Ale czułam się chyba lepiej niż mój tata, który wyglądał okropnie. Na twarzy miał mnóstwo siwawej szczeciny, jakby się od dawna nie golił (dziwne, bo kiedy go widziałam wczoraj wieczorem przy kolacji, nie miał śladu zarostu. A może miał? Zastanawiałam się nad tym, lecz nie mogłam sobie przypomnieć… Czy jadłam wczoraj kolację z tatą? Wydawało mi się, że to było tak dawno…) Poza tym koszulę miał okropnie wygniecioną i trochę poplamioną.

Tak, tata wyglądał fatalnie. Zastanawiałam się, dlaczego, ale nie chciałam go budzić, żeby o to zapytać. Stwierdziłam, że to byłoby samolubne.

Chociaż z drugiej strony… tak bardzo chciało mi się pić. Serio, miałam wrażenie, że za chwilę umrę z pragnienia.

W pobliżu nie było nikogo innego i wyglądało na to, że cokolwiek mi dolegało, jest to coś poważnego, wziąwszy pod uwagę wszystkie te rurki i przewody…

Gdybym tylko dostała łyk wody, poszłabym znowu spać, niczego więcej bym nie chciała…

Otworzyłam usta i próbowałam zawołać tatę. Nie udało mi się.

Chciałam powiedzieć: „Tato!”, ale z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Musiałam spróbować jeszcze kilka razy, zanim zdołałam wydobyć z siebie głos, a i wtedy przypominało to raczej jakieś chrząknięcie niż mowę.

– Tato?

To słowo zabrzmiało naprawdę dziwnie. Może dlatego, że głos mi zachrypł od nieużywania. Albo z pragnienia.

Ale tata i tak poderwał głowę i spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami.

– Hm… Em?

– C – cześć – wyjąkałam. – P – przepraszam…

Te słowa również zabrzmiały jakoś dziwnie. Co się stało z moim głosem?

Tata chyba też uznał, że mój głos dziwnie brzmi, bo zerwał się z krzesła i zaczął wrzeszczeć:

– Panie doktorze! Panie doktorze! A potem gdzieś pobiegł.

Pomyślałam, że dolega mi coś naprawdę poważnego.

Ale byłam zbyt zmęczona, żeby czekać, aż się dowiem co. Byłam nawet zmęczona bardziej niż na pierwszej lekcji, czyli naprawdę strasznie zmęczona. Pewnie, gdybym nie siedziała do nocy, grając z Christopherem w Journeyquest, a potem nie musiała siedzieć jeszcze dłużej, żeby skończyć lekcje…

Nie chciałam zasypiać. Naprawdę. Chciałam się dowiedzieć, co mi dolega i dlaczego jestem w szpitalu. Chciałam dostać trochę wody…

Ale nie mogłam dłużej wytrzymać z otwartymi oczami. Zamknęłam je i pomyślałam, że trochę odpocznę, zanim tata wróci.

Oczywiście znów zaczęłam zasypiać. Hm, sen. Smaczny sen.

Miałam nadzieję, że nie zacznę się ślinić, kiedy znów zasnę. A gdyby nawet, w szpitalu na pewno są do takich rzeczy przyzwyczajeni.

Kiedy znów otworzyłam oczy, był dzień, a na krześle, z którego przedtem poderwał się tata, siedziała moja mama. Wołała mnie po imieniu.

– Mamo… – odezwałam się zaspanym głosem. Prawdę mówiąc, ciągle byłam okropnie zmęczona. – Czy mogę dzisiaj nie iść do szkoły?

Nie jestem pewna, czy akurat te słowa usłyszała moja mama, bo to, co wyszło z moich ust, nie bardzo je przypominało.

Ale zamiast się ze mną spierać, zakryła usta dłonią i rozpłakał;) się. Wtedy zauważyłam, że nie jest jedyną osobą w tym pokoju poza mną. Obok niej stał mój tata i dwoje zupełnie nieznanych mi ludzi w białych fartuchach.

Doszłam do wniosku, że rozpłakała się, bo mój głos nadal dziwnie brzmiał. Był jakiś taki… Sama nie wiem. Piskliwy.

Poza tym wcale nie byłam pewna, czy to, co mówię, ma jakiś sens.

– Kotku… – rzucił tata. Trzymał dłonie na ramionach mamy i patrzył na mnie tak jakoś niepewnie. Jak wtedy, kiedy pośliznęłam się i rąbnęłam brodą w obramowanie basenu przy hotelu, w którym się zatrzymaliśmy w Disneyworld, i nie miałam pojęcia, że oderwał mi się spory kawałek skóry i obficie krwawię. Wcale mnie nie bolało, więc nie rozpłakałam się ani nic, nie zauważyłam też, że cała zalałam się krwią, bo już i tak byłam mokra. – Czy ty wiesz, kim jesteśmy?

Rany. Numer, wskutek którego znalazłam się w szpitalu, musiał być niezły.

– Taak – powiedziałam. – Ty się nazywasz Daniel Watts, a ona Karen Rosenthal – Watts.

Słowa wymawiałam niezbyt wyraźnie. Zupełnie jakbym miała problemy z wymową.

Może to dlatego mama zaczęła głośno szlochać. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby płakała w taki sposób. Nawet przy scenie finałowej z filmu To właśnie miłość.

Jestem pewna, że tata też nigdy nie słyszał, żeby mama tak płakała. Wyglądał na kompletnie zaszokowanego jej wybuchem i ciągle powtarzał:

– Wszystko będzie dobrze, Karen, wszystko będzie dobrze.

Na szczęście mężczyzna w białym fartuchu wyminął moich obejmujących się rodziców i odezwał się sympatycznym tonem:

– Emerson, jestem doktor Holcombe.

– Aha – powiedziałam i spróbowałam odchrząknąć, ale mi się nie udało, bo najwyraźniej nie miałam w gardle nic do odchrząkiwania. Dlaczego mój głos tak dziwnie brzmi? – spytałam.

Doktor Holcombe zdążył już wyjąć latareczkę, którą teraz świecił mi w oczy.

– Czy coś się boli? – zapytał.

Nie byłam pewna, czy zignorował moje pytanie, czy po prostu go nie zrozumiał. Mój głos brzmiał tak dziwnie, że sarna siebie ledwie rozumiałam.

Tymczasem druga osoba w białym fartuchu, kobieta z ciemnymi włosami upiętymi w kok, powiedziała:

– Jestem doktor Higgins. Emerson, czy mogłabyś dla mnie poruszyć palcami u nóg?

Nie było to łatwe – nadal czułam się okropnie zmęczona – ale jakoś nimi poruszyłam.

– Co mi jest? – chciałam wiedzieć.

– Czy możesz spróbować wodzić wzrokiem za moim palcem? – poprosił doktor Holcombe. – Nie ruszaj głową. Tylko wódź oczyma.

No więc wodziłam oczyma za tym palcem. Teraz wszystko widziałam całkiem wyraźnie. Nigdzie nie pływały mi żadne ameby.

– To znaczy rozumiem, że jestem w szpitalu – ciągnęłam – ale po co te wszystkie przewody? I dlaczego mam taki dziwny głos?

– Emerson, czy możesz mnie ścisnąć za rękę? – poprosiła doktor Higgins.

Ścisnęłam jej rękę.

– Pytam poważnie – powiedziałam. Mama nadal płakała, a tata próbował pomóc jej wziąć się w garść, więc nie miałam innego wyboru i musiałam ze swoimi wątpliwościami zwracać się do tych dopiero co poznanych lekarzy. – Dużo szkoły opuściłam? – Bo chodzę na same zajęcia rozszerzone i to nie przelewki, kiedy człowiek narobi sobie zaległości. A że ciągle tak dziwnie brzmiałam we własnych uszach, zapytałam jeszcze: – Co się stało z moim głosem?

– Wszystko w swoim czasie, Emerson – odparł doktor Holcombe, wreszcie wyłączając latarkę.