Томас Вісландэр: Мама Му будуе дамок

- Ай-яй! – сказала Мама Му.
Крумкач ізноў узбадзёрыўся:
- Цвік загнуўся! – закрычаў ён
і паказаў дзе.
Мама Му асцярожненька
стукнула малатком.
- Ай-яй! – зноў сказала яна.
- Ты сапсавала і гэты цвік таксама!
– закрычаў Крумкач.
– Ты пагнеш усе цвікі, Мама Му.
Трэба біць пасярэдзіне!
- Я ведаю, - адказала Мама Му.
– Але гэта вельмі цяжка,
калі трымаеш малаток хвастом. Часам я не магу патрапіць па цвіку.
- Па цвіку?! – бурчэў Крумкач. – Часам ты не трапляеш нават па дошцы.

- Паслухай, Мама Му. Пілу ты дакладна не зможаш
трымаць хвастом! – закрычаў Крумкач.
- Му-у, Крумкач, - адказала Мама Му і пачала пілаваць.
– Калі ў цябе ёсць хвост, ім можна трымаць нават пілу.
Але не ўсе маюць хвост, таму калі яго няма,
то сапраўды цяжкавата ім трымаць пілу.
- Але ж ты пілуеш крыва!
- Му-у, Крумкач. Мне і так добра.

- Кар-р! Калі пілаваць крыва, атрымаецца кепскі дамок!
- Му-у, “крыва” зусім не значыць “кепска”.
- Не! – абурыўся Крумкач. – Кепска значыць кепска, а крыва значыць крыва!
Мама Му амаль скончыла пілаваць, але правесці пілой апошні раз было
вельмі цяжка. Тады Мама Му злёгку стукнула па дошцы. І яна адламалася!
- Ура-а-а! – узрадавалася Мама Му. – У мяне атрымалася!

- Ну вось,
цяпер дамок гатовы,
- сказала Мама Му.
- Але кар-р,
- запярэчыў Крумкач.
– Нельга ўсё што
заўгодна называць дамком.
- Я спускаюся ўніз, - задаволена
адказала Мама Му.
- Уніз! – абурыўся Крумкач. – Калі дамок
ты павінна быць збудаваны, там! Жыць!
Гуляцца! Нельга проста пабудаваць
дамок на дрэве, а потым
залезці на іншае дрэва і
пабудаваць яшчэ адзін.
Толькі ўяві сабе, што ўсе
будуць так рабіць!
Тады на кожным дрэве ў
лесе з’явіцца па дамку.
Як гэта будзе выглядаць?!

- Напэўна, весела, - сказала Мама Му.
- Весела?! – закрычаў Крумкач.
– У мяне зараз адымуцца крылы!
Кожны раз, калі дзяцел будзе
стукаць па дрэве, ён будзе
стукацца галавой аб дамок.
Ты лічыш, гэта вельмі весела?!
- Калі дамкі будуць такія ж прыгожыя, то …
- Прыгожыя?! – закрычаў Крумкач.
– Ты называеш гэтую крывую гару
дошак прыгожай?! Ты нават не ўяўляеш,
як мусіць выглядаць сапраўдны дамок!
- Але ты дакладна ведаеш, як, - спакойна
сказала Мама Му.
- Ведаю! Кар-р! Так, гэта я
ведаю дакладна!

Зараз я пакажу табе, як трэба будаваць.
Толькі спачатку прынясу мае адмысловыя інструменты!

І Крумкач пачаў будаваць.
У яго быў малаток і цвікі, і піла, і дошкі.
А таксама шрубкі, і адкрутка, і лінейка,
і рулетка, і іголка, і нітка, і швейная машынка,
і сок, і тэрмас, і бутэрброды, і бінокль, і сцяг.

Ён працаваў вельмі хутка.
Ён карыстаўся амаль усімі сваімі рэчамі адначасова.
Ён забіў усе цвікі і завінціў усе шрубкі.
Ён увесь час нешта вымяраў ды ўзважваў.
Але ўрэшце дамок быў збудаваны.

- Атрымаўся крумкачыны
замак! – сказала
Мама Му.
- Цяпер мне
няма чаго
рабіць,
- адказаў Крумкач.
- Але ж ты
пабудаваў дамок. І ён
такі прыгожы, Крумкач!
- Але ж ён ужо збудаваны, - сказаў Крумкач.
– Што рабіць далей? Што б такое прыдумаць?
Што звычайна робяць, калі пабудуюць дамок?
- А ты заходзіў унутр?
Хіба ты не хочаш туды зазірнуць?
- Зазірні ды зазірні... Навошта абавязкова заходзіць
ва ўсе дамкі, якія будуеш?! У мяне шмат іншых спраў,
я не магу ад відна да відна зазіраць у розныя дамкі.
Я паляцеў дахаты. Бывай!