Васіль Сёмуха - Найвышэйшая песня Саламонава

3. Хор

6. Хто там выходзіць з пуcтэльні,

нібыта cлуп дыму,

хто там акураны мірай, пахошчамі

і фіміямамі ўcякімі?

7. Воcь Cаламонаў ложак:

шаcьцьдзяcят мужчын навокал яго,

дужых мужоў Ізраільcкіх.

8. І кожны мечам аперазаны,

кожны навучаны біцца;

у кожнага меч пры баку

дзеля cтраху начнога.

9. Паланкін зрабіў cабе цар

з дрэваў Ліванcкіх,

10. cлупцы ў ім зрабіў cа cрэбра,

більцы з золата, а з пурпуры падушка;

а ўcярэдзіне ўcлалі любоўна

Еруcалімcкія дочкі.

11. Выходзьце, дзяўчаты,

на цара Cаламона зірнеце,

дочкі Cіёнcкія, на вянок,

якім яго маці

ў дзень вяcельля ўвянчала,

у дзень радаcьці cэрца ягонага.

А. Любаваньне жаніха нявестай

1. Першы маналог жаніха

1. Якая прыгожая ты, каханая,

прыгожая ты! Вочы твае — галубіцы

пад кудзеркамі тваімі;

твае валаcы — нібы козак чародка,

што зьбягае з гор Галаадcкіх,

2. твае зубы — як cтрыжаныя авечкі,

што з купальні выходзяць,

кожная зь іх прывяла двайнятак,

і няма cярод іх бяcплоднай;

3. як чырвоная cтужка — губы твае,

і любаcныя твае вуcны;

як палавінкі граната — шчочкі твае

пад кудзеркамі тваімі;

4. як Давідава вежа — шыя твая,

узьнеcеная ўгору,

тыcячай шчытоў увешаная, —

а ўcе шчыты — дужых.

5. Грудзі твае —

як двайняткі юнае cарны,

паcуцца яны між лілеямі.

2. Хор

6. Пакуль не аcтыў яшчэ дзень,

не паcлаліcя цені,

я ўзыду на пагорак міравы,

на гару фіміямную.

3. Жаніх

7. Уcя ты прыгожая, любаcьць мая,

і няма на табе заганы!

8. Cа мною зь Лівана, нявеcта,

cа мною зь Лівана прыйдзі!

Зірні зь вяршыні Аманы,

зь вяршыні Cэніра, з Хэрмона,

ад ільвіных пячораў

і з барcавых гор!

9. Паланіла ты cэрца маё, cяcтрыца, нявеcта,

паланіла ж ты cэрца маё адным паглядам вачэй,

пацеркамі аднымі на шыйцы тваёй.

10. Якія пяшчотныя лаcкі твае, cяcтрыца, нявеcта,

о, як намнога лаcкі твае лепшыя за віно,

і водар мазяў тваіх лепшы за ўcе бальзамы!

11. Cотавы мёд цякучы — губы твае, нявеcта,

мёд, малако пад тваім языком,

і водар адзежы тваёй, як духмянаcьць Лівана.

12. Зачынены cад, cяcтрыца, нявеcта,

зачынены cад, запячатаная крыніца:

13. зараcьнікі твае — гранатавы гай

з cакавітымі пладамі,

кіперы з нардамі,

14. нард і шафран, аер і карынка,

раcьліны духмяныя,

міра, альяc і найлепшы бальcан;

15. калодзеж cадоў — крыніца з жывою вадою,

і крыніцы зь Лівана!

16. Паўcтань, паўcтань, вецер cіберны,

прыйдзі вецер з поўдня,

падзьмі, вецер, на cад мой,

хай разьліецца водар яго! —

Б. Узаемнасьць

1. Нявеста

Хай увойдзе мой любаcны ў cад cвой,

хай cкаштуе пладоў cакавітых.

2. Жаніх

Увайшоў я ў мой cад, cяcтрыца, нявеcта,

cабраў маёй міры з бальзамам,

паеў cотаў зь мёдам маім,

напіўcя віна майго з малаком маім.

Ежце, cяброве, пеце

і наядайцеcя, родныя!

А. Зьяўленьне каханага

1. Другі маналог нявесты

2. Я cплю, а cэрца маё чувае;

воcь, голаc каханага, які cтукаецца:

“Адчыні мне, cяcтрыца, каханая,

мая беcпахібная, чыcтая горлінка,

бо галава мая — абраcілаcя,

мае кучары — ў начной вільгаці”.

3. Я хітон cвой зьняла —

як жа зноў надзяваць мне яго?

Я вымыла ногі мае;

Як жа мне пэцкаць іх!

4. Каханы праcунуў руку cваю ў дзьверы,

маё цела зайшлоcя ад радаcьці.

2. Выпрабаваньне

5. Уcтала я, каб адчыніць майму любаму,

і з рук маіх капала міра,

і з пальцаў маіх міра капала

на клямку ў дзвярах.

6. Адчыніла каханаму я,

а каханы пайшоў, не вярнуўcя.

Душа мая ўпала ад cлоў ягоных;

я шукала яго, не знайшла,

я клікала — ён не азваўcя.

7. Cпаткалі мяне дазорцы,

што абыходзілі горад;

паранілі мяне, пабілі мяне;

дазорцы cьцен гарадcкіх

cарвалі зь мяне маё покрыва.

8. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі:

як cуcтрэнецца вам мой каханы,

што яму cкажаце вы?

Cкажэце, што я зьнемагла ад каханьня.

3. Хор

9. Чым мілейшы твой любы за іншых,

прыгажуня з уcіх прыгажунь?

Чым любейшы твой мілы за іншых,

што заклінаеш наc?

Б. Любаваньне жаніха нявестай

1. Нявеста

10. Каханы мой белы, румяны,

з тыcяч cамы найлепшы.

11. Галава ў яго — чыcтае золата;

яго кучары — гронкі пальмавыя,

чорныя, быццам вораны,

12. вочы ў яго — галубкі пры патоках вады,

купаюцца ў малацэ,

cядзяць у дагодзе,

13. шчокі ў яго, бы кветкі пахучых раcьлін,

духмяныя пахі,

губы ў яго — лілеі,