Якуб Колас: Ноч, калi папараць цвiце (на белорусском языке)

Якуб Колас

Ноч, калi папараць цвiце

Прысвячаецца Янку Купалу

Ну, з кожнай мясцiнкi зямлi можна пачаць дарогу. А калi гэтая мясцiнка была б недаступнай для людской нагi, то па ёй пройдзе хоць думка чалавечая i ўсё ж такi пакiне свой слядок i нейкую дарожку праложыць.

Чамусьцi гэтая старонка лiчылася заняпалаю. I слава ўжо такая злажылася аб ёй, аб прыродзе яе i аб людзях яе. А людзi тут розныя былi. Адны жылi тут спрадвеку, тут нарадзiлiся i тут памiралi. Так i называлiся яны "тутэйшыя людзi". А другiя часта няпрошаныя заходзiлi. Але яны казалi, што прыйшлi, каб прынесцi дабро тутэйшым людзям. Але, як вядома, казаць можна адно, а рабiць зусiм iншае.

Усё гора тутэйшых людзей было ў тым, што пра iх вельмi многа клапацiлiся суседзi. Адны суседзi казалi: "Вы - гэта не вы, а тое самае, што мы. Дык наце ж вам нашы парадкi, нашы школы, нашу мову, бо ваша мова такая ж, як i наша, толькi вы яе папсавалi". Тое самае казалi суседзi з другога боку, але толькi на свой лад.

Тутэйшыя людзi прымалi гэты клопат з вялiкаю неахвотаю, бо iм хацелася быць самiмi сабой. Тады суседзi пачалi забiраць iх дзяцей. Бралi i выхоўвалi ў сваiх школах. Выхоўвалi так, каб яны пакiдалi сваiх бацькоў i ад бацькоўскiх звычаяў адракалiся. I гэта iм удавалася - пакiдалi дзецi бацькоў сваiх ды iшлi або на захад, або на ўсход, гледзячы па тым, дзе каму было лепей. Яны рабiлiся слугамi суседзяў i ўжо стыдалiся прызнаваць сябе дзецьмi тутэйшых людзей.

На шчасце тутэйшых людзей, не ўсе iх дзецi траплялi ў гэтыя школы i не ўсе яны мелi падатлiвую натуру. Сярод iх сустракалiся i такiя, з каго нават школы не мелi сiлы выкурыць дух тутэйшых людзей, бо гэта былi шчырыя дзецi свайго народа.

Такiм шчырым сынам свайго народа быў i гэты Юнак. Аб iм ужо i казка зложана, а я хачу толькi пераказаць яе сваiмi словамi.

Як вядома, героi казак вельмi часта з'яўляюцца на свет у вынiку тых цi iншых надзвычайных праяў або маюць на сабе якi-небудзь надзвычайны знак. I ўжо адна гэта надзвычайнасць робiць iх адразу героямi. Нiчога такога не было з нашым героем. I бацькi яго былi звычайныя тутэйшыя людзi. Хiба, можа, надзвычайным было толькi тое, што хлопчык радзiўся нейк летам, у той час цi блiзка таго, калi зацвiтае папараць. Ён нават i iмя даў сабе сам: iмя тае ночы, калi цвiце папараць.

Гэтая маленькая рысачка ў жыццi нашага героя, здавалася, сама па сабе не мела вялiкага значэння. Але гэта не так: часамi самае маленькае знаходзiцца ў блiзкай i цеснай сувязi з самым вялiкiм. Трэба толькi ўмець знайсцi месца iх стыку. Так было i тут.

У тую самую ноч, калi зацвiтае папараць, - я толькi пераказваю тое, што ўжо зложана ў казках тутэйшымi людзьмi, - пазбiралiся на сходку русалкi, лясун, ваўкалакi, вадзянiк, дамавiк, зданi i чараўнiкi розных гатункаў. Сход адбываўся на беразе аднаго вельмi прыгожага возера, атуленага задуменнем кучаравых сосен. На гэтым возеры разаслаў месяц свой танюсенькi белы кужаль, а зоркi пасыходзiлi з неба i купалiся ў блiскучых пералiвах вады, бы тыя дыяментавыя кветачкi. Iм хацелася паслухаць, аб чым будзе гаварыць сход.

Аб Юнаку была гутарка тут.

Усiм спадабалася якраз тое, што гэты Юнак даў сабе iмя ночы, калi цвiце папараць i калi фантастычныя iстоты праводзяць свае сходы. I цяпер яны думалi, якi падарунак зрабiць Юнаку.

Старшынёю сходу быў Лясун.

- Дык хто чым хоча парадаваць Юнака? - спытаў ён.

Русалкi сказалi:

- Мы навучым яго спяваць прыгожыя песнi, бо песнi ва ўсiх выпадках жыцця патрэбны чалавеку. З песнямi лягчэй на свеце жыць. "Адвечная песня".

- I аб нас ён песню зложыць, - дадала адна русалка.

- Я падарую яму "Жалейку", - азваўся Дамавiк. - Струмант гэты хоць i просты, але я навучу Юнака граць так, каб тутэйшыя людзi зачароўвалiся iгрою i прыходзiлi да свядомасцi, чаму так сталася, што яны не гаспадары ў сваёй хаце.

- А я дам яму "Гуслi", - сказаў Вадзянiк. - Няхай апявае былую славу свайго народа i закiдае ў сэрца яго iмкненне заняць пачэснае месца мiж славянамi.

Слухаў месячык гэтую размову. Яму таксама захацелася хоць чым дапамагчы Юнаку, i ён сказаў:

- А я пайду з iм "Шляхам жыцця" i буду асвятляць дарогу, каб яму лягчэй было прабiвацца. Ён убачыць "Раскiданае гняздо" свае айчыны i раскажа аб iм людзям. Калi ён прыстане ў дарозе, я палажу яго спаць на высокiм кургане i навею яму чароўны "Сон на кургане". У дарозе ж ён спаткаецца з мiлаю "Паўлiнкаю" i расказам аб ёй людзей падвяселiць.

Выступiў i пануры Ваўкалак.

- У мяне крэпкiя, гонкiя ногi. Я пiшу па зямлi сотнi, тысячы вёрст. Я занясу на край свету яго песнi i думкi. Я дам яму словы гневу i абурэння, каб молатам бiлi яны па струнах сэрца таго, хто прадае сваю айчыну.