Па абедзе Трахiм прылёг на тапчан, адразу ж заснуў i неўзабаве быў абуджаны лескатаньнем гасютавага трактару. Трактар ехаў па вулiцы i ззаду за iм, уздымаючы пылюку, валачылася на тросе таўшчэзная калода.
- Божухна, i калi гэта ўсё скончыцца? - прашаптаў стары i з вохканьнем выйшаў на ганак.
Ля Трахiмавай хаты тым часам ужо зьбiраўся народ.
- Чаго вылупiлiся? - гыркаў Гасюта на цётак, што йшлi ў краму, ды спынiлiся паглядзець - што мальцы будуць рабiць з цурбаном ды бэтоннай камлыгай. Цёткi паправiлi хусткi на галовах, стоена зашапталiся, а Гасюта падхапiў з-пад плоту даўгую жардзiну, загнаў тонкi канец пад цурбан i яны ўдвох зь Мiколам пакацiлi яловы кругляк да весьнiц. Усё было б нiшто, ды надарылася неспадзеўка: жардзiна з трэскам абламiлася, стукнула Мiколу па карку, i кампаньён, пачуўшы сьмех грамады, са злосьцю выдыхнуў:
- Г'анд-доны...
Працаваць у атачэньнi натоўпу не выпадала, а таму, падкацiўшы калоду да весьнiц, Гасюта абабiў перапэцканыя ў яловую жывiцу рукi i голасна, каб чула грамада, абвясьцiў:
- На сёньня ўсё!
"I тузанулi ж мяне за язык, - падумаў Трахiм, правёўшы даланёй па няголеным падбародзьдзi, - ляжаў бы сабе на дне, пакуль не рассыпаўся, дык не... выцягнулi нячысьцiка..." - стары ўздыхнуў, падаўся ў хату i сьледам за iм, заглушыўшы трактар i абмацюкаўшы грамаду, рушылi Мiкола з Гасютам.
- Ну што за людзi! Паўгорада зьбеглася, нiбыта яны калоды ня бачылi... ад парога гукнуў зьнерваваны ўнук, а дзед, пазяхнуўшы ў далонь, лёг на тапчан i змучана аддзьмуўся.
На кухнi рыпнула падлога i Гасюта - з воклiчам "Обана!" - грукнуў аб стол чымсьцi цьвярдым i булькатлiвым.
- Вось гэта лоўка! - акрыялым голасам азваўся Мiкола.
- Хопiць iм i адной... Летась пiлавiньне грузiў - нiхера не паставiлi... растлумачыў Гасюта, а Мiкола ўдарыў у ладкi i кiнуўся ў прысенак, дзе стаяла газавая плiта.
- Зараз, бляха, яечню згламэздаем.
Пакуль Мiкола завiхаўся з патэльняй, Гасюта, падобна, адкаркоўваў пляшку, потым бразнуў шклянкамi i нягучна прамовiў:
- Увечары яму выкапаеш... Сантымэтраў на семдзесят, глыбей ня трэба. Заўтра ад ранку калоду паставiм, а ў абед Сiвоха кран падгонiць.
У шклянцы - стоена, але разам з тым упэўнена - зацурчэла гарэлка i пад тыя чароўныя гукi Трахiм заплюшчыў павекi.
На наступны дзень, ад самага ранку, ва ўтульнай Трахiмавай хаце грукалi дзьверы, бразгалi шклянкi i лiлася п'яная гамонка. Першымi завiталi два хлопцы з пiларамы i Мiкола бегаў да мясцовых цыганаў па самагонку. Блiжэй да абеду ў хату ўвалiлiся Гасюта з вадзiлам аўтакрану, усе разам дапiлi цыганскi трунак i, трымаючы пад пахi аднаго з пiльшчыкаў, пайшлi ўздымаць правадыра на "п'едэстал".
Дзед Трахiм зроду не хрысьцiўся, а тут, пабачыўшы, як п'яны ўнук убiўся пад бэтонную камлыгу, што завiсла, як той вiсельнiк, у паветры, тыцнуў самлелымi пальцамi ў лоб, жывот i ў левае плячо. Схоплены за шыю сталёвай зашмаргай, правадыр крутнуўся спачатку ў адзiн бок, потым у другi, нарэшце спынiўся, Мiкола абхапiў правадыра цыбатымi рукамi i той паволi асунуўся на калоду.
Хвiлiн празь дзесяць, пабачыўшы ў дзьвярох унука - цэлага i жывога - стары яшчэ раз перахрысьцiўся i, без шкадаваньня, аддаў Мiколу сто тысяч адной паперкай - апошнiя грошы, якiя былi ў хаце.
Вечарам у хату завiтаў яшчэ адзiн госьць - Данiк Крываблоцкi. Данiк той, немалады ўжо, сiвагаловы мужчына, працаваў у цэху шырспажыву. Вырабляў помнiкi з мармуровай крошкi, ляпiў барэльефы памерлых адстаўнiкоў i, вядома ж, убачыўшы бюст з адбiтым носам, тут жа зайшоў у хату, каб прапанаваць свае паслугi.
... За вокнамi ўжо сьвятлела, а на кухнi ўсё яшчэ гаманiлi i здушана мацюкалiся.
- Калян... ты хоць ведаеш... з кiм маеш справу? - п'яным голасам пытаўся Данiк Крываблоцкi i, пасьля страшэнна працяглай паўзы, адказваў: - Ты маеш справу з прафэсiйным скульптарам.
Калян доўга i неразборлiва мыкаў, потым чхнуў - ды так хвацка, што абудзiў Гасюту; Гасюта ў сваю чаргу таксама мыкнуў, але тут жа суняўся й на кухнi чарговым разам бразнулi шклянкi.
- У Гасюты.. i галава не трымаецца... на стол падае, - прабубнеў Крываблоцкi i ўжо ўцямным голасам працягваў: - Карабейнiкаву помнiк бачыў?.. За дзень зьляпiў... Зяць карабейнiкавы прыехаў, паглядзеў - даў стольнiк i яшчэ пяць "зялёных" наверх... Кажа: - Кiдай усё, прыяжджай да нас у Пiцер табе цаны ня будзе... - на кухнi зацурчэла гарэлка i Мiкола, расьцягваючы зыкi, прасiпеў: - А но-ос?
- Алебастравы прыляплю... Будзе лепей, чым твой... - выгукнуў Крываблоцкi, хлопцы чокнулiся i ў гэты момант штосьцi масыўнае i важкае абрынулася на падлогу.
Дзед Трахiм адсунуў фiранку. На падлозе, нязграбна раскiнуўшы рукi, ляжаў упiты Гасюта.
Читать дальше