Винцесь Мудров: Дарога ў дваццаць крокаў (на белорусском языке)

Сказаў гэта дзед не падумаўшы, а калi падумаў, унук ужо стаяў на ганку i дапытлiва чухаў голае чэрава.

- Ты што, сапраўды ведаеш, дзе медзь прыхавана?

Стары дастаў "беламорыну", скамечыў яе ў гармонiк, потым выцягнуў запалкi i ўнук, перарахапiўшы карабок, паднёс запаленую сярнiчку да дзедавага носу.

- У рацэ ляжыць, - выдыхнуў, разам з папяросным дымам, дзед Трахiм, прысеў на край ганку i, пасьля глыбокай зацяжкi, ад якой нават пацямнела ўваччу, распавёў унуку гiсторыю саракагадовай даўнiны.

... Аднойчы, золкай восеньскай ноччу, Трахiм пайшоў на раку ставiць донкi, i нечакана з прырэчных кустоў насустрач яму выйшаў мiлiцыянт у плашч-накiдцы. Зыркнуўшы з-пад насунутага на вочы капюшону, мiлiцыянт загадаў тэрмiнова пакiнуць бераг, бо тут мусяць адбыцца вайсковыя вучэньнi.

"Цi не пантонны мост наводзяць?"- падумаў Трахiм, адышоў мэтраў на дзьвесьце i залёг за купiнай - вырашыў паглядзець, як там усё будзе. Ляжаў доўга, скалеў увесь, хацеў быў ужо да хаты падацца, ды тут на бераг - з натужлiвым выцьцём - выехаў самазвал i, даўшы задам, заехаў у ваду. Месца, куды заехаў самазвал, было адметным: там, непадалёку ад берага, круцiў хлапякi белай пены глыбокi вiр - у вiры, адразу па вайне, знайшлi тапельца, а таму тутэйшыя рыбакi нiколi не закiдвалi там вуды.

У цемры пачулiся галасы, мiльгнулi жарынкi цыгарак, самазвал загуў - цяпер ужо iз страшнай натугай - i ў вiр, узьняўшы нябачныя пырскi, бухнулася штосьцi цёмнае i важкае.

Ранiцою, як толькi разьвiднела, Трахiм пабег на раку i нагнаў па дарозе Сяргейчыка - аднаногага iнвалiда, якi таксама быў зацятым рыбаком i хата якога стаяла на другiм баку вулiцы.

- Чуў? - стоена вымавiў Сяргейчык, калi яны парукалiся.

Трахiм таргануў галавой i сусед, секануўшы паветра бамбукавым вудзiльнам, прамармытаў:

- Сталiна скiнулi.

- Як скiнулi? Куды? - гукнуў было Трахiм, прыцiшыў крок, а пачуўшы пра бюст, што стаяў у парку, шпарка пайшоў, прыладжваючы крок да мернага рыпеньня салавейчыкавага пратэзу...

- I што... сапраўды з бронзы? - запытаўся ўнук, не даслухаўшы дзедавага аповеду.

- Ну так... жоўты такi стаяў, - дзед павёў рукамi, малюючы ў паветры вiдарыс сталiнскага бюсту i Мiкола чародным разам пачухаў нiз жывата.

- Гiпс, вiдаць... Пафарбавалi пад бронзу.

- Ды не-э... Гiпс бы ў вадзе развалiўся, а ён цалюткi, - Трахiм вытрымаў паўзу i з разважнасьцю патлумачыў: - У семдзесят другiм годзе, як рака абмялела, макаўка паказалася. Мальцы яшчэ там нырца давалi...

Стары ўздыхнуў, пацёр даланямi санлiвыя вочы, а калi зноў зiрнуў на сьвет, унук ужо бег са двара i на пытаньне: - Куды ты паляцеў? - коротка азваўся: Да Гасюты!

II

Зялёная ад тванi, спрэс залепленая куклянкамi камлыга не пасьпела як сьлед прасохнуць, як на яе ўзьбiўся гурт мясцовых падшыванцаў. Падшыванцы пры гэтым бязладна гарлалi, сьпiхвалi адно другога з бэтоннай камлыжыны, а неўзабаве й пачалi стукаць па ёй нечым жалезным.

- Во йоп... - вылаяўся Мiкола, пачуўшы скрозь ранiшнi сон мэталёвае бразганьне. Сёрбнуўшы на хаду збружэлага квасу, ён выйшаў да весьнiц.

- А ну, салагi, прэч адсюль! - пагрозьлiва гукнуў Мiкола, але голас пасьля купаньня дарэшты асiп i падшыванцы працягвалi валтузiцца на помнiку.

- Каму сказаў... - Мiкола выдзер з паркану збуцьвелую штыкецiну i гэта дапамагло: дзятва сыпанула ўбокi, але далёка не адбегла.

- А гэта што - помнiк? - запытаўся адзiн з падшыванцаў - малец грыз нясьпелы яблык i пры гэтым гучна чвякаў.

- Помнiк... помнiк, йоп вашу... - буркнуў Мiкола, перакрывiўся i сплюнуў пракiслую сьлiну.

Пасьля недасыпу i выпiтай гарэлкi галава Мiколава балела, настрой быў паганы, а таму зь языка зьляталi мацюгi i глытку вярэдзiлi глухiя ўздыхi. Аднак, абышоўшы помнiк, Мiкола пажвавеў i, маракуючы пра штосьцi сваё, павадзiў рукамi ў паветры, нiбыта ён - у думках - укараноўваў сьнежную бабу важкай галавою.

- Ну i што ты будзеш рабiць з гэтай халерай? - гукнуў, перабiваючы думкi, дзед Трахiм: дзед стаяў ля весьнiц i пыхкаў беламорынай.

- Як што? Адрэстаўруем. Выставiм на продаж, - унук выцяў бэтоннага балвана мыском чаравiка. - Думаю, пару тысячаў баксаў возьмем.

- Эгэ-э, Мiколка... Каму ён трэба? - стары папярхнуўся дымам, здушана закашляў. - Вунь i нос адбiты... i ў дзiрах увесь...

- Кавэрны замажам, нос прылепiм... пафарбуем. Карацей, будзе правадыр як навюткi... Ты вось што, дзеду... - унук азiрнуўся, увабраў голаў у плечы, трэба хлопцам... з пiльнi... пару пляшак паставiць... Пазыч да вечару... Гасюта прыедзе - аддасьць.

Стары нiчога не сказаў i толькi зварухнуў пальцамi, рахуючы - колькi яшчэ дзён унук прабудзе на пагасьцiнах.