Генрих Клейст: Жабрачка з Лакарна

Пасля, а самай поўначы, зноў-такі пачуўся агідны шэлест; нехта, каго не давалася змеціць людскому воку, падводзіўся, абапіраючыся на клюку, у кутку пакоя; пачуўся шэлест саломы; і з першым жа крокам: -- туп! туп! прахапіўся сабака, насцярожна стрэліўшы вушамі, падняўся з падлогі і з вурчаннем і брэхам, як калі б да яго падыходзіў чалавек, пачаў адсоўвацца назад, да печы. У згледзеўшай гэтую праяву маркізы валасы папаўзлі ўгору, яна кінулася з пакоя і, пакуль маркіз, схапіўшы шпагу, крычаў: “Хто тут?”, а як што ніхто яму не адказваў, як апантанец ашалелы, ва ўсе бакі тыкаў шпагай у пустое паветра, яна заклала экіпаж і рашуча, вокамгненна ад’ехала ў горад. Але да таго яшчэ, пакуль, похапкам збіраючы сякія-такія рэчы, перш чым даць ходу з брамы, яна ўбачыла, што замак з усіх бакоў ужо займаецца полымем. Гэта ж маркіз, развярэджаны жудасцю, схапіў свечку, і ёю, дзе толькі замак быў ашаляваны драўнінай, з усіх чатырох бакоў, сам стаміўшыся ад свайго жыцця, падпальваў. Марна пасылала маркіза людзей у палац ратаваць няшчаснага, ён ужо самым найгоднаснейшым чынам загінуў,-- вось і цяпер яшчэ, знесеныя землякамі ў адно бялеюцца косткі ягоных ног у куце таго пакоя, з якога ён колісь папрасіў падвесціся жабрачку з Лакарна.