Оскар Уайльд - Сфінкс без загадкі

– І ты пайшоў у той дом? – спытаў я

– Пайшоў. Аднойчы я пайшоў на Камнар-стрыт. Я нічога не мог з сабой зрабіць, я пакутаваў ад сумневаў. Я пагрукаў у дзверы, іх адчыніла дама прыстойнага выгляду. Я спытаў, ці можна арандаваць тут пакой.

– Ведаеце, сэр, – сказала яна, – у мяне ёсць пара гасцёўняў, але я ўжо тры месяцы як не бачыла тую лэдзі, што наймае адзін з пакояў, таму вы можаце заняць яго.

– Гэтая лэдзі? – паказаў я здымак.

– Так, гэта яна, дакладна яна! – усклікнула жанчына.

– Яна памерла, – сказаў я.

– О, не можа быць сэр! – сказала жанчына. – Гэта была мая найлепшая наймальніца. Яна плаціла тры гінеі на тыдзень толькі за тое, каб час ад часу пасядзець у гасцёўні.

– Яна тут з кім-небудзь сустракалася? – спытаў я, але жанчына запэўніла мяне, што лэдзі Элрай заўсёды сядзела адна і ні з кім не сустракалася.

– Дык што ж яна тады тут рабіла? – закрычаў я.

– Яна проста сядзела ў гасцёўні, сэр, чытала кнігі, а часам піла гарбату, – адказала жанчына.

Я не ведаў, што сказаць, таму проста пакінуў ёй саверэн і пайшоў прэч.

Ну, і што ты пра гэта думаеш? Ты думаеш, гэтая жанчына гаварыла праўду?

– Думаю, так.

– Дык навошта тады лэдзі Элрай прыходзіла туды?

– Мой дарагі Джэралд, – сказаў я, – лэдзі Элрай проста была жанчынай з маніяй таямнічасці. Яна наймала гэтыя пакоі дзеля асалоды хадзіць туды ў вэлюме, уяўляючы сябе гераіняй рамана. Яна прагнула нейкай загадкавасці, але сама была ўсяго толькі сфінксам без загадкі.

– Ты сапраўды так думаеш?

– Я ўпэўнены.

Ён дастаў свой саф’янавы футарал, раскрыў яго і доўга глядзеў на здымак.

– А я нешта сумняюся, – урэшце сказаў ён.

Café de la Paix (фр.) – вядомая кавярня ў ІХ акрузе Парыжу.

Bois (фр.) – маецца на ўвазе Bois de Boulogne – Булонскі лес.

Роў – (анг. Row) маецца на ўвазе Rotten Row – дарога ўздоўж паўднёвага боку Гайд-парку.

Ma belle inconnue (фр.) – мая прыўкрасная незнаёмка.