Mika Waltari: Mój Syn, Juliusz

– Jestem przekonany, że Kefas nie uczy niczego złego. Wyznaczane przez niego ćwiczenia wymagają ogromnej samodyscypliny, ale można je też traktować jako tajne znaki. Nie trzeba o nich wszystkim opowiadać.

W wielkiej tajemnicy wyciągnąłem z dna kufra drewnianą czarę matki, pokazałem ją Jukundowi i powiedziałem:

– To jest zaczarowany puchar! Sam król żydowski pił kiedyś z niego! Wypijmy toast. Jest to jednak tajemnica, której nie wolno nikomu zdradzić, nawet Kefasowi!

Zmieszałem wodę z winem i wypiliśmy. W szarzejącym zmierzchu wypełniającym pokój wydawało mi się, że czarka wcale się nie opróżnia, choć było to tylko złudzenie wywołane grą światła. Ogarnęła mnie niewysłowiona tkliwość i natchnienie: muszę ojcu wyjawić prawdę o Jukundzie, bo przecież może mi się przytrafić coś złego.

Pomaszerowaliśmy razem do olbrzymiego domu pani Tulii na wzgórzu Wiminalis. Jukund był potulny jak baranek. Ogromnymi oczyma rozglądał się dookoła, bo nigdy dotąd nie widział tak wielkiej prywatnej rezydencji. Senator Pudens, opiekun Kefasa, mieszkał staromodnie. Ja zaś ze względu na stan nerwów ciotki Lelii nie wprowadzałem żadnych ulepszeń w moim starym domu, chociaż był stanowczo za ciasny.

Zostawiłem Jukunda pod opieką pani Tulii, zamknąłem się z ojcem w jego gabinecie i wszystko opowiedziałem. Prawdę mówiąc, dawno nie widziałem ojca. Żałość mnie ogarnęła – wyłysiał i bardzo się pochylił. Miał przecież ponad sześćdziesiąt lat! Słuchał bez słowa i ani razu nie spojrzał mi w oczy.

– Jakie to dziwne – powiedział po dłuższej chwili. – Koślawe losy ojców powtarzają się w życiu ich synów! Twoja matka pochodziła z wysp greckich, a matka twego syna – to Brytyjka z plemienia Ikenów. W młodości zaplątany byłem w haniebną sprawę otrucia kobiety i sfałszowania testamentu, a o tobie dochodzą mnie tak okropne wieści, że nie mogę wprost w nie uwierzyć! Nie interesowało mnie twoje małżeństwo z Sabiną, chociaż jej ojcem jest prefekt Rzymu. Z przyczyn, których nie chcę tutaj odkrywać, nie pragnę też oglądać urodzonego przez nią syna, tego Lauzusa. Jednak zainteresował mnie twój brytyjski syn. Cóż cię natchnęło, by powierzyć Kefasowi kierowanie jego wychowaniem? Znam go jeszcze z czasów wędrówek po Galilei! Chociaż teraz nie jest już tak bezkompromisowy… O jakiej przyszłości myślisz dla swego dziecka?

– Najlepiej byłoby zapisać go do szkoły w Palatynie, gdzie najlepsi retorzy ze szkoły Seneki wychowują synów królów naszych sojuszników i potomków prowincjonalnej arystokracji. Nikt tam nie zwróciłby uwagi na jego kiepską łacinę. Najpierw jednak Kefas musi go na tyle oswoić, aby mógł nawiązywać równorzędne przyjacielskie kontakty ze swoimi rówieśnikami. Wraz z nowym systemem administracyjnym Brytania będzie potrzebowała nowego pokolenia arystokratów. Ze strony matki chłopiec pochodzi z wysokiego rodu Ikenów. Tylko z niewiadomych powodów Neron nie chce mnie ostatnio widywać, choć byliśmy takimi przyjaciółmi!

– Jestem członkiem senatu. Nigdy dotychczas nie prosiłem Nerona o żadne przysługi. Nauczyłem się także trzymać język za zębami w czasie posiedzeń senatu, choć prawdę mówiąc jest to raczej zasługa Tulii. Wiele lat pozostaję z nią w związku małżeńskim i zawsze ona miała ostatnie słowo! Sytuacja Brytanii jest skomplikowana, a archiwa zniszczone. Zdolny prawnik bez kłopotów otrzyma poświadczenie, że rodzice Jukunda mieli rzymskie obywatelstwo. Będzie to tym łatwiejsze, że nie ma żadnych informacji o jego ojcu. Nie byłoby to fałszowaniem prawdy, przecież zawarłeś małżeństwo z jego matką wedle prawa brytyjskiego. Przed ratuszem miasta Myrina w Azji Mniejszej stoi pomnik twojej matki. Kiedy Komolodunum zostanie odbudowane, powinieneś wystawić w świątyni Klaudiusza pomnik na pamiątkę swojej Lugundy. Taki dług masz wobec matki swego syna.

Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że w czasie naszej narady Jukund ogromnie przypadł do serca pani Tulii. Pozyskiwała go sobie wszelkimi sposobami. Mimo starań jej uroda najwyraźniej więdła, a podbródek pofałdowały zmarszczki. Kiedy usłyszała smutną historię matki chłopca, rozpłakała się i chwyciła go w objęcia, wołając:

– Po zarysie ust, nosa, brwi i uszu widać, że chłopiec pochodzi ze szachetnego rodu! Jego rodzice kierowali się realizmem, skoro na opiekuna wybrali takiego człowieka jak Minutus. Możecie mi wierzyć, że na pierwszy rzut oka odróżniam ziarno od plewy!

Jukund przyjmował jej głaskanie i całusy cierpliwie, jak baranek ofiarny. Pani Tulia ze smutkiem ciągnęła:

– Bogowie nigdy nie obdarzyli mnie potomstwem, a jedynie przedwczesnymi poronieniami, które w latach młodości i dwu pierwszych małżeństw przysparzały mi wiele zmartwień. Mój trzeci małżonek, Waleriusz, choćby z uwagi na wiek był bezpłodny, choć bardzo bogaty. Marek roztrwonił swe nasienie w objęciach jakiejś tam Greczynki. Ach, nie chciałam obrażać pamięci twojej matki, kochany Minutusie! Wejście tego brytyjskiego chłopca do naszego domu jest dla mnie wieszczym znakiem, dobrą wróżbą! Marku! Musisz ocalić ślicznego Jukunda! Przecież Sabina gotowa go wychować na pogromcę zwierząt! Czy nie moglibyśmy go adoptować i wychowywać jak własnego syna?

Ze zdumienia zaniemówiłem. Ojciec także nie wiedział początkowo, co powiedzieć. Później, kiedy się nad tym zastanawiałem, doszedłem do wniosku, że w tej sprawie musiała odegrać jakąś czarodziejską rolę drewniana czarka mojej matki.

W ten sposób zdjęto ze mnie ciężki obowiązek, bo ani wówczas nie miałem, ani teraz nie mam zdolności wychowawczych. Z goryczą uzmysłowiłem to sobie, analizując Twój przykład, Juliuszu. Wiele przyczyn złożyło się na to, że miałem zszarganą opinię, zaś mój ojciec uchodził za dobrotliwego głupka. Nie było w nim żądzy władzy i nikt go nie posądzał, że miesza się w rozgrywki polityczne. Jako znawca spraw wschodnich swego czasu przez dwa miesiące był pretorem; po przyjacielsku zaproponowano mu też godność konsula. Jukund miał niewątpliwie większe możliwości rozwoju jako jego adoptowany syn, niż jako mój podopieczny.

Pani Tulia błędnie odczytywała nasze zdumienie, bowiem rozgorączkowana głośno krzyknęła:

– Nie lubię się chwalić, ale sami powiedzcie, czy kiedykolwiek popełniłam błąd w ocenie ludzi? No, może poza jednym przypadkiem, kiedy przez wspomnienia z młodości poślubiłam taką ofiarę jak Marek. Jeśli Minutus myśli o spadku po nas, to przecież ma własny stały dochód z mydła, a swój udział w majątku ojca już dawno roztrwonił na bestiarium! Do tego wstyd mi nawet pomyśleć, ile dostał od Nerona z majątku Agrypiny. Przecież to tak, jakby kąsał rękę, która go karmiła!

By zakończyć tę sprawę: ojciec bez kłopotu wpisał brytyjskie imię Ituny do rejestru obywateli rzymskich, ponieważ taki człowiek nigdy nie istniał. Było to przecież tylko przezwisko, wymyślone dla mnie przez mych pobratymców Brygantów i druidę Petra. W ten sposób Jukund, choć niepełnoletni, stał się rodowitym Rzymianinem. Po przywdzianiu męskiej togi już jako syn senatora zostanie wpisany w górnej kolumnie spisu ekwitów.

Jakoś zaraz po załatwieniu sprawy Jukunda dowiedziałem się, że prefekt pretorianów Burrus ciężko zachorował na wrzody w gardle i istnieje obawa o jego życie. Sam Neron wysłał mu swojego lekarza. Na wieść o tym Burrus sporządził testament i oddał go na przechowanie do świątyni Westy. Dopiero wtedy zgodził się, by wypędzlowano mu gardło niezawodnym lekiem. Już następnej nocy nie żył. Prawdopodobnie i tak by umarł, ponieważ zakażenie rozszerzało się i chory majaczył.