Қадыр Әли - «ЗАМАН-АЙ»

Болып жатқан сияқты өрт қалада,
Қара түтін – қасірет қарт данаға.
Курорт болып көрінген кеше ғана
Қалаларым айналды дертханаға!

Сотқар заман бір басса шүріппесін,
Кете ме деп қорқамын құрып бесік.
Сұрақтардан,
Алуан сынақтардан
Жерім қуыс,
Аспаным шұрық тесік!

Ерте солды талай гүл талай бақта,
Көрді халық сақ болып,
Абайлап та!
Жаңбыр күні жалаңбас жүргендердің
Жидіп түсті шаштары кей аймақта!

Ақырзаман төнді ме енді өңірге?
Аман адам қалмады елде бір де!
Жалғыз көзді,
Немесе екі басты,
Сегіз аяқ құлындар келді өмірге!

Жерұйық қой –
Бабамның қойған аты.
Осы жерде қағылған ой қанаты.
Құрбан болды бəрі де
Адамымен
Қоса шегіп зардапты хайуанаты!

Түз көктемі тəрізді қыз көктемі,
Тырналарым ұшатын тізбектеліп.
Браконьер бездірді аққуымды,
Мың шақырым жырақтан іздеп келіп!

Ішудейін ішуші ек бұл қымызды,
Жоғалттық біз сол қымыз,
Күлкімізді.
Браконьердің көкесі Хрущев боп,
Шұжық қылды қаптаған жылқымызды!

Басқа салса белгілі көнетінің,
Дəнмен бірге тыңайтқыш – себетінің.
Қаратаудың сиыры сойдақтанды
Азуындай Баскервиль төбетінің!

Жауыздығын заманның ұққан халық
Жатпақ емес көршілес жұрттан қалып.
Бөгеттердің қуатты винттерінен
Есеңгіреп шығады ыққан балық.

Қайғы басқа бүгінде,
Күйік басқа.
Өзендерді мақта үшін буып таста!
Су бетінде дөңкиіп жатты талай
Көксеркенің мандайы тиіп тасқа!

Ақылды аттап,
Əдептен асқан адам,
Жетеді енді!
Алдың – құз,
Баспа қадам!
Кесіріңнен
Су сепкен қанатымен
Қарлығаштар жоғалды астанадан!

Мұзға айналып көктайғақ күздің қары,
Шашылды оған қыс бойы тұздың бəрі.
Жиналғандай жақсының қазасына
Қаламыздың көбейді…
Құзғындары!

Безіндіріп құмдағы,
Саздағы аңды,
Жер соқтырды,
Жылатты мəз даламды.
Қоғам азған,
Ер азған,
Заман азған…
Бірақ жерім дəл бұлай азбаған-ды!