Józef Kraszewski - Rzym za Nerona

Powitała nas zimno, ale jeszcze nie dosyć chłodno dla Leljusza, któremu jej powaga była raczej zachętą i wyzwaniem niż zaporą, coby go od niej zdala trzymać mogła. Wolałbym był ją widzieć wesołą, wzgardliwą, obojętną. Wszystko mi się nie podobało. Na chwilę wprawdzie Leljusz zdawał się jej powagą onieśmielonym, ale piękność zachwycająca dodała mu odwagi i zuchwalstwa. A kobiety, Kajusie miły, tak zuchwalców lubią!

Wszczęła się rozmowa. O czemże taki jak on człowiek mógł mówić? o cyrku, amfiteatrze, sławnych śpiewakach, ulicznych pogłoskach i pustem życiu swojem. Ona go słuchała, obojętnie wprawdzie, ale ze zbytnią uwagą.

Mimowolnie poglądałem na nią, na niego, na siebie, i była chwila, gdym mu tej postaci wymuskanego rzezańca pozazdrościł, jego namaszczonych włosów, wyszlifowanych nóg i upierścienionych rąk. Dała mu nadto długo mówić, zbyt go słuchała cierpliwie, a choć wkońcu odpowiedziała zimno i szydersko, ale mnie wszystkiego było za mało. Leljusz nie milkł, owszem, ożywiał się coraz więcej, nigdym go przy takiej lekkości umysłu o tyle nie posądzał dowcipu. Stał się zabawnym i kilka razy nawet uśmiech na jej usta wywołał. Jam nigdy tak nie był szczęśliwym, aby mi się uśmiechnęła. – O kobiety, kobiety, któż zbada serce wasze!

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

styl – narzędzie żelazne lub miedziane, którem w starożytności pisano a właściwie ryto ostrym końcem na woskowych tabliczkach, a tępym końcem, gdy była tego potrzeba, zamazywano. [przypis redakcyjny]

Via sacra – Droga święta, jedna z ulic Rzymu, którą triumfator podążał na Kapitol. Stąd jej nazwa – święta, gdyż triumf był obrzędem religijnym, podziękowaniem bogom za zwycięstwo. [przypis redakcyjny]

volumen – zwój papieru, na którym starożytni pisali. Zapisany, zwijany był na wałek. Chcąc go odczytać, trzeba go było odwijać. [przypis redakcyjny]

pagina – papier zapisany. Karta papieru, zapisana. [przypis redakcyjny]

klient – człowiek ubogi – często wyzwoleniec, który trzymał się panów możnych, szukając w nich pomocy. [przypis redakcyjny]

insula – wyspa, dom odosobniony. Tu w tem ostatniem znaczeniu. [przypis redakcyjny]

fullonika – folusz, gdzie także przepierano togi. [przypis redakcyjny]

chalcedon – kamień drogocenny. [przypis redakcyjny]

triclinium – jadalnia. Także łóżko stołowe na trzy osoby. Rzymianie bowiem spożywali posiłki – leżąc. [przypis redakcyjny]

libacja – ofiara składana bogom; przez wylewanie napojów podczas religijnych obrzędów. [przypis redakcyjny]

plaudite cives – Oklaskujcie, obywatele – końcowy zwrot w komedji rzymskiej. [przypis redakcyjny]

garum – rodzaj sosu z wnętrzności marynowanych ryb. [przypis redakcyjny]

barwena – gatunek ryby. Przysmak rzymski. [przypis redakcyjny]

apotheosis – akt ubóstwienia, t. j. zaliczenia w poczet bogów. [przypis redakcyjny]

conditorium – grobowiec. [przypis redakcyjny]

Jovi liberatori – Jowiszowi – wybawcy. [przypis redakcyjny]

Pollinctor – ten, który ciało martwe myje i namaszcza. [przypis redakcyjny]

taberna – kram, sklep, garkuchnia. [przypis redakcyjny]

Hic est – Oto ten… Oto on… [przypis redakcyjny]

coa vestis – cienka, przejrzysta szata, wyrabiana na wyspie Cos. [przypis redakcyjny]

Suburra – osławiona dzielnica Rzymu. [przypis redakcyjny]

Sermo – mowa. W licz. mn. – Sermones. Tu – tytuł satyr Horacego. [przypis redakcyjny]

stoik – wyznawca szkoły filozoficznej, zwanej stoicką. Nauczał w niej filozof grecki Zenon (ur. 490 przed Chr. ), prowadząc swe rozmowy z uczniami w portyku (po gr. stoa), w Atenach. Stąd nazwa stoik, a niekiedy filozof z pod Portyku. [przypis redakcyjny]

epikurejczyk – wyznawca szkoły filozoficznej greckiej, której założycielem był filozof Epikur (341–270). [przypis redakcyjny]

taedium vitae – znużenie życiem, wstręt do życia. [przypis redakcyjny]

Juvenalia – igrzyska, ustanowione przez Nerona, gdy się po raz pierwszy ogolił, a więc odmłodniał. [przypis redakcyjny]

Augustanie – żołnierze w liczbie pięciu tysięcy zwani Augustales, których zorganizował Neron w drużynę, oklaskującą go, gdy występował jako aktor lub śpiewak (por. Diona Casjusza Historje rzymskie ks. LXI). [przypis redakcyjny]

Lunapar – dom rozpusty. [przypis redakcyjny]

Rostra – mównica, ozdobiona dziobami zdobytych okrętów (rostrum – dziób). [przypis redakcyjny]

Codicilli – dokumenty urzędowe, rozporządzenia, przywileje. Tę nazwę dał Fabrycjusz Vejento swemu paszkwilowi na stosunki panujące w Rzymie za Nerona. [przypis redakcyjny]

Mimy – komedjanci. [przypis redakcyjny]

Lary i penaty – bogi domowe. [przypis redakcyjny]

Univira – niewiasta, która jednego tylko miała męża. [przypis redakcyjny]

Exedry – wielkie sale z ławkami do rozmowy, deklamacji, odczytów i t. p. [przypis redakcyjny]

Hypaetry – miejsce do przechadzek, niekryte. [przypis redakcyjny]

Stadjum – plac do gonitw. [przypis redakcyjny]

Sferysterjum (spheristerium) – miejsce do grania w piłkę. [przypis redakcyjny]

As – najmniejsza moneta rzymska. [przypis redakcyjny]

viridarium – ogródek przy domu rzymskim. [przypis redakcyjny]