Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

Запала маўчанне. Няўжо мы так хутка вычарпалi тэмы для размовы? Цi яна страцiла цiкавасць да мяне, даведаўшыся, што я не даводжуся паэтцы раднёю? Што ж здарылася? Яна проста сядзела i з ледзь прыкметнай усмешкаю глядзела на мяне. Каб чым-небудзь заняцца, я пачаў гартаць яе сшыткi. У яе быў дзiўны почырк - дробны, завостраны, без загалоўных лiтараў (кiм яна сябе ўяўляе можа, Камiнгсам*?).

* Амерыканскi паэт XX стагоддзя, якi адмовiўся ў сваiх вершах ад ужывання загалоўных лiтараў.

Сярод курсаў, на якiя яна хадзiла, былi даволi арыгiнальныя: "Гiст. сусв. лiтры-105", "Музыка-150", "Музыка-201"...

- "Музыка-201"? Хiба гэта не аспiранцкi курс?

Яна з вiдавочным гонарам кiўнула:

- Полiфанiя эпохi Рэнесансу.

- Што такое полiфанiя?

- Нiчога сексуальнага, падрыхтунчык.

I чаго гэта я ўсё цярплю? Яна што, "Крымсан" не чытае? Не ведае, хто я такi?

- Эй, ты што, не ведаеш, хто я такi?

- Ведаю. Ты той маладзён, якому належыць Барэт-хол, - сказала яна без анiякай пашаны.

Яна сапраўды не ведала, хто я.

- Мне не належыць Барэт-хол, - паспрабаваў пажартаваць я. - Здарылася так, што мой вялiкi прадзед падарыў яго Гарварду.

- Каб ягонага не такога вялiкага праўнука прынялi туды без праблем!

Гэта ўжо занадта!

- Паслухай, Джэнi, калi ты такая ўпэўненая ў маёй нявартасцi, дык навошта ж тады напрасiлася пайсцi са мною ў кавярню?

Яна паглядзела мне ў самыя вочы i ўсмiхнулася:

- Мне спадабалася твая фiгура.

Калi хочаш перамагаць - павiнен умець прайграваць. I гэта не заблытаны парадокс. Гэта тыпова гарвардская рыса - здольнасць ператварыць у перамогу любое паражэнне.

"Не пашанцавала вам, Барэт. Але гулялi вы файна!"

"Дальбог, я рады, што вы не раскiслi, хлопцы. Вы ж так не любiце прайграваць!"

Вядома, чыстая перамога - прыямнейшая. Асаблiва калi вырвеш яе на апошняй хвiлi... Словам, праводзячы Джэнi да iнтэрната, я ўсё яшчэ не трацiў надзеi перамагчы гэтую рэдклiфскую калючку.

- Паслухай, калючка, у пятнiцу ўвечары хакейны матч у Дартмуце.

- I што з таго?

- Я хачу, каб ты яго паглядзела.

Яна адказала са звычайнай для Рэдклiфа пашанаю да спорту:

- А чаму я павiнна глядзець нейкi няшчасны хакейны матч?

- Таму што я буду гуляць, - нiбы абыякава адказаў я.

Настала маўчанне. Мне здалося, я чую, як падае снег.

- А за каго? - папыталася яна.

2

Олiвэр Барэт IV,

Iпсвiч, Масачусэтс

Узрост: 20 гадоў

Рост: 5 футаў 11 цаляў; вага: 185 фунтаў

Каледж: Фiлiпс Эксэтэр

Курс: выпускны

Асноўная дысцыплiна: грамадскiя навукi

Будучая спецыяльнасць: юрыспрудэнцыя

У спiсе дзесяцi лепшых на курсе: 1961, 1962, 1963.

Да гэтага моманту Джэнi пэўна ўжо прачытала маю бiяграфiю: я тройчы нагадаў Вiку Клэйману, нашаму менеджэру, каб ён перадаў ёй праграмку.

- Дальбог, Барэт, - сказаў ён мне адразу, - можна падумаць, у цябе першае дзяўчо!

- Заткнiся, Вiк, а то сваiмi зубамi падавiшся!

На размiнцы я не памахаў ёй рукою (яшчэ чаго не хапала!). Нават у яе бок нi разу не глянуў. I ўсё-такi яна, мабыць, думала, што я пазiраю на яе. Не з павагi ж да сцяга зняла яна акуляры, калi выконвалi нацыянальны гiмн?

У сярэдзiне другога перыяду мы выйгравалi ў Дартмута 0:0. Гэта значыць, Дэйвi Джонстан i я павiнны былi вось-вось распячатаць iхнюю брамку. Зялёныя казлы (у Дартмута зялёная форма) гэта адчулi i пачалi валiць нас. Яны маглi б пераламаць нам косцi, перш чым мы пераломiм iхнюю абарону. Фаны лямантавалi, прагнучы крывi. У хакеi гэта азначае кроў у прамым сэнсе альбо, як з крывёю не атрымаецца, - гол. Як кажуць, lа nоblesse oblige*, i я нiколi не прымушаў доўга заўзятараў чакаць нi таго, нi другога.

* Lа nоblesse oblige (фр.) - становiшча абавязвае.

Дартмуцкi нападнiк-цэнтравiк iрвануўся ў нашую зону, але я ўрэзаўся ў яго, адабраў шайбу i кiнуўся наперад. Фаны зараўлi. Я ўбачыў злева ад сябе Дэйвi Джонстана, але вырашыў забiваць сам: памятаў, што варатар у iх баязлiвы - я нагнаў на яго страху, калi ён яшчэ гуляў за "Дырфiлд". Але кiнуць я не паспеў: на мяне наскочылi абодва дартмуцкiя абаронцы, i, каб не страцiць шайбу, я мусiў праехаць за брамку. Утрох мы сышлiся за спiнаю ў варатара i ўпячаталi адзiн аднаго да борта. Мая звычайная тактыка ў такiх заварушках - уклейваць з усяе сiлы па ўсiм, што ў колеры працiўнiка. Недзе ў нас пад канькамi мiльгала шайба, але нам было не да яе - мы зацята выбiвалi адзiн з аднаго духi.

Рэферы засвiстаў:

- Дзве хвiлiны штрафу!

Я ўзняў вочы. Паказваў ён на мяне. Я? Што я такога зрабiў, каб мяне выдаляць?

- Што я зрабiў, рэф?

Аднак выдавала на тое, што настрою прадоўжыць наш дыялог суддзя не меў. Ён пад'ехаў да судзейскага столiка, пракрычаў: "Нумар сем, дзве хвiлiны!" - i паказаў рукамi, за што менавiта выдаляе мяне.