Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

- Барэт, дык спiш ты з ёю цi не? - дапытваўся Рэй.

- Рэйманд, я цябе як сябра прашу: не пытайся.

- Вы ж з ёю адсюль днямi i начамi не вылазiце. Чым тут так доўга можна займацца?

- Тады навошта пытацца, Рэй?

- Бо ў гэтым ёсць нешта нездаровае.

- Што менавiта?

- Ды ўсё, Ол. Раней у цябе такога нiколi не было. Раней ты дзядзьку Рэю ўсё выкладваў. Ведаеш, непрыгожа гэта неяк. Дальбог, гэта нешта ў цябе хваравiтае. Ну што ты ў ёй знайшоў асаблiвага?

- Паслухай, Рэй, калi прыходзiць сапраўднае каханне...

- Каханне?

- Не прамаўляй гэтае слова брудна.

- Каханне? У тваiм узросце? Дзед, мне за цябе страшна.

- Чаму ж гэта? Баiшся, што з'еду з глузду?

- Баюся за тваю халасцяцкую свабоду... За жыццё тваё баюся!

Нябога Рэй. I праўда перапалохаўся.

- Баiшся страцiць добрага суседа?

- Як наконт страцiць - не ведаю. А вось знайсцi - дык ужо знайшоў. Суседку. Яна тут ужо, лiчы, пасялiлася.

Я якраз збiраўся на канцэрт, дык пара было канчаць гэтую гамонку.

- Добра, не бядуй, Рэйманд. Ноймем кватэру ў Ню-Ёрку, будзем цёлак мяняць кожную ноч. Усё пераспрабуем.

- Як гэта - "не бядуй"? Барэт, я ж бачу, што яна цябе абкруцiла.

- Сiтуацыя цалкам пад маiм кантролем, - адказаў я. - Супакойся.

Папраўляючы гальштук, я рушыў да дзвярэй. Але Стратан нiяк не мог суняцца:

- Олi!

- Што?

- Дык вы з ёй спiце?.. Спiце ж?

- О Божа!..

На гэтым канцэрце Джэнi не сядзела побач са мною - яна была на сцэне. Аркестр Бахаўскага таварыства выконваў у Данстэрскiм каледжы Пяты Брандэнбургскi канцэрт, i Джэнi салiравала на клавесiне. Вядома, я ўжо шмат разоў слухаў, як яна iграе, аднак нiколi - з аркестрам i на публiцы. Божа, мяне проста распiрала з гонару. Я не заўважыў у яе выкананнi анiводнае хiбы.

- Ты нават уявiць сабе не можаш, як файна ты iграла, - сказаў я ёй пасля канцэрта.

- Дужа ты разбiраешся ў музыцы, падрыхтунчык.

- Дастаткова разбiраюся.

Мы стаялi ў двары каледжа. Быў такi красавiцкi вечар, калi ўжо верыш, што нарэшце вясна дабярэцца i да Кембрыджа. Калегi Джэнi праходжвалiся паблiзу, у тым лiку i Марцiн Дэвiдсан, якi выстрэльваў вачыма ў мой бок зарады нянавiсцi, i таму я не стаў спрачацца з Джэнi наконт цяжкасцей iгры на клавiшных iнструментах.

Неўзабаве мы прайшлi цераз Мемарыяльныя прысады да берага ракi.

- Глядзi на рэчы цвяроза, Барэт, прашу цябе. Я iграю нармальна. Але не выдатна. Нават не на ўзроўнi тваёй хакейнай зборнай, калi рабiць параўнаннi. Усяго толькi нармальна. Падумай i згадзiся.

Як я мог спрачацца з ёю, калi яна цi не ўпершыню на маёй памяцi не задзiрала носа.

- Добра. Згаджаюся. Ты iграеш нармальна. Я толькi хацеў сказаць, што ты павiнна працягваць iграць.

- Божа, а хто сказаў, што я не хачу працягваць iграць? Дзеля гэтага ж я i збiраюся займацца ў Надзi Буланжэ.

Гэта яшчэ што за навiна? Па тым, як Джэнi асеклася, я адразу зразумеў, што яна прагаварылася.

- У каго? - запытаўся я.

- У Надзi Буланжэ. Гэта знакамiты педагог. Жыве ў Парыжы. - Апошнiя словы яна прамовiла даволi таропка.

- У Парыжы? - запытаўся я, але ўжо досыць павольна.

- Яна набiрае з Амерыкi вельмi мала вучняў. Мне страшэнна пашэнцiла. I стыпендыя будзе вялiкая.

- Джэнiфэр... Ты ад'язджаеш у Парыж?

- Я нiколi не была ў Эўропе. Дачакацца не магу паездкi.

Я схапiў яе за плечы. Можа, занадта груба, не ведаю.

- I даўно ты так вырашыла?

Упершыню за ўвесь час нашага знаёмства яна не змагла глядзець мне ў вочы.

- Олi, ну сам падумай, - сказала яна. - Гэта непазбежна.

- Што - "непазбежна"?

- Мы атрымлiваем дыпломы, i кожны iдзе сваiм асобным шляхам. Ты паступiш у Юрыдычную школу.

- Чакай. Ты думаеш, што ты кажаш?

Цяпер яна паглядзела мне ў вочы. Твар у яе быў сумны.

- Олi, ты будучы мiльянер, а я сацыяльны нуль.

Я ўсё яшчэ трымаў яе за плечы.

- Ну што ты раптам пра нейкiя асобныя шляхi? Мы ўжо разам, мы шчаслiвыя.

- Олi, прашу цябе зноў, падумай добра, - паўтарыла яна. - Гарвард - гэта ўсё роўна як торба з падарункамi ў Санта-Клаўса. Напхаць туды можна чаго толькi хочаш, хоць сама вар'яцкiх цацак. Але калi свята канчаецца, цябе вытрасаюць з гэтай торбы... - Яна запнулася. - ...i тады трэба сунуцца на сваё месца.

- Ты хочаш сказаць, што ты збiраешся пячы булкi ў свайго таты ў Крэнстане, штат Род-Айлэнд?

Я плёў абы-што.

- Пiрожныя, - паправiла яна. - I не трэба смяяцца з майго бацькi.

- Не пакiдай мяне, Джэнi. Прашу цябе.

- А як жа мая стыпендыя? Як Парыж, якога я нiколi ў жыццi не бачыла?

- А як жа нашае вяселле? - Я сказаў гэта, хоць у той момант не зусiм быў упэўнены ў тым, што адчуваў.

- А хiба мы калi-небудзь гаварылi пра вяселле?